نیروهای خودسر یا حاکمسر؟

افسانه 'نیروهای خودسر' در جمهوری اسلامی ایران

حسین باستانی بی‌بی‌سی

• 25 اکتبر 2015 - 03 آبان 1394

استقبال از علی لاریجانی با شعارهایی همچون "مرگ بر منافق" در مراسم عزاداری بیت رهبری در شب عاشورا، جدیدترین نمونه از حملات سیاسی به چهره های سیاسی جمهوری اسلامی ایران در حضور آیت الله خامنه‌ای است.

علی لاریجانی، در پی تصویب سریع طرح اجرای برجام در جلسه ۱۹ مهر مجلس ایران، مورد حمله شدید عده ای از محافظه کاران قرار گرفته که او را به خاطر اشاره به نقش رهبر جمهوری اسلامی ایران در این فرایند، مورد انتقاد شدید قرار می دهند. اشاره به مسئولیت آیت الله خامنه ای در اجرایی شدن برجام، ظاهرا از این جهت مورد انتقاد قرار گرفته که وی، به هر علت، تمایلی به علنی کردن این مسئولیت ندارد.

دلیل مشخصی که باعث شد تا محمد خاتمی، با وجود اختیارات بسیار محدود خود در وزارت اطلاعات، وعده تکرار نشدن ترورهای سیاسی این وزارتخانه در آینده را بدهد، این بود که به هر صورت اطمینان یافته بود که 'نظام جمهوری اسلامی ایران' تصمیم گرفته است که سازوکار انجام این ترورهای اصطلاحا 'خودسرانه' متوقف شود

این اولین بار نیست که کسانی که متهم به ناهمسویی با رهبر شده اند، هدف شعارها یا اقدامات تند "لباس شخصی ها" قرار می گیرند.

یکی از معروف ترین صحنه های چنین برخوردی، مراسم سالگرد درگذشت آیت الله خمینی در آرامگاه وی در ۱۴ خرداد ۱۳۸۹ بود که در جریان آن، عده ای از شعاردهندگان در حضور آقای خامنه ای و با شعار حمایت از رهبر، سخنرانی حسن خمینی را بر هم زدند. حسن خمینی در آن زمان، متهم به ناهمسویی با رهبر در جریان وقایع پس از انتخابات ۱۳۸۸ شده بود.

در ۱۴ خرداد ۱۳۹۰ و پس از خبرسازشدن "نافرمانی" رئیس جمهور وقت بر سر وزات اطلاعات، نوبت به بر هم خوردن سخنرانی محمود احمدی نژاد با شعارهای حمایت از رهبر رسید. یک سال بعد و در ادامه نافرمانی های آقای احمدی نژاد از آیت الله خامنه ای، باز سخنرانی او بر هم خورد؛ هرچند حسن خمینی هم، مانند سال ۱۳۹۰ و البته کمتر از سال ۱۳۸۹، هدف شعارهای تند قرار گرفت. با روی کار آمدن حسن روحانی در سال ۱۳۹۲، نوبت به او رسید که سخنرانیش در مراسم ۱۴ خرداد ۱۳۹۳ و ۱۳۹۴ – به میزانی کمتر از زمان آقای احمدی نژاد – مختل شود.

قابل انکار نیست که رهبر جمهوری اسلامی، در مواردی تندروی های لباس شخصی ها را مورد انتقاد قرار داده است. او مثلا در اظهارنظرهایی جداگانه، از حمله به کوی دانشگاه در سال های ۱۳۷۸ و ۱۳۸۸ و نیز ورود معترضان به سفارت بریتانیا در سال ۱۳۹۰ انتقاد کرده است.

اما در هیچ کدام از این دفعات، نشانه ای وجود نداشته که آیت الله خامنه ای، منتقد "نقش آفرینی" لباس شخصی ها در خیابان ها باشد و هر بار، حداکثر، از بابت برخی "زیاده روی" های این نیروها یا هزینه‌های کنترل‌نشده اقداماتشان گله منده بوده است.

رهبر جمهوری اسلامی، در مواردی تندروی های لباس شخصی ها را مورد انتقاد قرار داده است. به عنوان نمونه، او در اظهارنظرهایی جداگانه، از حمله به کوی دانشگاه در سال های ۱۳۷۸ و ۱۳۸۸ و نیز ورود معترضان به سفارت بریتانیا در سال ۱۳۹۰ انتقاد کرده است. اما در هیچ کدام از این دفعات، نشانه ای وجود نداشته که رهبر جمهوری اسلامی ایران، منتقد 'نقش آفرینی' لباس شخصی ها در خیابان ها باشد و هر بار، حداکثر، از بابت برخی 'زیاده روی' های این نیروها یا هزینه‌های کنترل‌نشده اقداماتشان گله منده بوده است

به عنوان نمونه، بعد از ورود به سفارت بریتانیا، آقای خامنه ای با اشاره به "اشغال آن سفارت خبیث" گفته که در این فقره، "احساسات جوانان درست بوده ولی رفتنشان [به داخل ساختمان] درست نبوده"؛ یا در پی هر دو بار حمله به خوابگاه دانشجویان در سال ۱۳۷۸ و ۱۳۸۸، قوه قضاییه که زیر نظر رهبری قرار دارد، با عاملان این حمله برخوردی نکرده است.

میزان مصونیت لباس شخصی های مهاجم به دانشجویان در حدی بوده که حتی بعد از ماجرای کوی دانشگاه در ۱۳۷۸، کسانی در حد سرپرست ناحیه انتظامی تهران بزرگ یا فرمانده "نوپو" هم مورد محاکمه قرار گرفتند (هرچند تبرئه شدند) اما پای یکی از لباس شخصی‌ها نیز به دادگاه کشیده نشد.

حتی در گزارش شورای عالی امنیت در مورد کوی دانشگاه، با وجود افشای رسمی نقش نوپو به عنوان ناشناخته ترین واحد یگان ویژه نیروی انتظامی، لباس شخصی های مهاجم با علامت سه نقطه (...) یا عناوینی از قبیل "افراد شناخته شده از تشکل‌های معروف غیررسمی" مورد اشاره قرار گرفتند.

مطالعه موردی "خودسرهای وزارت اطلاعات"

شاید معروف ترین اقدام منتسب به "نیروهای خودسر" در جمهوری اسلامی ایران، واقعه معروف به "قتل های زنجیره‌ای" باشد. فرایندی که اگرچه در سال ۱۳۷۷ خبرساز شد، اما "سازوکاری" بود که از سال ها پیش در داخل وزارت اطلاعات ایران عمل می کرد و در نتیجه آن، افرادی که برای امنیت ملی مضر تشخیص داده می شدند، در معرض انتخاب و حذف فیزیکی قرار می گرفتند.

به دنبال مشخص شدن نقش ماموران وزارت اطلاعات در این قتل ها با پیگیری محمد خاتمی رئیس جمهور وقت، وی گفت که چنین ترورهایی، دیگر در این وزارتخانه تکرار نخواهد شد.

آقای خاتمی، موفق به عملی کردن مجموعه ای از وعده های خود در زمینه های مختلف نشد، اما این پیش بینی او، به گونه ای غیرمنتظره به واقعیت پیوست: پس از ۱۳۷۷، البته قتل ها و سوء قصدهای مختلفی توسط نیروهای حکومتی یا مورد حمایت حکومت ایران انجام گرفت (از سوء قصد ناکام به سعید حجاریان گرفته تا کشتن زندانیان یا معترضان خیابانی یا احتمالا برخی عملیات برون مرزی سپاه پاسداران)، اما شواهدی در دست نیست که "ترور مخالفان سیاسی از سوی وزارت اطلاعات" ادامه یافته باشد.

در پی ماجرای کوی دانشگاه ۱۳۷۸، کسانی در حد سرپرست ناحیه انتظامی تهران بزرگ یا فرمانده 'نوپو' هم مورد محاکمه قرار گرفتند (هرچند تبرئه شدند) اما حتی پای یکی از لباس شخصی ها به دادگاه کشیده نشد

علی الظاهر دلیل مشخصی که باعث شد تا محمد خاتمی، با وجود اختیارات بسیار محدود خود در وزارت اطلاعات، از تکرار نشدن ترورهای سیاسی این وزارتخانه در آینده سخن بگوید، این بود که به هر صورت اطمینان یافته بود که "نظام جمهوری اسلامی ایران" تصمیم گرفته است که چارچوب انجام این ترورها متوقف شود. چارچوبی که فعالیتش، بر خلاف بسیاری از شایعات منتشر شده در آن مقطع، در قالب تصمیم گیری مقام های ارشد حکومتی برای حذف فیزیکی افراد مشخص نبود؛ اما به معنی به رسمیت شناختن فرایندی در داخل وزارت اطلاعات بود که اختیار انتخاب و حذف افراد را داشت.

به نظر می رسد که افسانه "عملیات خودسرانه لباس شخصی ها" نیز، حکایت کمابیش مشابهی دارد. در صورتی که نظام حکومتی ایران، صلاح بداند که فرایند استفاده از لباس شخصی‌ها را در عرصه سیاست ایران متوقف کند، فعالیت آنها به سرعت پایان خواهد یافت.

تا وقتی که چنین اتفاقی نیفتاده، منطقا معنایی جز این ندارد که راس نظام جمهوری اسلامی ایران، توقف فعالیت آنها را به مصلحت نمی داند

خانه مشروطیت ایران در اصفهان

خانه مشروطیت اصفهان

 

 

^{اين خانه به نام خانه مشروطيت اصفهان نام‌گذاري شده است. يک‌صد سال پيش در اينخانه  علما،آزادي‌خواهان،رجال سياسي- فرهنگي و مردم اصفهان گردهم مي‌آمدند تا درباره مشروطيت و حکومت غيرمستبدانه وامور مدني خود مشورت کنند و بیندیشند. نام مشروطيت دربرگيرنده "قانون‌گرايي" است و حکومت "مردم‌سالاري" و "مشورت" را به ذهن متبادر میسازد. به همين دليل مي‌توان با قدم گذاشتن در اين خانه و مطالعه اسناد و مدارک و تصاوير موجود در آن، به اهميت اين مباحث وسير تاريخي انديشه نسل‌هاي گذشته پي‌برد.} 

^{افزون بر اين رخدادهای تاريخي مهمي دراين خانه روي داده است؛ که بخشی از فرهنگ و تاريخ شهراصفهان و درحقيقت ريشه برخي از تحولات زندگي امروز ما را مي‌توان درآن ديد. علاوه بر تاريخ يک‌صدسال اخير و رخدادهای مربوط به دوران مشروطه وجنگ اول جهاني و اوايل سلطنت رضاشاه پهلوي،اين خانه محل زندگي و متعلق به آيت‌الله حاج آقانورالله نجفي اصفهاني بوده است.} 

^{سومين جاذبه تاريخي اين خانه،زيبايي وچشم‌اندازمعماري آن است   .}

^{این خانه تاریخی با معماری تاریخی،زیبا وچشم‌نواز دارای۲شاه‌نشین درجبهه شمالی وجنوبی، ۲ حیاط اندرونی وبیرونی و نیز۱۲اتاق است.}

^{اتاق۷دری این خانه از ۲ طرف دارای شیشه‌کاری است. این شیشه‌کاری‌ها روی ۷ لنگه درکه به آناُرُسی گفته می‌شده قرارگرفته‌اند که در زمان تابش نور آفتاب محیطی بسیارزیبا را در این اتاق بوجودمی‌آورند.}

 

^{نشانی: اصفهان، خیابان نشاط، کوچه ۱۴}

 

 

 

 

 

 

  

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

 

سنجش ایمان مردم...

ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ
ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ !!!! ؟
ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ
ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ !
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﺭﯾﺶ ﺳﻔﯿﺪ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺁﺭﯼ ﻣﻦ
ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ بیا!
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺑﺪﻧﺒﺎﻝ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻭﺭ
ﺷﺪﻧﺪ،ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﯿﻦ ﻓﻘﺮﺍ ﭘﺨﺶ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺍﻭ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ دارد!
ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻥ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ
ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﺯﮔﺮﺩﺩ ﻭ
ﺷﺨﺺ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ !
ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮﯼ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﺎﺯ ﭘﺮﺳﯿﺪ :
آیاﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺖ ؟ !!
ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺣﺎﺿﺮ ﺩﺭ ﻣﺴﺠﺪ ﯾﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﭼﺎﻗﻮﯼ ﺧﻮﻧﯽ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻫﻤﻪ
ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﺎﺯ ﻣﺴﺠﺪ ﺩﻭﺧﺘﻨﺪ !!
ﭘﯿﺶ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺍﯼ ﻧﺎﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ! ﭼﺮﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ
پﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ !!! ﺑﻪ ﻋﯿﺴﯽ ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ
ﮐﺴﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻥ ﻧﻤﯿﺸﻮﺩ !!!

اندر حکایت گریستن اصغر زارعی برای کم شدن شر هسته ای

صادق زیباکلام درباره گريستن اصغر زارعی از نمايندگان طيف پايداري در مجلس بعد از تصویب برجام در نامه‌ای به وي نوشت: بنده برخلاف شما از تصویب برجام نه‌تنها زانوی غم به بغل نگرفته بلکه خداوند منان را شکر کردم که کشور سرانجام بعد از دوازده سال از چاه ویل هسته‌ای دارد نجات پیدا می‌کند. متن اين نامه را در زير مي‌خوانيد:
 
بسمه‌تعالی
جناب آقای اصغر زارعی
نماینده محترم مردم تهران در مجلس شورای اسلامی
 
با سلام و تحیات، تصویر جنابعالی در حال گریستن به‌واسطه تصویب برجام مرا در فکر فروبرد که کاهش و در مواردی توقف برخی از فعالیت‌های هسته‌ای‌مان مگر کدام ضایعه مؤلمه را بر کشور وارد ساخته که جنابعالی را این‌قدر متأثر می‌نماید؟ مشکلم آن است که بنده برخلاف شما از تصویب برجام نه‌تنها زانوی غم به بغل نگرفته بلکه خداوند منان را شکر کردم که کشور سرانجام بعد از دوازده سال از چاه ویل هسته‌ای دارد نجات پیدا می‌کند.
 
جناب زارعی عزیز
نمی‌دانم دلیل شما برای آن‌همه تأسف و تأثر بابت چه بود؟ هسته‌ای بیشتر از آنکه برای منافع ملی کشور حاصلی داشته باشد، بدل به ابزاری سیاسی شده بود در خدمت رویارویی ایدئولوژیک با غرب و آمریکاستیزی. آیا جنابعالی از هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم (به‌واسطه تحریم‌ها) که هسته‌ای بر کشور تحمیل کرده بود اصلاً هیچ علم و آگاهی دارید؟
آیا جنابعالی و سایر همفکرانتان که این‌همه با برجام مخالفت کردید حتی یک‌بار به ابعاد «هزینه – فایده» محصولات هسته‌ای‌مان اندیشیده‌اید؟ مبارزه‌طلبی با غرب آن‌قدر برایتان اصل و فرض بود که حتی یک‌بار هم در تمامی این سال‌ها از خودتان نپرسیدید که اورانیوم غنی‌شده در نطنز و فردو چقدر دارد برایمان تمام می‌شود و قیمت آن در بازار جهانی چقدر است؟ایضاً بهای رادیوداروها و سایر فراورده‌های هسته‌ای(بماند کیفیت آن‌ها). آیا یک‌بار از خودتان پرسیده‌اید که درحالی‌که متوسط هزینه برق تولیدشده در کشور کیلوواتی ۸۰تومان است، برق تولیدی در بوشهر کیلوواتی چقدر دارد برای مصرف‌کننده تمام می‌شود؟ آیا مردم راضی به پرداخت آن‌همه هزینه هستند؟ آیا اگر مردم به‌درستی بدانند که هزینه هسته‌ای چقدر است و در مقابل هزینه بهداشت و درمان، آموزش‌وپرورش، محیط‌زیست، توسعه حمل‌ونقل و سایر امور زیربنایی کشور چقدراست همچنان رضایت دارند که از آن امور برداشته و خرج هسته‌ای شود؟
جناب زارعی عزیز
من هم نمی‌دانم هزینه‌های هسته‌ای‌مان چقدر است. ایضاً نمی‌دانم اورانیوم غنی‌شده در نطنز چقدر تمام می‌شود و قیمت جهانی آن چقدر است اما می‌دانم در سال‌های۹۱و۹۲ که از یکسو برای هسته‌ای خیلی محدودیتی اعمال نمی‌شد و از سویی دیگر تحریم‌ها هرچه بیشتر بر اقتصادمان سنگینی می‌کردند، کل بودجه سالیانه بهداشت و درمان‌ به ترتیب ۱۴۰۰۰و۱۶۸۰۰میلیارد تومان بود. من قدری برای جنابعالی وضعیت بهداشت و درمان کشور را درنتیجه اختصاص چنین بودجه‌های ناچیزی برای یک کشور ۷۵میلیون نفری تشریح می‌کنم تا ملاحظه بفرمایید که اگر بنا بر گریستن باشد وضعیت بهداشت و درمان مملکت بسی رقت‌انگیزتر است.
جناب زارعی عزیز
آن ارقام سبب می‌شوند تا جایگاه ما در رتبه‌بندی جهانی بهداشت خیلی بالا نباشد. فی‌الواقع بیش از یک‌صد کشور بالاتر از ما قرار می‌گیرند؛ یعنی در بیش از یک‌صد کشور وضع سلامت و بهداشت و درمان مردمشان بهتر از ایران است. کشورهایی که وضع بهتری از ما دارند صرفاً محدود به جوامع اروپایی، کانادا یا استرالیا نمی‌شوند. آن‌ها که جای خود دارند. نه جناب زارعی، سرانه بهداشت در کشورهای هم‌ردیف ما همچون مالزی یا ترکیه(که نه یک کپسول گازدارند و نه یک پیت نفت) بین ۵تا۱۰ برابر ما می‌باشد. می‌دانم باور نمی‌کنید اما در ژاپن به ازای هر ۱۰۰۰نفر نزدیک به ۱۴تخت بیمارستانی وجود دارد و در ایران هسته‌ای ۳/۱تخت.
در شهرهای بزرگ ایران ازجمله در تهران برای هر ۱۰۰۰نفر ۶/۰پرستار خدمت می‌کند(بالطبع در شهرستان‌ها و مناطق دورافتاده تراز این هم کمتراست) درحالی‌که کشورهای توسعه‌یافته به کنار، در سطح منطقه این نسبت ۲۰برابر ایران است یعنی ۱۲پرستار برای هر۱۰۰۰نفر(روزنامه خراسان ۳۰شهریور۹۴). یقین بدانید اگر این بررسی در خصوص آموزش‌وپرورش، محیط‌زیست، راه‌سازی و گسترش راه‌آهن و ...هم صورت بگیرد چندان تفاوتی با بهداشت و درمان پیدا نمی‌کند. درعین‌حال می‌توانید سری به بیمارستان‌های دولتی در همین وسط پایتخت بزنید و به‌سرعت متوجه خواهید شد که برای درک وضعیت بهداشت و درمان کشور خیلی دیگر نیازی به اعداد و ارقام و آمار پیدا نمی‌کنید.اما این‌همه تصویر نیست. درهمان سال۹۲ که ما توانسته بودیم برای بهداشت و درمان ۷۵میلیون جمعیت فقط ۱۶۸۰۰میلیارد تومان اختصاص دهیم، کشور قطر با حدود ۳میلیون جمعیت توانسته بود درآمدی بالغ‌بر۱۹۵هزار میلیارد تومان از منطقه پارس جنوبی به دست آورد درحالی‌که تحریم‌ها سبب شدند تا ما صرفاً ۵۰هزار میلیارد تومان بیشتر درآمد از پارس جنوبی نداشته باشیم.
جناب زارعی عزیز
من نمی‌دانم هزینه هزاران سانتريفیوژی که عن‌قریب بسته‌بندی و انبار می‌شوند چقدر بوده؛ ایضاً نمی‌دانم برای فردو که در شرف تبدیل به یک «آزمایشگاه» می‌باشد چقدر ظرف یک دهه گذشته هزینه شد اما می‌دانم کل بودجه محیط‌زیست با بیش از ۶۰۰۰پرسنل برای امسال ۱۷۴میلیارد تومان است.جناب زارعی عزیزباور بفرمایید وضعیت بهداشت و درمان، محیط‌زیست، آموزش‌وپرورش، جاده‌هایی که همچون داس مرگ عمل می‌کنند، اتومبیل‌های بی‌کیفیت ساخت داخل که انبار شده‌اند، ۶ میلیون بیکار، خط فقری که همچون سلول‌های سرطانی در حال زادوولد و گسترش است، آب، جوانانی که آرزویشان رفتن است، سیطره اقتصاد فاسد و ناکارآمد دولتی و... به‌مراتب تأسف‌برانگیزتر از تصویب برجام هستند و اشک‌های بیشتری را می‌طلبند.
ایام به کام باد
صادق زیباکلام
بیست و پنجم مهرماه یک هزار و سیصد و نودوچهار
‫#‏آقای_زارعی_برای_چه_گریستید‬؟ ‫#‏زیباکلام‬ ‫#‏صادق_زیباکلام‬ ‫#‏برجام‬ ‫#‏نامه_سرگشاده_زیباکلام‬ ‫#‏نامه_سرگشاده‬ ‫#‏توافق_هسته_ای‬

راه نجات از جهنم "نژادی"

راه نجات از جهنم "نژادی"

سعید لیلاز

 سه‌شنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۴ ه‍.ش.

 

نامه چهار عضو هیات دولت به رئیس جمهور که به عنوان نامه هشدار در مورد وضعیت اقتصاد ایران مطرح شد از چند نظر قابل بررسی است. با توجه به تحلیل هایی که بعد از انتشار این نامه در رسانه های داخلی و خارجی از سوی همه طیف های سیاسی مطرح شد، انتشار آن یک بی سلیقگی بزرگ بود.

 

از نظر محتوا نیز از عمق بالایی در زمینه اقتصاد برخوردار نیست. اگر بنا به ماهیت وزرای امضاکننده این نامه قرار بود هشداری در مورد وضعیت اقتصادی داده شود باید به طور عمیق این کار انجام می شد و ریشه های بحران اقتصادی مورد پردازش قرار می گرفت نه اینکه در سطوح میانیِ بحران به یکی از محصول ها و تجلی های بحران اشاره شود که خودش یکی از نشانه های وجود رکود در اقتصاد ایران است نه یک علت یا یک ریشه به همین دلیل اولین انتقاد به این نامه، جدا از نگاه متوسطی که به لحاظ نگارش و از نظر علمی و آماری در آن وجود دارد، این است که آیا این چهار عضو کابینه، وزیرِ سفته بازان و صاحبان سهام در بورس تهران هستند یا وزیر دفاع و پشتیبانی جمهوری اسلامی ایران؛ وزیر صنعت، معدن و تجارت جمهوری اسلامی ایران؛ وزیر امور اقتصادی و دارایی جمهوری اسلامی ایران و وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی ملت ایران؟

 

اگر بنا بر اشاره و هشدار دادن به مسائل اقتصاد ایران باشد، بحران های بسیار عمیق تری وجود دارد. از نظر علمی شروع اشاره به بحران از وضعیت بورس،اشتباه است. همین طور که از نظر علمی شروع به تحریک برای رونق اقتصادی هم غلط است. از وزرایی که تجربیات غنی در پیشبرد اقتصاد ایران دارند، بعید است که بخواهند رکود اقتصاد ایران را از بورس چاره کنند. این موضوع نشان می دهد که یک ضعف تحلیلی و گمراهی علمی در فهم ماهیت بحران اقتصادی ایران وجود دارد. لازم است ذکر کنم که حساب سهامداران بورس و رانت خواران صدها میلیاردی را از یکدیگر جدا می دانم اما اینطور به نظر می رسد که این نامه فریاد بورژوازی رانتی و رانتخوار برای رسیدن به روزهای خوش و رویاهای شیرین سال های ۸۴ تا ۹۲ است نه هشدار دلسوزانه ۴ وزیر کابینه برای حل مسائل اقتصاد ایران.

 

مسئله مهم در اقتصاد ایران چنانکه بعد از انتشار نامه آقای طیب نیا وزیر اقتصاد در مصاحبه خود اصلاح و اشاره کرد، نابودی طرف تقاضا در ایران است. این برای اولین بار در تاریخ اقتصاد ایران است که چنین بحرانی بروز پیدا می کند. در تاریخ ۷۰ سال گذشته اقتصاد ایران که به طور مکتوب وجود دارد، رکود و بحرانی به شکل فعلی که طرف تقاضا مضمحل شده باشد، نداشته ایم. ریشه چنین بحرانی در سیاست های اقتصادی سال های ۸۴ تا ۹۲ است که طی آن سیاست انبساطی پولی شدید و تورم زا به کار گرفته شد و در عین حال عناصر سوق پول به سرمایه گذاری بر ضد مسیر تشکیل سرمایه عمل کرد تا هم تورم حادث شود و هم سرمایه گذاری به معنای واقعی شکل نگیرد. به دلیل شدت تورم به ویژه در اواخر دهه ۸۰ قدرت خرید ۵ تا ۷ دهک جامعه به سمت نابودی پیش رفت. این همان موضوعی است که از دو سال پیش در مورد تبعات آن هشدار داده بودم.

 

در این نامه که به امضای وزیر رفاه  نیز رسیده است کوچکترین اشاره ای به نابود شدن قدرت خرید ۴۰ درصدی طبقه کارگران ایرانی در سه سال اول دهه ۹۰ نشده است. حقوق بگیران دولتی و خصوصی آنچنان با کاهش قدرت خرید مواجه شده اند که حتی مصرف لبنیات در کشور به نصف رسیده است. همچنین تقاضا در بازار خودرو و مسکن نیز به نصف رسیده است. این موضوع نشان دهنده این است که همزمان با تجمیع سرمایه در بخش کوچک و متراکم شده جمعیت ایران، بخش عظیم جامعه ایران از هرگونه امکانی فراتر از این که معیشت خود را اداره کنند و به قول مارکس بتوانند بیش از نیروی کار خود را بازیافت کنند، ندارند. ماهیت بحران امروز در قدرت خرید و کاهش تقاضا است.  برای حل این مسئله باید به تحریک تقاضا در قعر طبقات اجتماعی ایران بپردازیم نه در بازار سرمایه که بخش کوچک اقتصاد ایران است و به هیچ وجه بازتاب دهنده همه مناسبات اقتصادی و اجتماعی ایران نیست.

 

اگر قرار بود این نامه به طور ریشه ای به طرح بحران اقتصادی ایران بپردازد باید به نابودی قدرت عملیات اقتصادی در پیمانکاران طلبکار از دولت اشاره می کرد. در حال حاضر خالص بدهی دولت به پیمانکاران حدود ۲۵۰ تا ۳۰۰ هزار میلیارد تومان برآورد شده است. این موضوع موجب شده که یک سرمایه اجتماعی، فنی و اقتصادی که در شرکت های پیمانکاری متمرکز شده، رو به اضمحلال باشد و اگر این اتفاق رخ دهد یک سابقه و دیرینه ۸۰ ساله در تاریخ اقتصاد ایران از بین رفته است.

اگر وزیر صنعت قرار بود به بحران اشاره کند، باید به بحران تولیدکنندگان قطعات خودرو می پرداخت که بین ۵۰۰ هزار تا یک میلیون شغل در آن با خطر مواجه شده است. باید به صنایعی اشاره می کرد که هنوز یک ریال از طلب خود را دریافت نکرده اند و در حال از بین رفتن، هستند.

اگر قرار بود به ریشه بحران پرداخته شود باید به نابودی تولیدکنندگان می پرداخت نه به نابودی سهامداران و هشدار در مورد آن ها که انسان را ناخودآگاه به یاد آن دسته بورژوازی رانت خواری می اندازد. گروهی که از محل مابه التفاوت های عظیم در قیمت خوراک پتروشیمی و یا بهره مالکانه در مورد معادن و  یا قیمت انرژی ترجیحی و رانتی استفاده می کردند و بدون آنکه ارزش افزوده واقعی ایجاد کنند، خوراک پتروشیمی را بشکه ای ۱۸ می خریدند و بشکه ای ۱۰۰ می فروختند. 

در برخی از سال ها این گروه به میزان ۵۰۰ درصد سود سهام پرداخت کردند.

هشداری که باید به آقای روحانی بدهم این است که باید مراقب باشیم، مبادا بورژوازی رانتخوار باشد که دلسوزانه سر از نامه در آورد و رانت های از کف رفته اش را طلب می کند. فریاد می کشد و زیر پوستی تهدید می کند. راه خروج از رکود بورس نیست و مسائل بسیار مبنایی تری باید مورد توجه قرار گیرد.

 

این نامه بدون آنکه بخواهیم به امضاکنندگان آن جسارت کنم نشان می دهد که ماهیت رکود به درستی شناخته نشده است. این نامه بدون آنکه به نویسندگان آن جسارت کنیم، بازگشت به ۳ سال پیش را دنبال می کند در حالی که باید برای اصلاح امور به ۱۰ سال قبل بازگردیم.

ماهیت بحران اقتصاد ایران در سه چیز است. اولا در ده سال گذشته روندهای سرمایه گذاری در ایران مختل شده است. به نظر می رسد در حال حاضر بین ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد دلار کمبود تجمعی و فشرده شده تشکیل سرمایه در اقتصاد ایران وجود دارد.

عامل دوم نه تنها کاهش رشد بهره وردی بلکه منفی شدن روند بهره وری اقتصاد ایران در ده سال گذشته است.

سومین عامل نیز نابود شدن قدرت خرید مردم است که بحران تقاضا را رقم زده است.

اگر بخواهیم مسائل اقتصاد کشور حل شود، راه حل آن در سیاست های انبساطی پولی که این نامه به طور زیرپوستی به آن اشاره می کند، نیست بلکه در افزایش سرمایه گذاری؛ احیای رشد بهره وری، احیای قدرت خرید به ویژه در طبقات پایین و فرودست جامعه و بهبود فضای کسب و کار است. حل این موضوعات نیز در کوتاه مدت انجام نمی شود. هیچ داروی فوری وچوب جادویی در اقتصاد وجود ندارد. حداکثر می توانیم انتظار داشته باشیم که در اواخر سال ۹۴ رکود اقتصاد ایران تبدیل به رشد اقتصادی شود، در سال ۹۵ رشد ۳ تا ۵ درصدی رقم بخورد و در سال ۹۶نیز روند عادی در اقتصاد ایران حاکم شود.

 

این واقعیت باید مورد توجه قرار گیرد که دولت آقای روحانی در ۱۰ ماه گذشته به دلیل کاهش قیمت نفت حدود ۲۰ میلیارد دلار درآمد را از دست داده است. این رقم معادل ۷۰ هزار میلیارد تومان است که ۲٫۵ برابر بودجه عمرانی سال ۹۴ است. ماهیت بحران این نیست که سیاست انبساطی پولی در پیش گرفته شود چراکه در حال حاضر نیز سیاست های دولت انقباضی نیست. رشد نقدینگی ۲۲ درصدی این موضوع را نشان می دهد و بیش از این نمی توان رشد نقدینگی در اقتصاد ایران داشت. باید اقدامات و اصلاحات بنیادین در اقتصاد پدید آورده شود. اگر قرار بود آقای دهقان و آقای طیب نیا نامه ای به آقای روحانی بنویسند باید درخواست می کردند که بازار غیرمتشکل پولی  که زیر نظر نهادهای شبه نظامی هستند، تحت مدیریت دولت قرار بگیرند. قوه قضاییه باید در این راستا همکاری داشته باشد. بازار غیرمتشکل پولی جلوی هرگونه اصلاحات بنیادین در اقتصاد ایران را گرفته است. نادیده گرفتن این موضوع و پرداختن به بحران اقتصادی از طریق بورس یک انحراف کامل اذهان عمومی است. به طور مثال اگر نرخ بهره بانکی برای به حرکت درآمدن سرمایه ها، کاهش یابد اما موسسات مالی و اعتباری غیر متشکل زیر بار آن نروند و آن را خنثی کنند، گویی اتفاقی رخ نداده است. بانک های دولتی منابع را به بانک های خصوصی منتقل می کنند و آن ها به شرکت های مضاربه ای و موسسات مالی غیر متشکل انتقال می دهند.

 

بنابراین راه حل اساسی مشکلات ایران، چنانکه این نامه زیرپوستی ارائه می کند، پایین آوردن قیمت خوراک پتروشیمی یا کاهش بهره مالکانه، کاهش سود بانکی بدون توجه به بازار غیرمتشکل پولی یا معافیت های مالیاتی، نیست. باید به راه حل جامع اقتصادی- اجتماعی در کشور برسیم که فقط در قالب یک وفاق کامل در تمام راس نظام درست مانند آنچه در مورد توافق هسته ای اتفاق فتاد، نیاز دارد و عملی است. 

 

باید بدانیم که سیاست انبساطی پولی دیگر در اقتصاد ایران کار نمی کند. بدون ثبات سیاسی ، بدون یک دستی حاکمیت، بدون تن دادن تمام ارگان حاکمیت به سیاست های یک دست پولی و مالی و اقتصادی هر تزریق جدیدی به اقتصاد ایران هر تزریق جدیدی به سرمایه داران و حتی تولید کنندگان مجددا تبدیل می شود به منابع مالی متمرکزی شده در کشورهای خارجی چنانکه در ده سال گذشته اتفاق افتاد. اگر پول را به تولیدکنندگان بدهیم اما شرایط کسب و کار و تولید فراهم نباشد مطابق تجربه ۴۰ سال اخیر ایران، این پول به خارج منتقل می شود. درس آموز است اگر به این موضوع تامل شود که ۴ هزار میلیارد دلار تولید و صادرات نفت خام(به قیمت امروز طی ۱۰۰ سال) کجا رفته است؟ 

باید تاکید کنم که طبق تجارب گذشته، هرگونه بیتوجهی به فضای عمومی کسب وکار وصِرف تزریق نقدینگی، رانت یا یارانه به این بخشها مجددا پول را به همان بخش ها سوق داد.

 

 منبع: هفته نامه صدا

مقاله‌ بسیار ارزشمندی ﺍﺯ ﻭﻟﻔﮕﺎﻧﮓ ﭘﺎﻭﻟﯽ

تآیید قرآنی مطلب: 

تسبح له‌السّموات‌السّبع والارض و من فيهن و ان من شيءالا يسبح بحمده ولكن لايفقهون تسبيحهم.(اسراء: 44)

ترجمه: آسمانهاي هفتگانه و زمين و هركه در آنهاست، تسبيح‌گوي اويند؛ و نيست چيزي مگر تسبيح‌گو به سپاس اوست. ليكن درنمي‌يابند تسبيح آنها را.
شرح: يعني اين كيهان پهناور، و جهان‌هاي پيدا و ناپيداي آن، و آنچه در هفت آسمان و در همة ستاره‌ها و سياره‌هاي آنها، در زير درياها و اقيانوس‌ها، در جانوران و گياهان، در دل ذره‌ها و اتمها وجودداشته‌باشد،‌ هرچيزي كه به چشم شما بيايد يا نيايد يا در مغز شما بگنجد يا نگنجد،‌ ولي وجودداشته ‌باشد، همه‌ و همه به نوعي تسبيح‌گوي خداوندند. يعني به اندازه‌اي كه اهميت وجودي دارند به همان اندازه هم سپاس خداوند را نگاه‌مي‌دارند. ولي كسي از گويش آنان آگاه نيست و آن را درك‌نمي‌كند. 
"ﻭﻟﻔﮕﺎﻧﮓ ﭘﺎﻭﻟﯽ"  ﺑﺮﻧﺪﻩ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۴۵ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺸﻒ ﻗﺎﻧﻮنی با عنوان "ﺍﺻﻞ ﺍﻧﺤﺼﺎﺭﯼ ﭘﺎﻭﻟﯽ" ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺁﻟﺒﺮﺕ ﺍﻧﯿﺸﺘﯿﻦ ﻫﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ، ﻣﻌﺮﻭﻑ شدهﺍﺳﺖ .

ﭘﺎﻭﻟﯽ می‌گوید: ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ، ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﻫﻤﻪ الکترون‌ها ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺳﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ:

ﺳﻄﺢ ﺍﻧﺮﮊﯼ

ﭼﺮﺧﺶ

ﻣﺪﺍﺭ

فیزیک‌دان‌ها ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﻭﯾﮋﮔﯽ، ﻋﺪﺩ کوانتومی ﻫﺮ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ می‌آورند .

ﭘﺎﻭﻟﯽ می‌گوید: ﻫﯿﭻ ﺩﻭ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻋﺪﺩ کوانتومی ﯾﮑﺴﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ. اﻭ می‌گوید:

ﺳﯿﺒﯽ ﺭﺍ برمی‌داریم ﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ میلیاردها ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ، تنها ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ می‌کنیم .

ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﻢ " ﺍﺭﯾﮏ ..."

ﻋﺪﺩ کوانتومی ﺍﺭﯾﮏ ﻋﺪﺩﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ، ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ ﺁﻥ ﻋﺪﺩ ﺑﺰﺭﮒ 23 ﺑﺎﺷﺪ .

ﭘﺎﻭﻟﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﻫﯿﭻ ﺠﺎیی از ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﯿﺐ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﺑﻠﮑﻪ ﻫﯿﭻ چیز ﺩﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪﺍ نمی‌کنید ﮐﻪ ﻋﺪﺩ کوانتومی الکترونش 23 ﺑﺎﺷﺪ .

ﺣﺎﻝ ﺍﮔﺮ ﺩﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺳﯿﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯیم، ﺍﺯ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ ایجادشده، ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺣﺎﺻﻞ می‌شود ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻋﺪﺩ کوانتومی ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﺍﺭﺗﻘﺎء ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ مثلاً 26 می‌رساند. ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻋﺪﺩ کوانتومی 26 ﺑﻮﺩﻩ، ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ می‌شود!!!

ﺟﻬﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﻆ ﺗﻮﺍﺯﻥ ﺧﻮﺩ، لحظه‌به‌لحظه ﺁﺭﺍﯾﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ می‌دهد. ﭘﺎﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺎﯾﺰﻩ ﻧﻮﺑﻞ ﻓﯿﺰﯾﮏ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:

ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﺍﻟﮑﺘﺮﻭﻧﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ منحصربه‌فرد ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﭘﺲ ﻫﺮ چیزی ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ دارای ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺖ .

نتیجه‌گیری:

ﻭﻗﺘﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺐ ﺑﺎ ﺍﺻﻄﮑﺎﮎ دگرگون میشود، پس هنگامی که ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ می‌گیرم ﻭ می‌بوسم، ﻭ ﯾﺎ هنگامی که کسی ﺭﺍ می‌بخشم، ﻭ ﯾﺎ وقتی‌که ﺑﻪ همسایه‌ام ﻧﺎﺳﺰﺍ می‌گویم ﻭ ﯾﺎ آن هنگام که ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ بر سر کودکی یتیم میکشم، به واقع ﺩر حال ایجاد زنجیره‌ای ﺍﺯ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ در ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ هستم .

حتا ﻫﺮ اندیشه‌ای ﮐﻪ ﺍﺯ ﺫﻫﻦ ﻣﺎ می‌گذرد، الکترون‌هاﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﺭﺗﻌﺎﺵ درمی‌آورد ﻭ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﯿﯿﺮ می‌کند .

ﻏﻢ ﻭ اندوه ﻣﺮﺍ ﻏﻤﮕﯿﻦ می‌سازد ﻭ ﺍﯾﻦ زیانی ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ وجود ﻣﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ می‌افتد .

ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺍ ﻫﺸﯿﺎﺭﺗﺮ ﮐﻨﺪ؛ ﭼﻮﻥ هنگامی که ﺯﺧﻤﯽ می‌شویم، آگاه‌تر می‌شویم. بنابراین ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻧﺒﺎﯾﺪ زندگی را بر ما سخت ﮐﻨﺪ بلکه باید خود را از آن برهانیم تا زندگی برای ما خوش بگذرد. ﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﯿﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺭﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻮﺷﯿﺎﺭﺗﺮ ﺷﺪﻥ. ‏(ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻮﺩﺍ)‏.

سخن ﺁﺧﺮ اینکه:

ﺍﮔﺮ به‌جای ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ کرده‌اید، ﺍﺯ ﺍﻭ بی‌مهری ﺩﯾﺪﯾﺪ، ﻧﺎﺍﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﺸﻮﯾﺪ؛ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﯾﮕﺮی ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ یافت .

ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دلیل می‌گویند: ﻋﻠﻢ ﺑﺮ آموزه‌های ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻣﻬﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ مینهد. ﭼﻮﻥ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ همه‌چیز ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺍﺳﺖ .

ﺗﻤﺎﻡ انرژی‌هایی ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻃﻊ می‌شود ﺑﻪ ﺷﻤﺎ بازمی‌گردد.

ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺯ ﭘﺲ ﮔﯿﺮﯾﺪ .

ﺍﯾﻦ ﻣوضوع ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﺵ به‌راحتی ﻧﮕﺬﺭﯾﻢ .

ﺩﺭ گستره‌ ﮐﯿﻬﺎﻥ ﻫﯿﭻ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ بی‌دلیل ﻭ بی‌حکمت ﻧﯿﺴﺖ .

ﻗﻮﺍﻧﯿﻦ طبیعی یا سنن الهی ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ آنها ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ .

آن‌گاه ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﯿﺮﻭﻧﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ وصف‌ناشدنی ﺑﺪﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .

‏(ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺟﻬﺎﻥ ﻫﻮﻟﻮﮔﺮﺍﻓﯿﮏ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﯿﺺ ﻭ ﮐﻤﯽ ﺗﺼﺮﻑ ﺍﻧﺸﺎﺋﯽ ‏)

ارسال کننده: آقای مهرداد وحدتی دانشمند 

این مطلب باز هم ویرایش شد تا خواننده با روانی بیشتر مطلب را دریابد.

در اعماق معدن "سراپرده" کرمان

مهندس مهناز میرزایی

در معدن «سراپرده» شهرستان کوهبنان در 150 کیلومتری کرمان، در زیر زمین کار میکند. او که مهندس معدن و متولد سال ۵۹ است، از سال ۸۴ در اعماق معادن شمال کرمان، شانه به شانه مردان کار میکند! در گذشته، تنها در زیر زمین کار میکرد؛ ولی اکنون گاهی روی زمین کار میکند و گاه زیر زمین! زیرا اکنون او مدیر معدن سراپرده شده است.

وی می گوید:

زمانی که به عنوان نخستین زن مهندس معدن پای به معدن سراپرده گذاشتم، کسی تصور نمی‌کرد برای کار به اینجا آمده باشم؛ آن‌هم در معدنی که تا آن زمان مهندس معدن نداشت!

وقتی وارد معدن شدم کارگران مرد با تعجب به من نگاه می‌کردند و باورشان نمی‌شد من برای کار به اینجا آمده باشم! جالب‌تر اینکه در همان روز اول فردی که باید معدن و محیط کار را به من نشان می‌داد سخت‌ترین جاهای معدن را به من نشان داد! در عمق چند صد متری زمین و در جاهایی بسیار تنگ و دور از ذهن!!

طول معدن در زیرزمین، چهار کیلومتر است! روزانه هزاران نفر در این معادن در همین شرایط سخت کار می‌کنند و تصورش هم برای مردم عادی غیرممکن است!! در همین معدن در کنار نود نفر با هم کار میکنیم.

روزهایی را به یاد می‌آورم که کارگران معدن به دلیل اینکه زن هستم حرفهایم را به عنوان مهندس معدن جدی نمی‌گرفتند!؛ اما درنهایت به مهارت و توان من پی بردند و حالا معدن سراپرده از بهترین معادن شمال استان کرمان است. دو برادر و همسرم هم در همین معدن کار می‌کنند.

برخی روزها مجبورم فرزند خردسالم را هم به محل کارم بیآورم. معدن سراپرده سه میلیون تن ذخیره دارد و ده‌ها معدنچی در اعماق زمین با دستگاه‌های مختلف در حال استخراج ذغال سنگ هستند.

گازگرفتگی و انفجار مهمترین خطری است که معدنچیان را تهدید می‌کند اما به هر صورت خطر در اکثر مشاغل وجود دارد.