نارسیسوس

ِHossein Elahi Ghomshei

« نارسیسوس»

نارسیسوس نام جوان زیبایی است در اساطیر یونان که دختری به نام اکو (انعکاس صدا یا به فارسی پژواک) بر او عاشق می شود و چون جواب نامساعد می شنود نفرین می کند که او عاشق کسی شود که هرگز نتواند به او برسد و او روزی عکس خود را در آب می بیند و برخود عاشق می شود. هر روز بر لب برکۀ آب می آید و با خود نرد عشق می بازد و شِکوه می کند که آخر تو که با من دوستی: وقتی می آیم می آیی، وقتی لبخند می زنم لبخند می زنی؛ پس چرا وقتی دستم را دراز می کنم تا دست تو را بگیرم آشفته می شوی و از من می رمی.
نارسیسوس آن قدر در فراق خویش غصه می خورد و اشک می ریزد تا می میرد. پس حوریان و پریان صحرایی گرد او می آیند و می گویند «حیف است چنین جلوه ای از زیبایی به زیرخاک رود. بهتر است او را به گُلی تبدیل کنیم که پیوسته در کنار آب بروید و عکس جمال خود را در آب ببیند.» و او را به گل نرگس تبدیل می کنند.(معنی نارسیسوس نیز «نرگس» است.)
اصطلاح نارسیسیسم به معنی «خود شیفتگی» یکی از بیماری های روانی است و به کسانی گفته می شود که سخت و به طور بیمار گونه ای شیفته و بیقرار خویش اند.

بر گرفته از کتاب «در قلمرو زرین»
اثر حسین الهی قمشه ای

سرطان بیماری ناشی از کمبود ویتامین است!

سرطان بیماری نیست، کمبود ویتامین B17 است!

آخرین نیوز: بنا به یافته های جدید محققان، سرطان در واقع یک مرض نیست بلکه سرطان عبارت است از فقط کمبود ویتامین B17 که مقادیر زیادی از آن در هسته زردآلود یافت می شود!
جوانه گندم بخورید، جوانه گندم داروی اعجاب اور سرطان است!

جوانه گندم منبع غنی اکسیجن مایع و حاوی قویترین ماده ضد سرطان طبیعت به نام “Ieatril” میباشد، که این ماده در هسته سیب نیز موجود است!
مانر در کتابی به نام “مرگ سرطان” موفقیت درمان با “leatril” را بالای ۹۰% از مبتلایان بیان کرده است.
ویتامین B17 معروف به «لاتریل» که در دانه میوه‌ها مانند زردآلو و هلو یافت می‌شوند، با سلول‌های سرطانی مبارزه می‌کند.
«ﻟﯿﻤﻮ ﺗﺮﺵ» نیز ﺳﻠﻮﻝ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﻃﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ۱۲ ﻧﻮﻉ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮﻃﺎﻥ ﺭﻭﺩﻩ ، ﺳﯿﻨﻪ ، ﭘﺮﻭﺳﺘﺎﺕ ، ﺭﯾﻪ ﻭ ﭘﺎﻧﮑﺮﺍﺱ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.

پایانی بر قهرمان ‌بازی زنجانی- نعمت احمدی

پایانی بر قهرمان ‌بازی زنجانی
نعمت احمدی- حقوق‌دان

از ابتدای تشکیل پرونده بابک زنجانی، با وجود اینکه با ادبیات و فرهنگ مغرورانه او- که در پاسخ اعتراض همسایگان مجموعه ایران‌زمینش گفته بود «خب املاکتون رو می‌خرم»- به‌شدت بیگانه و مخالف بوده و هستم اما معتقدم متهمانی که پول‌هایشان آن‌سوی آب‌هاست، نیازمند چاره‌اندیشی‌هایی متفاوت از متهمان عادی هستند. هدف از رویه قضائی در پرونده‌هایی مشابه پرونده زنجانی، صرفا برخورد با متهمان نیست؛ هدف آن است که اموال به‌تاراج‌رفته به کشور بازگردد. در «یکشنبه سیاه» که محمود احمدی‌نژاد در معیت اطرافیان خبرسازش فاتحانه وارد مجلس اصولگرایان شد و به بهانه دفاع از وزیر رفاه و کار، خود صحنه‌گردان مجلس شد، در فیلمی ناقص که خود دوبلور آن بود حروف اول اسم فردي سرمایه‌دار، «ب- ز»، را آشکار کرد و دیالوگی بین رئیس قوه مجریه و قوه مقننه به یادگار ماند. رئیس دولت دهم در آن روز، صحن علنی مجلس را همانند سرداری شکست‌خورده و لشکرازدست‌داده ترک کرد. پس از آن مردم به واکاوی و رمزگشایی از این سرمایه‌دار پرسرمایه پرداختند؛ کسی که قادر است ١٣٨ شرکت زیرمجموعه سازمان تأمین اجتماعی را «یکجا» از سعید مرتضوی، رئیس پرحاشیه وقت سازمان تأمین اجتماعی بخرد و چک‌های ارزی بالای میلیاردی تحویل دهد و در قبال چک موهوم خود، چک اصلی ضمانتی از تأمین اجتماعی بگیرد و این چک‌ها را بابت بدهی خود در اختیار وزارت نفت قرار دهد. پس از آن عقلای جامعه اقتصادی و حقوقی متوجه شدند که با یک پدیده روبه‌رو هستند. از هوشمندی «ب- ز» همین بس که نخستین صعود خود را از نردبان خوش‌نامی دکتر محسن نوربخش، اقتصاددان جوان‌مرگ جمهوری اسلامی شروع کرد؛ مردی که پرونده پاکی داشت و دوست و دشمن بدون درنظرگرفتن تز تفکر اقتصادی، او را یکی از مدیران سالم نظام می‌دانند. زنجانی مدعی شد دوران سربازی را در بانک مرکزی گذرانده و راننده مخصوص دکتر نوربخش بوده و دکتر آن‌قدر به او اعتماد داشته که بعدازظهرها میلیون‌ها دلار ارز را لابد داخل بقچه می‌گذاشته و به او می‌داده که سر چهارراه استانبول به گفته خودش «چنج» کند! او با یک تیر، چند نشان زد؛ هم دکترنوربخش مرحوم و با حسن سابقه را مسئله‌دار کرد و هم دیگر مسئولان بانک مرکزی را. در آن سال‌ها که پول ملی ما ارزش داشت، ایشان میلیون‌ها تومان از این «چنج»کردن‌ها سود برد. حتی بيشتر از حقوق و مزایای رئیس بانک مرکزی و معاونان و مدیرانش بیشتر پول پارو کرده است. حالا در دوازدهمین جلسه دادگاه وی مشخص شد سابقه‌ای از سربازی زنجانی در بانک مرکزی وجود ندارد. هر آدم ساده‌ای هم می‌داند که تردد مسئولان دارای ضوابطی است و تابه‌حال نشنیده‌ام که مسئولان، راننده سرباز و بدون وابستگی به پلیس مخصوص حفاظت شخصیت‌ها داشته باشند؛ راننده‌ای که بعدازظهرها بقچه‌به‌دست، ارزهای بانک رئیس خود را می‌فروخته ظاهرا از این رابطه می‌خواسته چنین القا کند که بله، سهمی هم رئیس می‌برده؛ آن‌هم نوربخش. گل سرسبد اموال «ب - ز» ملک ایران‌زمین واقع در شهرک غرب است. به پرسش و پاسخ آقای صلواتی، قاضی شعبه رسیدگی‌کننده به اتهامات بابک زنجانی و پرسش‌های او توجه کنید. قاضی صلواتی سؤال کرد: ملک ایران‌زمین را از چه کسی خریده‌اید و پولش را از کجا تأمین کرده‌اید؟ زنجانی مدعی شد: در سال‌های بین ٨٧ و ٨٩ این ملک را از شرکت ایرانیان اطلس خریدم و ٢٨٠ میلیارد تومان اصل زمین را خریدم. قاضی صلواتی پرسید: پول را از کجا آوردید؟ زنجانی پاسخ داد: یادم نیست، فقط می‌د‌انم که پول خودم بود که واریز کردم. قاضی پرسید: از منابع بانک ملت بوده است؟ به این پاسخ جالب زنجانی توجه کنید؛ «حتما معامله‌ای وجود داشته است که آنها پول را به من داده‌‌اند ولی می‌دانم که پول خودم بوده، آن زمین را به مبلغ ٢٨٠ میلیارد تومان خریداری کردم، من آن زمین را شرایطی خریدم و چک‌هایی را برای خریدش دادم، زیرا آنها گفتند که ما زمین را اگر نقد بفروشیم مشکل پیدا می‌کنیم و من سه چک به آنها دادم که هر دو مبلغ چک را در سال‌های ٩٠ و ٩١ پاس کردم و آخرین چک هم که مربوط به سال ٩٢ بود موعدش نرسیده بود». زنجانی حداقل برای ثبت در تاریخ هم پرده از واقعیت تلخ بانکداری ایران برداشت. سری به هر خیابان و کوچه و میدان می‌زنیم کاخی به نام بانک سربرآورده است. اینها بانک نیستند بلکه بنگاه‌های اقتصادی لذا که گاهي در خدمت امثال زنجانی هستند. سال ٨٧ ملکی به قیمت ٢٨٠ میلیارد تومان روی کاغذ فروخته می‌شود؛ ثمن در سه قسط آن‌هم برای پنج سال بعد یعنی سال ٩٢ تعیین می‌شود آن هم بدون افزایش قیمت. کجا هستند مسئولان نظارتی در شوراهای مختلف؟ زنجانی با پشت‌گرمی، به زمین‌وزمان ناسزا می‌گوید. دوست و دشمن بر این عقیده و باورهستند که پاک‌ترین وزیر بین وزرای جمهوری اسلامی، مهندس زنگنه است. زندگی او صاف و ساده و شفاف است. قسم‌خورده‌ترین دشمنانش چه در عرصه مطبوعات و رسانه‌ها و چه در جناح‌های مختلف، ایراد مدیریتی‌ای که به او می‌گیرند این است که مثلا فلان قرارداد در زمان او نوشته شد و بهمان تخلف به زیرمجموعه او رسید؛ اما کسی نمی‌پرسد مدیر نفتی‌ای که توانسته بدون توسل و تمسک به پدیده‌های نوظهور و مرموزی مانند بابک زنجانی بازارهای ازدست‌رفته نفت را دوباره به دست آورد و به تولید نفت هم بیفزاید بدون اینکه به فلان صندوق بازنشستگی یا فلان تعاونی، کشتی‌کشتی نفت هدیه کند و باقی قضایا، چرا باید از سوی یک متهم مسئله‌دار متهم شود؟ او یک بار از ٢٢ میلیارد یورو سرمایه نقدی می‌گوید و در جلسه بعد، آن را نصف می‌کند. او افکار عمومی را هم به سخره گرفت؛ جایی که گفت نمی‌خواهد بیژن زنگنه سوار ماشینش شود! حکایتی است این نوکیسگی. پرونده بابک زنجانی به نقطه‌ای رسیده که باید هر روز درباره آنچه به هم می‌بافد مطلب نوشت؛ این تازه اول کار است.
  روزنامه شرق / سه شنبه ۳ آذر ۱۳۹۴ / شماره ۲۴۵۶

سیدرضا سجادی، یک صدای قدیمی

رضا سجادی، یک صدای قدیمی درگذشت

مسعود بهنود روزنامه نگار

• 23 نوامبر 2015 - 02 آذر 1394

 

 

رضا سجادی در عکس سمت راست بالای سر احمد قوام، نخست وزیر وقت دیده می‌شود

رضا سجادی، مشهور به سید رضا از قدیمی‌ترین گویندگان رادیو، و از اولین مجریان برنامه‌های خبری در رادیوی ایران، در سن ۹۵ سالگی در تهران دنیا را وداع گفت. همان گوینده ای که هنگام گزارش ورود ملکه فوزیه به تهران گفت که همسن ولیعهد (بعدا پادشاه) پهلوی است و برای همین سخن خارج از چارچوب و دستورهای متعارف جریمه شد.

او فرزند روحانی بلند آوازه، سید سرابی بود که مجلس سخنرانی پرهوادار داشت و یک روحانی متجدد بود. رضا در مشهد بزرگ شد و در دومین سال تاسیس رادیو پهلوی (اولین نام رادیو ایران) به معرفی یکی از آشنایان برای امتحان گویندگی به محل بی سیم پهلوی رفت و همان روز از جانب مامور آلمانی که استخدام می کرد پذیرفته شد تا مقارن ساعت دوازده ظهر خبرهای اداره اخبار را بخواند.
خاطرات سجادی با موسیقیدانانی مانند مرتضی محجوبی، ابوالحسن صبا، حسین تهرانی، غلامحسین بنان، قمر الملوک وزیری، ملوک ضرابی مربوط به زمانی شنیدنی بود که دستمزد دو سه ریالی را می گرفتند و از محل بی سیم پهلوی (پادگان عباس آباد بعدی) در بیابان خالی و بی رهگذر ترسیده از سگ های وحشی به شهر می رفتند.
جنگ جهانی دوم در جریان بود و ماموران انگلیسی مراقب بودند که کسی در تهران متمایل به آلمان نشود و ماموران روسی هم از فرصت استفاده کرده یارگیری می کردند، در عین حال مراقبت از افراد بسیار بود به خصوص که امکانات ضبط وجود نداشت و همه چیز زنده پخش می شد حتی ترانه خوانی و آواز. در همین فرصت بود که رضا تهرانی، استاد ضرب را به تصور این که مورس برای آلمان ها می فرستد بعد از نواختن ضرب دستگیر کردند و رضا سجادی که این صحنه را دیده بود شب هنگام توانست به علی سهیلی نخست وزیر خبر برساند و موجب نجات وی شود.
سجادی که درس ادبیات و حوزوی را در مشهد و نزد استادانی بزرگ فراگرفته بود، از جمله گویندگان صاحب سبک رادیو و آشنا به ادبیات و زبان عربی بود و در ادای صحیح کلمات تخصص ویژه ای داشت و قوت صدایش هم باعث می شد که در دوران آزادی ها، روسای دولت مانند قوام السلطنه و علی سهیلی به او علاقه مند باشند و گاه با اصرار از مدیر رادیو بخواهند که خبر نطق هایشان را سیدرضا بخواند.
از همین رهگذر، دو بار وی تاریخ ساز شد، اول هنگامی که در ۲۱ آذر خبر رسید که ارتش ایران وارد تبریز شده و حکومت پیشه وری رو به فرار گذاشته است: رضا سجادی که تحت تاثیر قرار گرفته بود جمله «مردم غیور ایران، امروز آذربایجان به مام میهن بازگشت» را خواند اما انتهای این جمله با بغض وی همراه شد و بر آن افزود: چون ایران نباشد تن من مباد…
اما دومین باری که وی بلندآوازه شد همزمان با سی تیر ۱۳۳۱ بود که احمد قوام حکم نخست وزیری از پادشاه گرفته و دست به قلم شده متنی نوشته بود با عنوان «کشتی بان را سیاستی دگر آمد» این متن که بر سر آن جدالی تاریخی درگیر است و هنوز بعد شصت سال و اندی محرز نیست که نویسنده اش شخص قوام یا معاون وی مورخ الدوله سپهر و یا هوادار جوانش حسن ارسنجانی بوده است، وقتی با صدای قوی و پر نفس رضا سجادی از رادیو پخش شد، اثربخش بود. به گفته حسین مکی بعد از آن مردم به خیابان ها ریختند و موجب سقوط دولت قوام و بازگشت مصدق شدند، قوام السلطنه که ناچار با تن بیمار خانه به خانه برده می شد تا مبادا مورد تعرض مردم هیجان زده قرار گیرد، به بستگانش گفته بود اعلامیه دولت چیز تندی نداشت اما با آن لحن چکشی که پسر سرابی خواند همه را به غلیان آورد.
این اعلامیه هر چه بود جز آن که سرنوشت آخرین دولت احمد قوام را رقم زد و نهضت ملی کردن نفت را به اوج رساند، بر سرنوشت گوینده متن هم اثر گذاشت. دکتر مصدق بعد از بازگشت به ریاست دولت مانند سابق «پسر سرابی» را برای ضبط نطق هایش صدا نمی کرد بلکه گاه به گاه که وی را با ضبط صوت سنگینش در جلسه مجلس یا در حاشیه مصاحبه های نخست وزیر می دید با جملاتی شبیه «احوال میدلتون چطوره» یا «انگلیسیا ازت راضی هستن؟» نوازش می کرد.
رضا سجادی خود در مصاحبه مفصلی بازگفته است که «یکبار وقتی در راهرو خانه دکتر مصدق منتظر پایان جلسه هیئت دولت بودم، تابستان آخر سال دولت مصدق، جورج میدلتون پله ها را دو تا یکی بالا آمد و دانستم برای ملاقات مهمی خدمت نخست وزیر می رود، اما با دیدن من ایستاد و پرسید چه خبر هست آقا سید رضا (کاردار سفارت بریتانیا در تهران زبان فارسی را خوب می دانست و ایرانی ها را خوب می شناخت). جواب دادم شما بهتر خبر دارید اما وی با شوخی گفت ولی خبرهای مهم پیش شماست… و دوید من نگاه کردم و چهره دکتر مصدق را دیدم که لای در اتاق را باز کرده بود و این گفتگوی کوتاه را دید.»
به ادعای رضا سجادی همین ها، فرصتی را تنها در اختیار وی بود گرفت و بشیر فرهمند رییس رادیو از آن به بعد خود برای ضبط سخنان نخست وزیر می رفت و یک کارمند فنی را هم با خود می برد.
بعد از کودتای ۲۸ مرداد با تغییر مدیریت های دولتی، رضا سجادی چندی عنوان معاون رادیو تهران گرفت و همچنان خبرهای مهم را می خواند اما در سر سودای سیاست داشت. تقی روحانی، محمود سعادت، توصیفیان و ایرج گرگین کم کم وارد میدان می شدند و ضبط صوت های سنگین جای خود را به وسایل بهتری می داد و استادیوهای بزرگ تر ایجاد می شد و این همه در دوران ریاست نصرت الله معینیان، یک روزنامه نگار خوشفکر به ریاست انتشارات و رادیو به یک سازمان دولتی بزرگ مبدل شد که در میدان ارک ماوا گرفت.
رضا سجادی که برادرش دکتر ضیاالدین سجادی از استادان مسلم ادبیات دانشگاه تهران بود، کوتاه مدتی بعد از آن که همشهری اش دکتر منوچهر اقبال به نخست وزیری رسید به وزارت کشور منتقل شد و به شهرداری مشهد منصوب گشت. بعد از آن مدتی شهردار اصفهان و مدتی معاون استانداری های مختلف شد. در جریان زلزله سال ۱۳۴۸ گلی داغ خراسان در مقام معاون استانداری خراسان خدماتی کرد که به نظرها رسید. مدال گرفت و کمی بعد به نمایندگی از بجنورد به مجلس رفت.
روزگاری که رضا سجادی گوینده و گزارشگر بود، هنوز جنگ جهانی دوم تمام نشده بود و به خصوص زادگاه وی تحت اشغال ارتش سرخ درآمده بود و همین وی را واداشت در شعرهایی که می سرود به ضدیت با مرام اشتراکی مفتخر شود. زمانی چغوک تخلص داشت و روزگاری هم اشعار فکاهی می ساخت و با نام مستعار چاپ می کرد، اما مهم تر از همه حافظه اش بود که بخش عظیمی از شاهکار های ادبی ایران را از بر بود و از بر می خواند.
خاطرات گسترده ای از بیست سال کار در رادیو و در زمانی داشت که کسی جز او در خبر و در گویندگی نبود. خود می گفت قهوه خانه های تهران از من پولی نمی گرفتند و همه جا جایم بود چرا که داشتن دستگاه رادیو چندان معمول نبود و مردم خبرها را از بلندگوهای شهرداری در میدان ها و یا در قهوه خانه ها می شنیدند.
بعد از انقلاب اسلامی کوتاه مدتی در تهران دستگیر شد، اما تعلقش به خانواده ای روحانی و آشناییش با علما و مراجع به ویژه سالخوردگانی مانند آیت الله نجفی مرعشی باعث شد که دیر در بند نماند و تا اولین روز از آذر ماه امسال در حالی که مرز ۹۵ سالگی را گذرانده بود، ماند. صدایش از جلا و صلابت افتاده بود اما خاطرات لحظه به لحظه تازه می شد.
خود می گفت هزاران صفحه خواندم و هزار شیرین کاری کردم اما انگار یک دو نسل فقط همان یک سطر کشتی بان را سیاستی دیگر آمد را شنیده اند.
بنا به گفته سید رضا سجادی، همان زمان که متن سخنرانی روز سی تیر قوام به دستش رسیده، نزد «جناب اشرف» قوام السطنه رفته و به او گفته است که این بیت منوچهری در حقیقت هست «کشتنیان را سیاستی دگر آمد»، صحیحش را بخوانم؟ و آن مرد کارکشته سیاست و ادب جواب داده: پسر سرابی می دانم منوچهری چه گفته و معنایش هم ساختن کشتن انگور بهر شراب است اما الان در این شرایط باید این جور خواند.
از بخت روزگار، خاطرات رضا سجادی در چند نوار ضبط شده است.

حق نفس کشیدن مردم در حال فروش است!!

انتقادهای آخوندی:

حق نفس کشیدن مردم در حال فروش است

وزیر راه و شهرسازی با انتقاد از نامناسب بودن کیفیت محیط زیست در شهرهای بزرگ گفت: حق نفس کشیدن مردم در حال فروش است و کسی به شهر احساس تعلق ندارد.

عباس آخوندی امروز دوشنبه دوم آذرماه در پانزدهمین همایش سیاست‌های توسعه مسکن که در پردیس هنرهای زیبا دانشگاه تهران برگزار شد، گفت: در اینکه مسکن در شرایط پیچیده‌ای است تردید نداریم و از هر منظر که بحث کنیم به این نتیجه می‌رسیم. تراکنش جمعیت در نیمه شمالی و جنوبی کشور یکسان نیست و توزیع نامتعادل جمعیت از نظر امنیت ملی هم ما را با مشکل مواجه می‌کند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین وی با بیان اینکه بخش زیادی از جمعیت شهری کشور در ۱۰ شهر متمرکز شده‌اند گفت: این سلسله مراتب شهری در حالی است که برخی شهرهای خالی از سکنه و برخی عاری از کیفیت مطلوب برای سکونت هستند بنابراین با نابسامانی جمعیتی مواجه هستیم. بر اساس آمار سال ۱۳۹۰ تعداد شهرهای بالای ۱۰۰ هزار نفر جمعیت حدود ۸۶ شهر است، در حالی که پیش و پس از انقلاب قرار بود تنظیم جمعیت را در آمایش سرزمین لحاظ کنیم اما این اتفاق رخ نداده است. موضوع مهم دیگر عدم عدالت اجتماعی در ایران است. ما جزو معدود کشورهایی هستیم که عدم عدالت شهری در کشورمان برجسته شده و شمال شهر گران قیمت و پایین شهر کیفیت نازل زندگی دارد.
وزیر راه و شهرسازی با انتقاد از نامناسب بودن کیفیت محیط زیست در شهرهای بزرگ گفت: در بخش حمل و نقل نیز وقت زیادی از شهروندان در ترافیک می‌گذرد. ما در کشور فاقد حمل و نقل مرکزی حومه هستیم و مشکل در این زمینه روز به روز پیچیده‌تر می‌شود. از جهتی زمان لازم برای تملک واحدهای مسکونی که میانگین ۱۲ سال بود این عدد برای اقشار کم درآمد از ۲۰ سال هم گذشته است.
آخوندی ادامه داد: همه این اتفاقات در یک محیط اقتصادی با رکود تورمی شدید اتفاق افتاد٬ اکنون که تورم کنترل شده این رکود است که جان‌سختی می‌کند. در چنین محیط اقتصادی که تنگنای مالی بسیار گسترده شده ناتوانی نهادهای مالی در وام‌دهی، قدرت پایین خرید مردم و قدرت ضعیف پس‌انداز شهروندان نیز بر مشکل افزوده است اما با وجود همه این واقعیت‌های عینی باید برای رفع مشکل تامین مسکن مردم چاره‌ای بیاندیشیم.
وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه برای حل مشکل مسکن مردم باید ظرفیت اقتصاد ایران را نیز بسنجیم افزود: باید به راهی برای حل این مشکل در شرایط سخت برسیم و این سوالی بنیادی است که به دنبال پاسخ آن هستیم و از مشارکت فرهیختگان برای حل این مسئله استقبال می‌کنیم. برای شناخت وضعیت موجود باید به این نکته توجه کنیم که در ۱۰ سال گذشته کمی‌گرایی در ایران مطرح بوده و فراموش کردیم مسکن جنبه‌های فرهنگی و اجتماعی نیز دارد. تمام آنچه به عنوان میراث فرهنگی و اجتماعی در کشور داریم در بخش مسکن نیز ظهور پیدا می‌کند اما مسکن را به یک چهار دیواری در هر بیابانی تبدیل کردیم که منجر به کالایی شدن انسان‌ها شد. گویی انسان کالایی است که در یک انبار از ٰآن نگهداری می‌کنیم اما  انسان‌ها جنبه‌های هویتی دارند که با کالا متفاوت است.
آخوندی گفت: برای کشوری مثل ما که داعیه ۳ هزار سال پیشینه دارد این جنبه بسیار حائر اهمیت است که درباره آن اندیشه نکردیم و به سمت کمی‌گرایی رفته‌ایم در حالی که گرایش به کمی کردن زندگی انسان‌ها خطری بزرگ است بنابراین تلاش می‌کنم از آن بپرهیزم.
وی افزود: حتا در کشورهای سوسیالیستی مثل چین و روسیه نیز آن اتفاقی را که برای کالایی کردن انسان‌ها در ایران در طرح مسکن مهر رخ داد ندیده‌ام . کالایی کردن انسان‌ها در مسکن مهر به شکل افراطی صورت گرفت و حداقل از جنبه فرهنگی هیچ دفاعی نمی‌توان از آن کرد. اگر این موضوع در این دانشکده که ادعای فرهنگ، هویت و شهرسازی دارد به بحث گذاشته نشود و تاروپود موضوع نیز مورد بررسی قرار نگیرد ممکن است بار دیگر گرایش‌های پوپولیستی در چنین طرح‌های خانمان‌برانداز و شهر برانداز در ایران پیاده شود.
وزیر راه و شهرسازی در ادامه با انتقاد از شهر فروشی در ایران گفت: نمونه این اتفاق در تهران روی داده و تهران به کارگاهی بی‌‌پایان و بی‌هدف تبدیل شده که همه به دنبال سوداگری محض هستند. باید به این بیاندیشیم که این حجم از ساخت و ساز برای رفاه حال مردم چه نتیجه‌ای دارد.
آخوندی رویکرد حوزه مسکن در ایران را دچار نگاهی افراطی و تفریطی دانست و گفت: این رویکرد در دو بخش مسکن مهر و شهرفروشی به خوبی قابل مشاهده است. در واقع حق نفس کشیدن مردم در حال فروش است و کسی احساس نمی‌کند که شهر به او تعلق دارد.
آخوندی افزود: اگر مشکلات موجود را به خوبی بشکافیم نباید به دنبال راه حل‌های ساده انگارانه برویم ما در پی آن هستیم که این موضوع را به خوبی تحلیل کنیم و دو طرفه معادله‌ای که در دهه ۶۰ با شهرفروشی آغاز شد و در دهه ۹۰ با مداخله در زندگی مردم ادامه پیدا کرد در نظر بگیریم. شهر باید ایده‌ای برای زندگی، آرامش و رفاه داشته باشد تا بتوان شهرها را به نسل‌های بعد هدیه کرد و تداوم حیات را در آن دید. قابلیت زندگی در دنیای مدرنی که همه چیز آن براساس موتور و حرکت تعریف شده موضوع بسیار مهمی است.
وی بر یکپارچگی مسکن و حمل و نقل تاکید کرد و گفت: در سه دهه گذشته به این نپرداخته‌ایم که شهر و حمل و نقل در کنار هم معنا پیدا می‌کنند و اینگونه رابطه مرکز شهر و پیرامون را از دست داده‌ایم.
وزیر راه و شهرسازی با یادآوری اینکه شهر تهران از دهه ۴۰ شورای نظارت بر گسترش شهر را تشکیل داده است گفت: ۵۰ سال است که همه نگران توسعه شهر هستند اما شهر در حال گسترش است. در شهرهای بزرگ نتوانستیم موضوع حرکت را حل کنیم. وقتی موضوع ایجاد شهرهای جدید مطرح شد تامین حمل و نقل را فراموش کردیم و شهرهایی مانند هشتگرد، پردیس،پرند و اندیشه ساختیم که مشکل حمل و نقل آنها برطرف نشده است. از روز اول باید به سمت یکپارچگی مفهوم حمل و نقل و توسعه شهری می‌رفتیم و اگر این موضوع در کنار هم دیده می‌شد الان وضعیت بهتری داشتیم.
وضعیت نامطلوب  ۱۸ میلیون از ۵۵ میلیون جمعیت شهری ایران
آخوندی افزود: ۱۸ میلیون از ۵۵ میلیون جمعیت شهرنشین در وضعیت نامطلوب زندگی به سر می‌برند و کیفیت زندگی آنها قابل فبول نیست. اگر پروژه‌های مسکن مهر پیرامون شهرهای جدید نیز تکمیل شود این آمار افزایش می‌یابد. از روز اول معتقد بودم در شرایط سختی که قرار داریم با راه حل‌های ساده‌انگارانه نمی‌توان کاری از پیش برد و راه حل‌های دوپینگی هم جواب نمی‌دهد بلکه باید راه حلی ساختاری و نهادی برای حوزه مسکن داشت. مدت‌ها بحث من این بوده است که برای حل مشکل باید نهادهای مالی ایجاد شود. برای شهرهای جدید به مدل‌های مالی خاصی نیاز داریم که باید جداگانه به آن بپردازیم.
وی ادامه داد: برای اینکه بتوانیم هم تجهیز مالی کنیم هم قدرت خرید و ساخت را افزایش دهیم به صندوق تسهیلات نیاز داریم. مدت‌ها است در ایران درباره انواع تضامین بحث می‌کنیم. اگر کسی خانه‌ای پیش خرید می‌کند باید سر وقت آن را تحویل بگیرد از سوی دیگر صندوق تضمین کیفیت نیز در حوزه مسکن نداریم. تضمین تامین مالی در این بخش باید برای خریدار و فروشنده تامین شود و اگر فروشنده‌ای خانه ای را پیش فروش می‌کند باید مطمئن باشد جریان مالی ساخت آن تامین می‌شود.
وزیر راه و شهرسازی با تاکید بر اینکه برای خروج از این وضعیت به انواع نهادهای مالی نیاز داریم گفت: انواع نهادهای بازار و بورس، صندوق پس انداز، نهادهای مالی پروژه محور و بازار محور برخی از همین نهادهای مالی مورد نیاز هستند.
آخوندی گفت: وضعیت بخش مسکن در اقتصاد تبدیل به چالش و در عین حال فرصت شده است. چالش از آن جهت که با رکود مواجه هستیم و فرصت از آن جهت که مسکن بزرگترین محرک اقتصاد است. اکنون در سخت‌ترین شرایط اقتصادی بعد از انقلاب هستیم و بارها گفتم اگر مسئول مدیریت اقتصاد ایران بودم وضعیت فوق‌العاده اعلام می‌کردم. باید جامعه را برای شاخص‌های کلان و خرد تصمیم‌های بنیادین آماده کرد و در این شرایط فقط حرف‌های دلخوش کننده نزنیم زیرا وضعیت را بدتر می‌کنیم.
وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه برخی رسانه‌ها اعلام کردند در بخش مسکن مازاد عرضه وجود دارد گفت: پیچیدگی مسکن این است که کالای استاندارد نیست و نمی‌توان مانند خودرو از یک مدل آن ۱۰۰ هزار دستگاه ساخت. هر واحد مسکونی با دیگری متفاوت است. شهرهای مختلف و مناطق بالا و پایین نیز با یکدیگر متفاوت هستند و باید بررسی شود این مازاد عرضه در چه شرایطی و در چه مناطقی وجود دارد. ممکن است در بازار سوداگرانه مازاد عرضه وجود داشته باشد اما در بازار واقعی مسکن نمی‌توان اینگونه صحبت کرد.
وی با بیان اینکه مسکن حوزه‌ای نیست که در آن بتوان به آمارهای کلی اعتماد کرد گفت: در مسکن جنبه محلی اهمیت دارد. وقتی می‌خواهیم در حوزه اقتصاد کلان بحث کنیم برخی می‌گویند در بخش مسکن عرضه زیاد است و نباید به عنوان موتور محرک به آن نگاه کرد. این صحبت‌ها معلول نگاهی است که برخی مسکن را کالای همسان می‌بینند در حالی که مسکن کاملا به زمین وابسته است و ماهیتی محلی دارد.
وی یافتن راه حلی برای این مشکل را دشوار دانست و گفت: از آنجایی که هرکس از یک منظر به موضوع نگاه می‌کند برخی می‌خواهند اولویت را از بخش مسکن بردارند. برخی به فکر مداخله دولت هستند که این مداخله راه حلی مانند مسکن است. از سویی دیگر عده‌ای می‌گویند باید ساخت و ساز به هر نحوی شروع شود که این موضوع به شهر نشینی منجر می‌شود.
آخوندی یافتن نقطه تعادل در این بین را دشوار دانست و گفت: ما بحث نهادها در بخش مالی را مطرح کردیم و معتقدیم باید از تمام ظرفیت‌های بازار پولی و بانکی در بازار سرمایه و دارایی‌هایی که قابلیت نقد شدن فوری در وزارتخانه را ندارند استفاده کنیم و وزارتخانه زمین‌های زیاد، انواع امتیازها، ظرفیت‌های زیادی پیرامون جاده‌ها و همینطور در بنادر و فرودگاه‌ها دارد که قابلیت نقد شدن فوری ندارند و باید از آنها استفاده کرد.
آخوندی با بیان اینکه مداخله دولت و سطح و نوع مداخله در بخش مسکن باید به دقت بررسی شود گفت: قطعا بدون مداخله دولت مشکل مسکن حل نمی‌شود و تمام بحث ما نوع این مداخله است. این مداخله باید یا به گونه‌ای باشد که مانند مسکن مهر دولت خانه بسازد یا شعار عدم مداخله و بازار آزاد بدهیم که مورد دوم سبب ایجاد بازار سوداگرانه می‌شود.
وزیر راه و شهرسازی با تاکید بر اهمیت رسیدن به تعادل، گفت: رسیدن به اجماع بسیار دشوار است و پیشنهاد من این است که برای رسیدن به راه حل شگفت زده نشویم.
وی با تاکید بر اینکه بهترین راه حل برای مشکل مسکن این است که مداخله دولت محدود و در بخش نهادسازی باشد افزود: دولت نباید در پروژه‌ها دخالت کند و در شرایط رکود با ایجاد یک نهاد توسعه که می‌تواند بانک توسعه حمل و نقل، مسکن یا ساختمان یا صندوق توسعه باشد به عنوان موتور محرک عمل کند. باید مداخله محدود دولت را با یک یا چند نهاد پیوسته ساماندهی کنیم و اگر دولت یک ریال سرمایه‌گذاری کرد به اهرمی تبدیل شود که در بازار ارزش آن ۱۰ برابر شود اما متاسفانه ما در دو رویکرد افراطی گرفتار شدیم.
آخوندی درباره این دو رویکرد توضیح داد: رویکرد نخست اینکه دولت سریعا خانه بسازد و رویکرد دوم دولت را از ورود به بازار مسکن به دلایل مختلف برحرز می‌دارد. ما در پی این هستیم که در مجلس، دولت و در بین کارشناسان و اقتصاددانان به تدریج این اجماع را ایجاد کنیم که مسکن می‌تواند پیشران باشد و به سرمایه‌گذاری در حوزه مسکن نیاز داریم. به این منظور به نهادها و بانک‌های توسعه در هر دو بخش حمل و نقل و مسکن نیازمندیم. ما بر این اعتقادیم اگر به چنین اجماعی برسیم می‌توانیم از بحران موجود عبور کنیم.
وزیر راه و شهرسازی با بیان اینکه بحران مالی سبب شد بخش مالی و اقتصادی خود را به بخش‌های فرهنگی، اجتماعی و فنی تحمیل کند گفت: در سیاست زمین باید به این اجماع برسیم که جلوی شهرفروشی را بگیریم. باطن این موضوع سوداگری است و این سوداگری سبب شد قیمت هر مترمربع زمین بی هیچ دلیلی به ۱۵ میلیون تومان برسد. برخی بدون هیچ تلاشی در طول یک شبانه روز شاهد افزایش سرمایه خود بودند در حالی که تامین مالی شهر باید توسط ساکنان آن صورت بگیرد نه از منبع آینده زندگی مردم.
وی با اشاره به جلساتی که برای تدوین برنامه ششم توسعه در وزارت راه و شهرسازی برگزار شد گفت: در این نشست‌ها گزارش‌هایی ارائه شد که ۶۵ درصد منابع شهرداری‌ها از محل فروش عوارض ساختمانی به دست می‌آید که این اصطلاح محترمانه شهرفروشی است. فروش عوارض یعنی ساختمانی که ساخته شده قوانین را رعایت کرده است و چنین موضوعی نباید منبع ۶۵ درصد درآمد شهرداری باشد.
آخوندی بر لزوم تغییر نظام حکم‌روایی شهری تاکید کرد و گفت: باید در برابر شهرفروشی بایستیم. در دو سال گذشته شاهد بودیم میزان تورم مسکن از میزان تورم عمومی کمتر شد زیرا توانستیم سوداگری را در شهر کنترل کنیم که اگر این اتفاق نمی‌افتاد هنوز شاهد رشد قیمت زمین و خانه‌های کلنگی در شهر بودیم.
وی راه حل این مشکل را توسعه شهرهای میانی و جلوگیری از توسعه کلانشهرها دانست و گفت: خانه‌سازی در تهران یا در مشهد کاری قابل قبول و پسندیده نیست. چرا می‌ترسیم این واقعیت را بازگو کنیم. خدمات و اشتغال باید در شهرها به طور متوازن پخش شود. طبق برنامه ششم روند مهاجرت کنترل شده و مهاجرت از کلانشهرها به شهرهای میانی افزایش یافته است.
وزیر راه و شهرسازی ادامه داد: وقتی می‌خواهیم سیاست تامین مسکن را تضمین کنیم باید به شهرهای میانی تسهیلات بیشتری بدهیم. افکار عمومی و رسانه‌ها معمولا برای پاسخ به این سوال که راهکار تامین مسکن در تهران چیست به مسئولان فشار می‌آورند اما قرار نیست و نباید این شهر ۸.۶ میلیون نفری به شهری ۲۰ میلیونی تبدیل شود زیرا تهران ظرفیت چنین جمعیتی را ندارد.
وی افزود: برخی که عقاید سیاسی دارند نمی‌گذارند این بحث‌ها مطرح شود اما باید با مردم شفاف باشیم. سیاست‌های ما در حوزه مسکن پروانه‌های اشتغال و کار باید به سمت شهرهای متوسط برود و این بحث مکمل برنامه‌های ما است.
وزیر راه و شهرسازی در پایان سخنانش افزایش کیفیت زندگی در شهرها را مفهموم جدیدی عنوان کرد که در این وزارتخانه مطرح شده و گفت: این موضوع باید از جنبه عملیاتی و هویتی بررسی شود.
آخوندی درباره جنبه عملیاتی موضوع ارتقای کیفیت زندگی در شهرها توضیح داد: در این حوزه اگر بخواهیم همچنان طرح جامع و تفصیلی را ادامه دهیم باید مسئله محور حرکت کنیم و فراموش نکنیم که هر شهر مسئله خاص خود را دارد. برای رسیدن به نتیجه بهتر باید به مفهوم بازآفرینی شهری بپردازیم و بدانیم که بازآفریتی شهر سبزوار با شهر دیگری مثل کاشان متفاوت است.
وی ادامه داد: اندیشه طرح بازآفرینی شهری در یک سال گذشته مورد توجه قرار گرفت و معتقدیم که باید نگرش مجددی در بهسازی شهری داشته باشیم. باید شهرهایمان را قابل زندگی و حرکت در آن‌ها را روان کنیم. حرکت و قابلیت زندگی دو فاکتور مهمی هستند که باید در این موضوع مورد توجه قرار بگیرد.
آخوندی با تاکید بر اهمیت جنبه‌های هویتی در شهرها گفت: باید شرایطی را فراهم آوریم تا به شهرمان حس تعلق داشته باشیم. به همین دلیل اندیشه دیگری را تعقیب و مفهوم ایران‌شهر را مطرح کردیم. یعنی باید بدانیم شهری که دوست داریم چیست و در مباحث هویتی جوانب آن را بررسی کنیم.

آدمربایی جالب و خواندنی، به خاطر سفر پوتین به تهران...

محمد نوری زاد:

من سعید زینالی هستم

یک: در روز روشن مرا مثل یک شکارِ از نفس افتاده به دندان می کشیدند. مأموران قرارگاه ثارالله از یکطرف، و مأموران وزارت اطلاعات از طرف دیگر . کار بالا گرفته بود تا هفت تیر کشیِ اساسی! صبح می رفتم پیِ دکتر ملکی که با هم برویم جلوی دفتر مرکزی دنا. همین که از خانه بیرون زدم، یک خیابان دورتر، یک اتومبیل 206 نوک مدادی مثل اتومبیل خودم، پیچید جلو. که بیا پایین. من دیگر به این صحنه ها عادت کرده ام. این که شما انتظار داشته باشید فلان مأمور عبوس و قلچماق حکمی از دستگاه قضایی و کارت شناسایی اش را به شما نشان بدهد، به یک طنز اسلام رهبری بدل شده. سه نفر بودند. سه جوان. سرتیمشان تا نشست کنار من، دست بندش را در آورد و به دستانم زد. به او گفتم: پسرم، دستبند به دست کسی می زنند که قتلی مرتکب شده باشد یا اساساً آدم بی قرار و زیر تیغ اعدام باشد. من که با پای خودم آمده ام داخل اتومبیل شما و از شما هیچ نخواسته ام چرا؟ گفت: اجازه بدهید من کار خودم را انجام بدهم. ما دستور داریم.
دو: یکی شان نشست پشت فرمان اتومبیل من. جوان سرتیم تلفنی با "حاجی" در تماس بود. که: سوژه با ماست. النگو هم زده ایم. دستور آمد: النگو نه اما اتومبیلش را برگردانید و در حوالیِ خانه اش یکجا پارک کنید. برگشتیم سمت خانه. اتومبیل را یکی دو کوچه دور تر ازخانه پارک کردند. همانجا من دیدم یک اتومبیل سفید شاسی بلند با سه چهار جوان هیکلی در اطرافش، زل زده اند به اتومبیل برادران. مرا هم می دیدند. برایشان دست تکان دادم. دو بار. 206 برادران تا به راه افتاد، صدایی از پشت سر برخاست: 206 بایست. 206 اما به راه افتاده بود و تیز می رفت. سرتیم جوان با حاجی در تماس بود. که: یک شاسی بلند افتاده دنبال ما. چه بکنیم؟ دستور آمد: بی خیال. راننده گاز داد و دو سه جا به تندی از اتومبیل ها سبقت گرفت اما در یکجا مجبور به کند کردن سرعت شد و همین، شاسی بلند را جلو انداخت. پیچید جلوی 206 و یکی شان که جلو نشسته بود با راکتِ ایست محکم کوبید روی کاپوت جلو.
سه: فیلمی بود برای خودش دیروز. چهار مأمور شاسی بلند با کلت های کشیده و آماده ی شلیک بیرون پریدند و یقه ی راننده ی 206 را گرفتند و بیرونش کشیدند که: چرا هرچی ایست می دیم وای نمی ایستی؟ راننده گفت: ما خودمون مأموریم. طرف گفت: مأمورِ چی؟ غلط کردی. بگو مگوها بالا گرفت. کمی بعد کلت ها را غلاف کردند. یکی از مأموران شاسی بلند آمد و در را گشود و به من گفت: بیا پایین. پیاده شدم. مرا برد و سوار شاسی بلند کرد و در راه دم گوشم گفت: ما از وزارتیم. اینا اگه می بردنت معلوم نبود چی سرت می اومد.
چهار: مأموران آمدند و سوار شدند و شاسی بلند به راه افتاد. اما سرتیمِ 206 راه را بر شاسی بلند بست. همینجور که گوشی تلفنش دم گوشش بود و با یکی صحبت می کرد، جلوی شاسی بلند ایستاده بود و اجازه نمی داد برود. مأموری که کنار من نشسته بود به راننده گفت: هلش بده برو. شاسی بلند جلو می رفت و جوان سرتیم عقب عقب. از این جلو رفتن و از او عقب عقب رفتن. مأمور کناری من مرتب راننده ی شاسی بلند را تشویق می کرد به رفتن اگر چه با زیر گرفتنِ جوانِ سرتیم. در یکجا شاسی بلند، جوان را جا گذاشت و به سرعت به سمت چهار راه فرمانیه پیچید. راننده به آینه نگاه کرد و گفت: 206 دنبالمونه. شاسی بلند سرِچهار راه فرمانیه افتاد به ورود ممنوع مثل این فیلم ها. چند تا اتومبیلِ بخت برگشته را تا مرز له کردن پیش برد و نهایتاً پیچید به راست و رفت به سمت اقدسیه. انگار ماها یکی از قسمت های سریال کبری 11 را بازی می کردیم. شاسی بلند در این پیچیدن های ناگهانی و ورود ممنوع رفتن ها، به یک موتوری زد و به یک پراید سفید. اما گذشت و رفت. راننده عذاب وجدان داشت. گفت: زدم موتوری را داغون کردم. مأمور کناری به راننده دلداری می داد: برو مهم نیست. شماره ی ما رو یادداشت می کنن شکایت می کنن وزارت هزینه شونو می ده.
پنج: 206 اما ول کن نبود. شاسی بلند به یک خیابان فرعی پیچید. مأموران شاسی بلند هم با حاجیِ خودشان تماس گرفتند و خبر دادند که یک 206 در تعقیب شان است. و گفتند: اینجور که می گویند بچه های قرارگاه ثارالله هستند چه بکنیم؟ تا دستور بیاید که چه بکنند، شاسی بلند نفیرکشان خیابانهای فرعی را در می نوردید. مأمور کناری من که مرتب راننده را تشویق به رفتن و گاز دادن می کرد، به همکارانش گفت: یه تیر بزنم به لاستیکش؟ یکی از جلویی ها گفت: نه، نمی خوایم با اینا درگیر بشیم که.
شش: از حاجی خبر آمد که یکجا بایستید و باهاشان صحبت کنید. تا شاسی بلند زد کنار، پراید سفید پیچید جلوش. راننده و سرنشین پراید که هر دو کارگر و زحمتکش می نمودند، پایین پریدند که: حالا می زنی و فرار می کنی؟ مأمور جلویی رفت بطرف 206 برای صحبت و راننده ی شاسی بلند رفت طرف راننده ی پراید که: طوری نشده بیا این پولش. و از جیبش دو تا ده هزار تومنی در آورد. راننده ی پراید گفت: بیست تومن؟ پول نمی خوام وایسا درستش کن. راننده ی شاسی بلند که با راننده ی پراید بگو مگو می کرد، تلفنی با حاجی در تماس بود. که: بله نوری زاد پیش ماست و بچه ها دارند صحبت می کنند.
هفت: کمی بعد – همچنان که پیش بینی می کردم - قرار گاه ثارالله غلبه پیدا کرد و شکار را از شاسی بلند بیرون کشید و سوار ماشین 206 خود کرد و دِ برو که رفتی. وزارت اطلاعات کی باشد که در برابر سپاه قد علم کند؟ در راه، سرتیم جوان با حاجی تماس گرفت و گفت: سوژه با ماست. النگو بزنیم؟ خبر آمد که النگو نه اما چشم بند حتماً. سرتیم جوان چشم بندی به من داد و گفت: تا می توانید سرتان را خم کنید. شیشه ی سمت مرا با یک کاپشن پوشاندند و 206 سرعت گرفت. شاید یک ساعت و نیم در راه بودیم. یکجورهایی احساس کردم که بزرگراه امام علی را تا انتها رفتند و در آنجا یا به جاده ی قم در افتادند یا به جاده ی خاوران یا به جاده ی ساوه. خلاصه هر چه که بود یک ساعت و نیم در راه بودیم. صدای رفت و آمد اتومبیل ها کم کم فرو نشست و اوضاع جاده به سکوت انجامید. تا این که سرتیم جوان به حاجی زنگ زد که: ما داریم به محل مورد نظر نزدیک می شویم یکی را بفرستید برای ریموت.
هشت: جلوی یک ساختمان توقف کردند. دست مرا گرفتند و مرا به داخل بردند و رو به دیوار بر یک صندلی نشاندند. یک ساعت بعد، یکی از مراقبان آمد و مرا به داخل اتاقی برد و گفت: می توانید چشم بندتان را بردارید. این اتاق، همه چیز داشت الا دستشویی. جوان مراقب تلویزیونی را که در اتاق بود راه انداخت و چای آورد. و من، نشستم پشت به درِ اتاق و رو به تلویزیون و از این کانال به آن کانال. عجبا که در شبکه ی مستند، فیلمی پخش می شد از گله ی شیران که به شکارها حمله می کردند و با کلی کمین و زحمت، یکی از آنها را می گرفتند. تا مشغول می شدند به دریدن و خوردن، شیر نر گله و شیرهای نرِ سرگردان سر می رسیدند و بعد از یک درگیری کوتاه، شکار را می کشیدند و با خود می بردند. و این درگیری برای ربودنِ شکار، یک چند باری تکرار شد.
نه: جوان مراقب یک برگ کاغذ آورد چاپی. که مشخصات کلی متهم در آن باید نوشته می شد. جلوی نام و نام خانوادگی نوشتم: سعید زینالی. نام پدر؟ هاشم. نام و نام خانوادگی مادر: اکرم نقابی. شغل؟ دانشجوی برده شده و سر به نیست شده توسط برادران سپاه.
ده: تلویزیون در چند شبکه گفتگوهای اجلاس گازی را نشان می داد. و شبکه ی خبر، دیدار رییس جمهورها را با رهبر. و اهدای یک جلد قرآن قدیمی به رهبر از جانب پوتین. عجبا که بعضی ها رگ خواب بعضی ها را چه نیک بلدند. پوتین با قرآنی که به رهبر هدیه داد یک سخن پنهانی نیز به رهبر می سراید که شاید مفهومش این باشد: شما ای رهبر مسلمین جهان، با این قرآن مشغول باشید. که ما بی خدایان از همین قرآن گراییِ شما کلی کاسب شده ایم در این سی و هفت سال قرآنی تان.
یازده: ساعت ده یازده شب بود که جوان مراقب آمد با کاغذی و قلمی. گفت: شنیده ام شما را بخاطر خطری که تهدیدتان می کرده به اینجا آورده اند. گفتم: شاید داستان از این قرار باشد که: امروز برادران نمی خواسته اند به موازات اجلاس گازی، و حضور جناب پوتین در بیت رهبری، ما جلوی ساختمان مرکزی دنا به اعتراض بایستیم. و حال آنکه اگر مختصری شعورشان می رسید، حضور معترضانه ی ما می توانست به نفع شان تمام شود. جوان مراقب کاره ای نبود. و ما، اساساً با مأموران طرف نیستیم. گنده های اینان اند که دستور می دهند و اینان باید اجرا بکنند. اینها هم که نباشند، دیگرانی هستند که همان کارهای سفارشی را انجام بدهند با کله. جوان مراقب کاغذ و قلم را به سمت من گرفت و گفت: اگر از رفتار ما رضایت داشتید یا نداشتید بنویسید. نوشتم: یک این که: در روز روشن بدون حکم قضایی مرا از خیابان ربوده اند و با چشمانی بسته به جایی نامعلوم آورده اند. و دو: در این مدت اما از نظر ناهار و شام و چای و رفتار مؤدبانه ی مأموران، من جز سپاس ندارم. نیمه شب بعد از یک ساعت و نیم رانندگی، مرا از اتومبیل شان پیاده کردند و گفتند: چشم بندت را بردار. کجا بودیم؟ یک کوچه پایین تر از منزلمان. ظاهراً پوتین به خانه اش رسیده بود و از نگرانی برادران کاسته شده بود.
دوازده: به خانه که آمدم، متوجه شدم دوستان دنایی مرا بازداشت کرده اند. می گویم: عزیزان همراهِ ما چه در بند باشند و چه همین امروز و فردا آزاد شوند، شنبه های اوین و دوشنبه های دنای من و دکتر ملکی سرجایش هست. حتی اگر کسی نیاید. گویا دارمی به نقطه ی آغازینِ این حرکت باز می گردیم. من و دکتر ملکی این حرکت را دو نفری شروع کردیم و دو نفری نیز ادامه اش می دهیم.
telegram.me/MohammadNoorizad
nurizad.info
محمد نوری زاد
سوم آذرماه نود و چهار - تهران

مهاجران و پناهندگان؛ قربانیان ناپیدای حملات پاریس

بهنام دارایی‌زاده  

روزنامه‌نگار و پژوهشگر حقوقی

روز شنبه‌ گذشته، تنها یک روز بعد از حملات تروریستی در پاریس، جمعی حدوداً ۲۰-۱۵ نفره در مراسم عمومی بزرگ‌داشت قربانیان، در شهر لیل در شمال فرانسه حضور یافتند. این گروه به نوعی از باقی شرکت‌کنندگان جدا بودند و سازمان‌یافته‌‌تر نیز آمده بودند. آن‌ها با خود پلاکاردها و پارچه‌نوشته‌‌هایی را حمل می‌کردند که بر رویش نوشته شده بود: «اسلام‌گراها را بریزید بیرون».

هرچند در این مراسم مشخص، جمع بزرگ‌تری با سر دادن شعار: «فاشیست برو بیرون» این گروه را به عقب راندند. اما واقعیت این است که این روزها، تمایلات یا خواست‌هایی از این دست در هر گوشه‌ای از اروپا می‌توان دید.

این روزها، نیروهای راست‌افراطی نه فقط در شهرهای فرانسه یا جاهای دیگر اروپا، بلکه حتا در کانادا، آمریکا و... بیش از هر هنگام دیگری صدایشان بلند شده است و گوش‌های شنوایی هم یافته‌اند.

رهبران احزاب راست افراطی در اروپا، هرچند در موضع‌گیری‌های رسمی و علنی خود معمولاً سعی می‌کنند که محتاطانه‌تر برخورد کنند و بگویند که طرف صحبت‌‌ آن‌ها تمامی مسلمان‌ها یا همگی مهاجرانی که از کشورهای مسلمان می‌آیند نیستند؛ اما هواداران خیابانی‌ آن‌ها ظاهراً خیلی تعارف ندارند در برخورد با خارجی‌ها و به ویژه مسلمانان بی‌پرده رفتار می‌کنند.

در همین چند روزی که از حملات تروریستی پاریس گذشته؛ در کشورهای مختلف اروپایی، گزارش‌های پرشماری از حمله به مسلمانان ثبت شده است. حمله به مسلمانان و رفتارهای نژادپرستانه صرفاً نیز در شهرهای اروپایی گزارش نشده است. در تورنتوی کانادا و برخی دیگر از شهرهای آمریکای شمالی پلیس‌‌ گزارش‌های مشابهی در اختیار رسانه‌ها گذاشته است.

روز دوشنبه مارین لوپن، رهبر حزب راست‌ افراطی «جبهه ملی» در فرانسه، در توئیتی نوشت که «بنیاد‌گرایی اسلامی باید نابود شود و مساجدی که تندروها در آن رفت‌وآمد می‌کنند نیز باید بسته شود و امام‌های این مساجد هم همگی باید اخراج شوند.»

«مبارزه با بنیاد‌گراهای مذهبی» (نه تنها بنیاد‌گرایی اسلامی) در جای خود، یک خواسته‌ مشروع و قابل دفاع و ضروری است.

با این حال، آشکار است هنگامی که نیروهای راست‌ افراطی در اروپا از «ضرورت مبارزه با بنیادگرایی مذهبی» صحبت می‌کنند، نه تنها منظورشان صرفاً «بنیادگراهای اسلامی» است؛ بلکه در مرحله‌‌‌‌‌ای بعد‌تر منظورشان تمامی مهاجران و پناه‌جوهایی است که از کشورهای مسلمان می‌آیند. حال این افراد ممکن است که هیچ باور یا اعتقاد اسلامی هم نداشته باشند یا به کلی خداناباور یا مسیحی باشند.

دستان باز افراطی‌ها در مرزهای بسته‌ اروپا

اشاعه‌ دگرهراسی (Xenophobia) یا ترس از اروپایی که هر «خارجی» بتواند به راحتی وارد آن شود؛ این روزها به سیاست و برنامه‌ درجه اول احزاب و گروه‌های راست افراطی اروپایی تبدیل شده است.

خِیرت ویلدرس، رهبر حزب دست‌راستی «آزادی» در هلند، خواسته که مرزهای هلند بر روی تمامی مهاجران و پناه‌جویان بسته شود. «بستن مرزها بر روی تمامی پناه‌جوها» خواسته‌ محوری همگی احزاب دست‌راستی پس از حملات جمعه‌ شب گذشته در پاریس است.

در انگلستان نایجل فراژ، رهبر حزب راست‌افراطی «استقلال»، نیز در یک سخنرانی در روز دوشنبه پیش گفت که «قرارداد شینگن» باید برچیده شود. به گفته‌ او، رویای اروپا برای «آزادی رفت‌وآمد»، هم‌اکنون به آزادی جهادی‌ها بدل شده است.

در آلمان و اتریش نیز رهبران احزاب دست‌راستی موضع‌گیری‌های مشابهی داشته‌اند. در لهستان و مجارستان هم که احزاب راست بر سر کارند وضعیت به همین ترتیب است. روز جمعه ۲۰ نوامبر هم وزرای کشور و دادگستری اعضای اتحادیه اروپا در بروکسل جمع شدند تا نسبت به تجدید‌نظر در قرارداد شینگن تصمیم بگیرند. هدف «کمیسیون اروپا» در این میان روشن است؛ مرزهای اتحادیه باید بسته‌تر شود.

در آن سوی اقیانوس، در کانادا نیز هرچند دولت جدید، وعده‌ پذیرش ۲۵هزار پناه‌جوی سوری را تا پایان سال جاری میلادی داده بود؛ اما به نظر می‌رسد در وضعیت فعلی، با فضایی که احزاب و گروه‌های دست‌راستی کانادا تحت لوای «امنیت» توانسته‌اند ایجاد کنند؛ دولت لیبرال جاستین ترودو از این برنامه‌ اعلامی خود عقب خواهد کشید. در آمریکا هم فرمان‌‌داران بیش‌ از نیمی از ایالت‌ها اعلام کرده‌اند که حاضر نیستند با دولت فدرال بر سر برنامه‌ی پذیرش ۱۰ هزار پناه‌جوی سوری هم‌کاری کنند.

همه این اخبار و گزارش‌های نگران‌کننده در وضعیتی است که میلیون‌ها پناه‌جو و آواره‌ جنگی، نه تنها از سوریه بلکه از عراق، افغانستان، لیبی، یمن، مالی، نیجریه و... در پشت مرزهای اروپا مانده‌اند. بر پایه‌ آخرین برآوردهای سازمان ملل، تنها در ماه اکتبر گذشته، ۲۱۸ هزار پناه‌جو وارد اروپا شده‌‌ است. پیش‌بینی شده است که تا پایان سال میلادی آینده نزدیک به سه میلیون آواره جنگی وارد اروپا شده باشد.

در سوئد که برای سال‌ها به داشتن «سیاست‌های باز پناه‌جویی» معروف بود، همه روزه هزاران پناه‌جو در شرایط آب‌وهوایی این فصل در سوئد در خیابان‌ها می‌مانند و جایی برای ماندن ندارند. هفته‌ گذشته اداره‌ مهاجرت سوئد اعلام کرد که از این به بعد هیچ کمکی برای یافتن خانه به پناه‌جوها نخواهد کرد.

روشن است که «داعش» یا سایر گروه‌های رادیکال اسلامی، حتی اگر در خاک اروپا هم دست به هیچ عملیات‌های تروریستی نزند؛ باز به هیچ وجه قادر نخواهند بود که کوچک‌ترین اقدامی در راستای حمایت از پناه‌جوها یا اقلیت‌های مسلمانان در برابر این موج فزاینده‌ ضدپناه‌جویی و اسلام‌هراسی انجام دهند. اقدامات گروه‌های اسلامی نظیر داعش تنها به کار پروپاگاندای احزاب دست‌راستی تندرو در اروپا می‌آید.

پنهان نمی‌توان کرد که «بنیادگراهای اسلامی» با «نیروهای راست افراطی»، منافع مشترک پرشماری دارند. واقعیت این است که هرچه عرصه بر مهاجران، پناه‌جویان و شهروندان به حاشیه‌ رانده‌ شده‌ مسلمان بیش‌تر شود؛ نه فقط احزاب دست راستی اروپایی یک گام به اهداف خود نزدیک‌‌تر شده‌اند؛ بلکه نیروهای بنیادگرا و مرتجع اسلامی نیز توانسته‌اند زمینه‌ها و فرصت‌‌های بیش‌تری برای جذب نیرو به دست بیارند.

به هر روی به نظر می‌رسد در شرایطی که نیروهای مستقل و مترقی، عملاً دست روی دست می‌گذارند و هیچ طرح یا برنامه‌ مشخصی برای مواجه با اسلام سیاسی رادیکال ندارند، کماکان باید شاهد همین چرخه‌ معیوب و خطرناک بود. به این معنا که از یک سوی، بایستی شاهد رشد فزاینده‌ نیروهای راست‌ پوپولیست، اسلام‌هراس و مهاجرستیز در اروپا بود و از سویی دیگر شاهد قدرت‌گیری جریان‌های افراطی شد که از طردشده‌ها و به حاشیه‌ رانده‌شده‌های همین جوامع نیرو می‌‌گیرند و در نهایت تروریست پرورش می‌دهند.

پدری که روی بمب‌گذار انتحاری پرید و...

پدری که روی بمب‌گذار انتحاری پرید و جان ده‌ها لبنانی را نجات داد

• 19 نوامبر 2015 - 28 آبان 1394

شاهدان عینی می‌گویند عادل ترمس وقتی یکی از بمب‌گذاران انتحاری را دید به سویش پرید و به زمینش انداخت

یک روز پیش از حمله‌های پاریس، نیروهای گروه موسوم به دولت اسلامی (داعش) ۴۱ نفر را در بیروت، پایتخت لبنان، کشتند. اما اگر فداکاری مردی به نام عادل ترمس نبود، کشته‌ها به‌مراتب بیشتر می‌شدند.

آقای ترمس با دختر کوچکش برای خرید رفته بود که صدای انفجار آمد. کمی بعد دید مردی با جلیقه‌ای که مواد منفجره به آن وصل بود به سوی جمعیت می‌آید. خودش را روی بمب‌گذار پرت کرد. هر دو زمین افتادند و بمب منفجر شد.

پدر ۳۲ ساله مرد، اما جان دخترش و آدم‌های دیگری را که آنجا بودند نجات داد.

آن روز در بمب‌گذاری‌های مختلف در بیروت،‌روی هم ۴۱ نفر کشته و حدود ۲۰۰ نفر زخمی شدند. رسانه‌های بین‌المللی شمار قربانی‌ها را گزارش کردند، اما جز رسانه‌های محلی کسی به خبر فداکاری عادل ترمس توجه نکرد.

تا این‌که چند روز بعد، در میانه پوشش خبری گسترده حمله‌های پاریس، بالاخره نام او هم – اول در شبکه‌های اجتماعی و بعد در رسانه‌ها – طرح شد.

یکی از افرادی که به پخش خبر فداکاری آقای ترمس کمک کرد، پزشکی لبنانی بود به نام الی فارس، که معتقد بود رسانه‌ها آن‌قدر که به وقایع پاریس توجه کردند به آن‌چه فقط یک روز پیش از آن در بیروت رخ داده بود توجه نکرده‌اند.

او می‌گفت: "هموطن‌های من که مردند، هیچ کشوری به خودش دردسر نداد یک بنای مهمش را با رنگ پرچم ما نورپردازی کند."

پس از آن‌که خبر کاری که عادل ترمس کرده بود به رسانه‌های بین‌المللی رسید، بعضی هم سراغ الی فارس رفتند، از جمله رادیو پی‌.آر.آی آمریکا و سرویس جهانی بی‌بی‌سی.

آقای فارس در مورد آقای ترمس می‌گوید: "خانواده‌های بسیاری، شاید صدها خانواده، بودنشان را مدیون ازخودگذشتگی او هستند."

هفته گذشته در دهکده‌ای که ترمس اهل آن بود برایش مراسم یادبود گرفتند. تابوت‌اش با پرچم حزب‌الله لبنان پوشیده شده بود و مردم در حالی که شعار می‌دادند او را تشییع‌ کردند.

دو فرزند او هم با قاب عکس از پدرشان جلوی صف حرکت می‌کردند.

حمله به حزب‌الله

انفجارهای انتحاری بیروت در محله برج البراجنه رخ داد، که از پایگاه‌های حزب الله لبنان محسوب می‌شود، که در سوریه با داعش (گروه دولت اسلامی) در جنگ است.

صدها نیروی حزب‌الله برای کمک به بشار اسد به سوریه رفته‌اند.

جنگ داخلی سوریه تنش‌های داخلی لبنان را هم بدتر کرده. خود لبنانی‌ها هم در فاصله سال‌های ۱۹۷۵ و ۱۹۹۰ درگیر جنگ داخلی بودند.

در ماه‌های اخیر، گاه درگیری نیروهای حزب‌الله لبنان و سوریه به درون خاک لبنان هم کشیده شده، که بمب‌گذاری‌های انتحاری داعشی‌ها در بیروت آخرین نمونه آن است.

کشف دودمان جدید اروپایی‌ها در قفقاز

کشف دودمان جدید اروپایی‌ها در قفقاز 

 

  اسکلت کشف شده در قفقاز

۱۳۹۴/۰۹/۰۱

دی‌ان‌ای استخراج شده از جمجمه و دندان آسیاب بقایای انسان‌های اولیه در منطقه قفقاز جنوبی در گرجستان، دودمان تازه‌ای را برای اروپایی‌های امروزی، گواهی می‌دهد.
به گزارش رویترز، دانشمندان اعلام کردند ژنوم دو نفر را که یکی ۱۳ هزار و ۳۰۰ سال و دیگری ۹۷۰۰ سال قبل می‌زیسته بررسی کرده و به این نتیجه رسیده‌اند که آنها متعلق به دودمان ناشناخته‌ای هستند که از نظر ژنتیکی اجداد اروپاییان امروزی بوده‌اند.
این دو نفر عضو گروه‌هایی بوده‌اند که حدود ۴۵ هزار سال پیش در منطقه قفقاز – محل تلاقی گرجستان و جنوب روسیه - ساکن بودند و از طریق شکار حیوانات و خوردن گیاهان زندگی می‌کردند.آنها از آفریقا به این مناطق نقل کوچ کرده بودند. در آن زمان، نئاندرتال‌ها (گونه دیگری از انسان‌های اولیه) در اروپا ساکن بودند.
طبق گفته دانشمندان، این افراد در عصر یخبندان برای هزار سال مهجور و بدون تماس با دیگر انسان‌ها  مانده بودند. آب شدن یخ‌ها در انتهای عصر یخبندان آنها را دوباره در تماس با دیگر انسا‌ن‌ها قرار داد و  اسب سواری، گله‌داری و فلز کاری را در غرب اروپا حدود ۵۰۰۰ سال پیش رواج داد.
دانیل بردلی، محقق نسل‌شناس(ژنتیک‌شناس) کالج ترینیتی دوبلین در این باره می‌گوید: «اروپاییان امروزی ترکیبی از گونه‌های اجداد باستانی هستند. تنها راه رمزگشایی در مورد آنها دنبال کردن ژنوم آنها از هزاران سال پیش است، زمانی که هنوز  اختلاط ژنی اتفاق نیفتاده بود.»
 پیش از این کشف، دانشمندان سه دودمان اروپایی‌ها را شناسایی کرده‌ بودند.
آندره مانیکا، محقق نسل‌شناس دانشگاه کمبریج گفت: «ساکنان قفقاز شامل» گونه چهارم «هستند که پیش از این ناشناخته بوده است.» آنها نه تنها نقش مهمی در اجداد اروپاییان بلکه در آسیای مرکزی و شبه قاره هند داشتند.»
بردلی این یافته را «یک بخش مهم تازه در معمای اجداد انسان‌ها» نامید. طبق نظر رون پینهاسی، باستان‌شناس دانشگاه دوبلین، ساکنان قفقاز در گروه‌های ۲۰ تا ۳۰ نفره در غار‌ها زندگی می‌کردند.
یکی از دو مجموعه بقایا در غاری نزدیک روستای اسوری در غرب گرجستان و دیگری در فاصله ۴۰ کیلومتری غاری دیگر نزدیک روستای کومیستاوی کشف شده‌اند.
این تحقیق در مجله «ارتباطات طبیعت» چاپ شده است.

http://www.radiofarda.com/content/f8-ancestry-of-europeans/27380078.html

ماجرای گفتگوی چالشی احمدی‌نژاد با سید حسین موسویان

بین الملل > دیپلماسی - احمدی نژاد اصرار داشت که ما می توانیم با هم کار کنیم اما از قبل برای من روشن بود که هیچ تفاهمی میان ما وجود ندارد.

سعید جعفری - سید حسین موسویان در کتاب ایران و آمریکای خود که امسال در نمایشگاه کتاب منتشر و رو نمایی شد به بیش از سه دهه روابط سیاسی مستقیم و غیر مستقیم ایران و آمریکا پرداخته است. دیپلمات پیشین کشورمان در فصل ششم به دوره ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد پرداخته است. سفیر پیشین ایران در آلمان در این بخش از کتابش به ماجرای روایت نشده ای اشاره می کند که در آن محمود احمدی نژاد به موسویان پیشنهاد می دهد وزیر امور خارجه دولت نهم شود. 

موسویان در صفحه ۳۴۶ کتاب خود می نویسد: 

«در تیر ماه سال ۱۳۸۴ دفتر رئيس جمهور وقت محمود احمدی نژاد به من تلفن زد و برای ملاقات از من دعوت کرد. من سابقه دوستی و آشنایی چندانی با ایشان نداشتم و تنها زمانی که استاندار اردبیل بود، با او ملاقاتی داشتم. در روز ۲۸ تیر ۱۳۸۴ ساعت ۵ بعد از ظهر، من رئيس جمهور جدید را در دفتر موقتش ملاقات کردم. جلسه برای ۲۰ دقیقه برنامه ریزی شده بود، اما بیش از ۲ ساعت به طول انجامید. مجتبی هاشمی ثمره دوست نزدیک و فرد مورد اعتماد او نیز در جلسه حاضر بود. گفتگوی صریح من با احمدی نژاد تفاوت های عمیق بین او به عنوان نماینده اصول گرایان و من به عنوان جریان معتدل را در دستگاه ایران به خوبی نشان می داد. 

احمدی نژاد به محض ورودش به دفتر مرا بغل کرد و با نامیدن اسم کوچک از من استقبال کرد: «چطوری حسین آقا؟ ناهار خوردید؟» من پاسخ دادم بله غذا خورده ام. او به سمت میزش رفت و مشتی پسته برداشت و گفت: «ناهار من اینه»

بدون فوت وقت احمدی نژاد ادامه داد: «می دانید که من به رویکرد شما به موضوع هسته ای نگاهی منفی دارم. چرا شما برای حق خودتان مذاکره می کنید؟ غنی سازی اورانیوم حق قانونی ماست. مذاکره برای حق قانونی هیچ معنایی ندارد.»

من پاسخ دادم: «این درست است که غنی سازی اورانیوم در چارچوب NPT حق ما است، اما به منظور اجرایی شدن معاهده، جامعه جهانی مبادرت به ایجاد آژانس بین المللی انرژی اتمی کرده است. در درون آژانس، شورای حکام که کشورهای عضو را نمایندگی می کند، نقش سیاستگذاری دارد. تصمیمات آنها برای اعضا و امضا کنندگان الزام آور است. ایران هم عضو آژانس است. در حال حاضر شورای حکام قطعنامه ای را تصویب کرده و طی آن از ایران خواسته است تا برنامه غنی سازی اورانیوم را تعلیق کند. ما حق انتخاب داریم یا از قانون آژانس اطاعت می کنیم و برنامه غنی سازی را موقتا تعلیق می کنیم و پس از دستیابی به توافق با قدرت های جهانی آن را از سر بگیریم یا به آن بی اعتنایی می کنیم. در صورت انتخاب روش دوم، پرونده هسته ای ایران به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع خواهد شد و ما با تحریم های بین المللی مواجه می شویم.»

احمدی نژاد شدیدا با استدلال من مخالف بود. او گفت:« آژانس حق ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت سازمان ملل را ندارد و اینها همه بلوف هایی برای ترساندن شما هستند.» با انتقادی که در صدا و بیانش مشهود بود، پرسید: «چرا شما مذاکره با اروپا را انتخاب کرده اید؟»

من پاسخ دادم: «ما در حال مذاکره با اروپا، روسیه، چین و اعضای جنبش عدم تعهد هستیم. ترجیح ما پیوستن ایالات متحده به عنوان بازیگر کلیدی به مذاکره بوده است، اما با وضعیتی که وجود دارد و مذاکره با آمریکا خط قرمز است، ما اروپا را به این دلیل انتخاب کردیم که آنها بلوک قدرتمندی هستند و دوم برای جلوگیری از ارجاع پرونده به شورای امنیت سازمان ملل و سوم به منظور بهبود روابط با غرب و کاهش تنش با ایالات متحده.»

احمدی نژاد هرگز به راه نمی آمد. درباره ارجاع پرونده به شورای امنیت او اظهار داشت: «آمریکا و اروپا نمی توانند هیچ غلطی بکنند» و افزود: « ما باید به غنی سازی ادامه دهیم و از بلوف غرب نترسیم.»

من نتایج احتمالی از موضع بیان شده او را برایش تشریح کردم و به او گفتم که برنامه هسته ای ایران در فهرست تهدید صلح جهانی و ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد قرار خواهد گرفت و ادامه دادم که در چنین وضعی ایران در معرض تنبیه از جمله تحریم ها قرار می گیرد و حتی اقدام نظامی نیز مطرح خواهد بود. 

احمدی نژاد در پاسخ گفت: «نه آمریکا، نه شورای امنیت سازمان ملل هیچ کدام نمی توانند غلطی بکنند. شما از ترس مرگ (در دوره ریاست جمهوری خاتمی) دست به خودکشی زده اید.»

بعد از دو ساعت بحث و جدل بی ثمر هنوز برایم روشن نبود که چرا به این جلسه دعوت شده ام. بالاخره او گفت: 

«دلیل اینکه از شما خواستم با من ملاقات کنید این بود که من ۵ نامزد برای پست وزارت خارجه در ذهن دارم. شما نخستین نفری هستید که من تصمیم صحبت با او گرفتم. مجتبی (هاشمی ثمره) به من گفته بود که شما بهترین سفیر ما بعد از انقلاب بوده اید»

من از او و لطف مجتبی تشکر کردم، اما پیشنهاد او را نپذیرفتم و به او گفتم:

«ما دو ساعت است که درباره سیاست خارجی ایران صحبت کرده ایم و یک دیدگاه مشترک در هیچ موضوعی نداریم. در ضمن من از یک خانواده متمول می آیم و شما به عنوان رئيس جمهور فقرا معرفی و از خانواده محروم خودتان را بالا کشیده اید. اما من هیچ رنجی از فقر نکشیده ام، بنابراین من مناسب کابینه شما نیستم.»

احمدی نژاد اصرار داشت که ما می توانیم با هم کار کنیم، اما من از قبل می دانستم که غیر ممکن است. تا وقتی که جلسه را ترک کردم، روشن بود که هیچ تفاهمی بین ما وجود ندارد.»

هدیه به دوستان(خیلی چیزها درباره تهران)

Welcome to Tehran, the biggest city in the

Middle East with a population of 14 Million,

also one of the biggest cities in the world.

   

No need to travel to Tehran anymore, all you need to see is in 493 pages with videos & pictures.

http://www.skyscrapercity.com/showthread.php?s=ec74b56cec48d9259c2a1b9af83cc779&t=351718

شنبه سیاه!!!!

محمد نوری زاد‏ ‏‎‎

مارا از هم پاشیدند امروز!

یک: سه شنبه ای که گذشت، دعوت شدم به سرای قلم. دکتر مهدی خزعلی تماس گرفت که بیا و پانزده دقیقه صحبت کن در باره ی ریا و زهد فروشی که در اشعار حافظ فراوان است. خودش غزل بیستم حافظ را به بسط می نشست و قرار بود ریا و زهد فروشی همان غزل را برای من باقی گذارد. در آن محفل، پدر سعید زینالی نیز بود. که در جمع، او را بر خیزاندم و مختصری از رنج های وی و همسرش را واشکافتم. عجبا که من به این دو که می رسم، چیزی در گلویم خانه می کند و مرا از سخن گفتن باز می دارد. پیرمرد سپید موی به تقاضای من از جا برخاست. و من احساس کردم پسرش سعید شانه های مرا تکان می دهد. یک ماه پیش، فردی برای من پیامی نوشت که: به پدر و مادر سعید خبر بدهید که با بیت رهبری تماس بگیرند این هم شماره اش. گل از گلم شکفت. یعنی خبری است آیا؟ شماره ای را که به من داده بود، به مادر سعید دادم. مادر چه پر در آورده بود. فردایش با پدر رفته بودند بیت رهبری. با سرداری در آنجا مفصل صحبت کرده بودند. و سردار، مفصل قول داده بود برای پیگیری. از همان قول های سر به نیست.
دو: خوشم می آید از دکتر خزعلی. که همه ی اشعار حافظ را از محتوا تخلیه می کند به نفع اسلام و مسلمین. من در آن جمع، از وی نیز سپاس گفتم. بخاطر " همینی که هست" بودنش. مطلع غزل این است: "روزه یک سو شد و عید آمد و دل ها برخاست". دکتر خزعلی این غزل را از همان بیت اولش اسلامیزه کرد تا به بیخش. حتی این بیت را:
باده نوشی که در او روی و ریایی نبوَد
بهتر از زهد فروشی که در او روی و ریاست
که من گفتم: در این بیت، روی سخن حافظ جز این چه می تواند باشد که: یک آدم عرق خور بی شیله پیله، شرف دارد بر یک آیت الله نماز شب خوانِ قرآن سربگیرِ پیشانی پینه بسته ی ریاکار؟ من شاید بیست دقیقه صحبت کردم. که ایکاش یکی از مخاطبان من در این سخنِ بیست دقیقه ای، شخص رهبر بود. تا می شنید تأثیرِ فاجعه ی این نهضت ریاکاری و تزویر و چاپلوسی و فرومایگی های اخلاقی را که در سالهای پس از انقلاب اسلامی، توسط دم و دستگاه ها و آدمهای اسلامی در میان مردم جاری شده و حالا حالاها نیز خیال کوچیدن که ندارد، نیز بر غلظتش افزوده می شود دم به ساعت.
سه: شب با آقای دکتر خزعلی و دوستانی دیگر، رفتیم به دیدنِ دکتر اسماعیل گرامی مقدم که چندی پیش از زندان بدر آمده بود. وقتی پسرنوجوانش برای همه ی ما چای آورد، چای پدرش را بر میز مقابلش نهاد. و بعد، دست پدر را گرفت و بر دیواره ی فنجان مماس کرد. اینجا بود که دانستم چشمان دکتر نمی بیند. که چشمانش تاب برداشته بود و به جایی دیگر می نگریست. برای دکتر گرامی مقدم شش سال زندان بریده اند. وی از شب ها و روزهای تلخ سلول انفرادی گفت. این که هرچه تقاضا کرده بود وی را به انفرادی نفرستند، قاضی بی وجدان، و بازجوی هیولا، به خواسته اش وقعی نمی نهند و او را به سیاهچال انفرادی فرو می فشرند. دکتر مدتی کوتاه، مشاور شیخ مهدی کروبی بوده. جرمش؟ اجتماع و تبانی، و توهین به نظام مقدس. از همین جرم های قالب بندی شده و از پیش مشخص. اما این که هیولاهای اسلامی، یک مرد نابینا را به شکنجه گاهِ انفرادی می فرستند و هیچ به این که " چشمان من نمی بیند و من در انفرادی از درون می فرسایم" اعتنا نمی کنند، تنها در حوزه ی زامبی های داعشی قابل تصور است و بس.
چهار: جمعه شب با دکتر ملکی رفتیم منزل " رویین عطوفت" که هم اکنون در زندان است تا ده سال بجرم تشکیل یک ان جی او به اسم رنگین کمان برای کتابخوانی. خیلی ها بودند. بانوان گوهر عشقی و مادر سعید زینالی و مادر و پدر شهید مصطفی کریم بیگی و دوستانی دیگر. کمی که نشستم، برخاستم تا بروم. به احترام، در برابر سه مادر، گوهر بانو و مادر سعید زینالی و مادر مصطفی کریم بیگی تعظیم کردم. راستی همسر رویین عطوفت چه پر انرژی و چه شادان است. من هروقت کمی کم می آورم، از این عزیزان روح می گیرم.
پنج: امروز اطراف اوین را مأموران نیروی انتظامی و مأموران لباس شخصی پر کرده بودند. جوری که به آقای زینالی ( پدر سعید زینالی) گفتم: به ازای هر نفرِ ما پنج مأمور آورده اند. تا رفتیم به سمت ورودیِ اوین، لباس شخصی های کمین کرده در زیر پل هجوم آوردند که: برگردید. و هل دادند و پوستر یکی از خانمهای جوان را کشیدند جوری که او به زمین افتاد و جیغ کشید. اتومبیل های کلانتری و ون ها می آمدند و در اطراف ما جولان می دادند. رشته ی کار از دستشان بدر رفته بود. بین خودشان بگو مگو داشتند. ابتدا ما را در جهت مخالف زندان اوین به سمت بالا راندند. کمی بعد مأمور کشتی گیر آمد که: برگردید پایین. وقتی برگشتیم، یکی از مأموران لباس شخصی رگ گردنش ور جهید که: نوری زاد داری روی اعصاب ما راه می روی ها؟ گفتم: کی اینجا رییس است؟ بگویید ما با او هماهنگ شویم؟
یکی از شاگردان طاهری از سمت پل به سوی ما آمد. بانویی بود جوان. به او گفتم: برو به میان خانمها که اوضاع کمی تلخ است. آقای زینالی که پوستری از عکس پسرش را در دست داشت، خندید و به من گفت: اتفاقاً خیلی هم شیرین است. و همو به مأموری که چهره ای تلخ داشت گفت: شما پسر مرا برگردان، من و خانواده ام از اینجا می رویم تا خود آمریکا. هر چه من تلاش می کردم اوضاع همانجوری پیش برود که مأموران می خواهند تا کش و قوسی پیش نیاید، یکی دو تا از مأمورانِ عصبانی فضا را به سمت تنش می راندند. محسن شجاع را گرفتند و با زور بداخل اتومبیلی فرو تپاندند و بردند.
شش: خانم علی شناس که عکسی از پسرش را به سینه فشرده بود به یکی از فرماندهان لباس شخصی گفت: چرا می ترسید پس؟ ما که کاری با شماها نداریم؟ در این هنگام دکتر ملکی سر رسید و به مأموری که می گفت: حضور شماها بخاطر این که مجوز ندارید غیر قانونی است گفت: اتفاقاً طبق قانون اساسی حضور ما قانونی است و نیازی به مجوز نداریم. مأمور لباس شخصی با برافروختگی به خانم علی شناس گفت: ما می ترسیم؟ خانم علی شناس گفت: اگر نمی ترسیدید، اینهمه مأمور به اینجا نمی کشاندید! مأمور لباس شخصی که ریشی توپی به صورت داشت و کمی به فربگی می زد گفت: حکومت عدل علی همین است. ما نمی گذاریم به این حکومت آسیبی برسد. به زبان خودش گفتم: در حکومت عدل علی، علی با یک یهودی برابر بود. در اینجا رهبر با یک روستایی برابر است؟
هفت: برای یکی از ون ها دست بالا بردند. آمد. خانم علی شناس و عده ای از بانوان را هل دادند به داخل ون. من هم رفتم داخل ون. که هرکجا اینها را می برید من هم هستم. مرا به زور بیرون کشیدند که: این برای زنهاست. داد زدم: با این خانمها کاری نداشته باشید. سرگردی جلو آمد و دم گوشم گفت: آرام باش، اینها را می برند یکی دو تا خیابان آنطرف تر پیاده شان می کنند. اما دروغ می گفت سرگرد. بعدش نوبت به پدر سعید زینالی رسید. کله ی پیرمرد موی سپید را گرفتند و به زور چپاندنش داخل یک اتومبیل پلیس. عکس پسرش را هم از دستش کشیدند. پیرمرد نعره کشید که: عکس پسرم را بدهید!
آقای رضا ملک را نرسیده به ما گرفتند و بردند. من ماندم و دکتر ملکی و جمعی از خانمها و یکی دو نفر از آقایان. باید این لشگر شکست خورده را سامان می دادم. یکی از فرماندهان رو به مأموری دیگر داد زد: نوری زاد را ببرش به یک جای دور. مأموری که کت و شلواری طوسی به تن داشت آمد و دست مرا گرفت و برد به طرف زندان. در آنجا گفت: قدم بزنیم تا اوضاع آرام شود. گفتم: من از دکتر ملکی جدا نمی شوم. گفت: دکتر جایی نمی رود. و پرسید: حرف حسابت چیست؟ گفتم: حرف من چیزی است که شماها شهامت گفتنش را ندارید. گفت: ما شهامت گفتنش را نداریم؟ گفتم: من می گویم: رهبر در چشم قانون با یک چوپان برابر است. اما نیست. نه که نیست، بل که قانون را تباه کرده. گفتم: من می گویم رهبر بخاطر مدیریتِ گند هسته ای باید محاکمه شود اما نه که خم به ابرو نمی آورد، طلبکار هم هست. گفتم: شما از تماشای اینهمه دزدی و بیکاری و دختران تن فروش شرم نمی کنی؟ گفت: در هرکجا از اینجور چیزها هست. گفتم: کشور ما دو تا ام الفساد دارد. یکی سرداران سپاه اند و یکی آخوندهای هرکجا. و تا زمانی که این دو تا بر سر کارند، روز به روزِ این مملکت سیاه و سیاه تر می شود.
هشت: شاید ده دوازده نفر مانده بودیم که ما را هم تاراندند. دکتر ملکی و یکی دو نفر را سوار کردم و رفتیم به سمت خانه ی دکتر. در راه پرسیدم: دکتر چه بکنیم برای شنبه ی دیگر؟ شاید منظورم این بود که جایمان را عوض بکنیم یا نه؟ دکتر محکم گفت: هفته ی آینده هم می آییم اینجا.
نه: خبرنگار یکی از شبکه های خارجی زنگ زد و وقتی ماجرای امروز اوین را شنید، گفت: فکر نمی کنید این عصبیت ها بخاطر بیانیه ی اخیر سازمان ملل است که در آن ایران را بخاطر حضورش در سوریه محکوم کرده؟ گفتم: آخوندها و سرداران در سوریه وارد باتلاقی شده اند که نه راه پس دارند و نه پیش. و گفتم: آخوندهای ایران، برای رهایی حزب الله از سقوطِ ناگزیرش، همه ی حیثیت کشورمان را در طبقِ قمار نهاده اند. وگرنه برای آنان، بشار اسد، ریسمانی است که به بقا و حیات حزب الله بند است.
ده: دیروز کتاب " دیبای زربفت" که گزیده ای است از تاریخ بیهقی – به همتِ دکتر محمد جعفر یاحقی – را مطالعه می کردم. به جمله ای برخوردم دریغم آمد با شما در میان نگذارم. ابوالفضل بیهقی، که قلم سحر انگیز و شیوایش در نگارش تاریخِ عهد عزنویان، طعمی به نوشانوشیِ سکرآورترین شراب های ادب پارسی دارد، در جایی از تاریخ خود به برخی از شخصیت های نیشابور می پردازد: " و مردی بود به نشابور که وی را ابوالقاسم رازی گفتندی. و این مرد، بوالقاسم، کنیزک پروردی و نزدیکِ امیر نصر آوردی و با صلت بازگشتی."
می گویم: شما این روزها می شنوید که مردی در جایی مزرعه ای دارد و در آن شتر مرغ پرورش می دهد. یا دیگری: اسب. یا دیگری: گاو. و دیگری: مرغ و بلدرچین و اردک و جوجه های یک روزه. این بوالقاسم را تجسم کنید که در نیشابور بساط و تشکیلاتی چشمگیر برای خود داشته و در آن کنیزک پرورش می داده است. کنیزک یعنی دخترکان نورسی که آنان را در جنگی و زد و خوردی از خانه و زندگی شان برداشته و در بازارها بفروش می رسانده اند. و این بوالقاسم، کارش همین بوده که کاری به زنان و مردان برده نداشته. تخصصش پرورش دخترکان نورس بوده برای بُردن به دم و دستگاه شاهان و امیران و حاکمان. تحویل می داده و با پاداش و پول باز می گشته. و شما در این میان، عاطفه های خراش خورده و شأن انسانیِ مخدوشِ این دخترکان را تجسم کنید که در هر کجای تاریخ، فریاد رسی نداشته اند هیچ اندر هیچ! به قول یکی: کرامت انسانی تو برم!
یازده: یکی از دوستان در اوین ماند تا اخبار آنجا را قدم به قدم برای من بفرستد. هوا تاریک شده بود و این آخرین خبرها بود: پدر سعید زینالی را به اوین برده و او را در اوین کتک زده اند و طی پرونده ای وی را به دست اطلاعات سپرده اند به همراه آقای رضا ملک. محسن شجاع هنوز در اوین است و خبری از او نداریم. خانم علی شناس و چند تن از شاگردان آقای طاهری را به زندان قرچک ورامین فرستادند. کاش یکی از آن همه مأمور، مسئولی بود و سخن ما می شنید. یادم نمی رود این سخن آقای زینالی را که همین امروز می گفت: ما با هرکی که برخورد می کنیم و مشکلمان را با او در میان می گذاریم، می گوید: من اختیاری از خودم ندارم. و گفت: من مانده ام کیست در این میان که اختیار با اوست؟ به وی گفتم: در یک نظام هردمبیل، اوضاع همینجور است. آن بالایی که همه ی سرنخ ها را به سرانگشتان خود بند کرده، هیچ شخصیتی و هیچ هویتی و هیچ انتخابی و هیچ اختیاری برای دیگران قائل نمی شود. جوری که همه برای هر کاری باید دست بالا ببرند و از وی اجازه بگیرند. در یک چنین نظام شَتَل معلقی، آنچه که بیش از همه رخ می دهد، دزدی و آدمکشی و تزلزل قانونی است. اگر گفتید چرا؟ من امروز عکس و فیلم قابلی نداشتم تقدیمتان کنم. بقول جوونا: مملکته داریما؟!
telegram.me/MohammadNoorizad
nurizad.info
محمد نوری زاد
سی ام آبان نود و چهار - تهران

+۶

خبری مهم پیرامون تجمعهای شنبه ها

تعدادی از شهروندان معترض در شنبه های اعتراضی مقابل زندان اوین صبح روز جاری شنبه ۳۰ آبان ماه از سوی گارد ویژه و ماموران امنیتی بازداشت و به دادسرای زندان اوین منقل شدند. «سمین عیوض زاده» مادر «امید علی شناس» به همراه معترضین زن به زندان قرچک ورامین انتقال و «هاشم زینالی» پدر « سعید زینالی» پس از ضرب و شتم شدید به همراه « رضا ملک» به وزارت اطلاعات و تعدادی از شاگردان «محمدعلی طاهری» پس از تراشیدن موی سر به همراه دیگر بازدشت شدگان از دادسرای زندان اوین به بندعمومی این زندان منتقل شدند.

به گزارش کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی، صبح روز جاری شنبه ۳۰ آبان ماه پس از تجمع اعتراضی و جنبش دادخواهی روزهای شنبه مقابل زندان اوین نیروهای امنیتی و گارد ویژه با یورش و برخورد خشن تعدادی از معترضین از جمله «سیمین عیوض زاده» مادر «امید علی شناس) فعال مدنی، «غلامرضا مکعیان» مشهور به «رضا ملک» یا «رضا ملکیان» معاون تحقیق و بررسی پیشین وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران در دوران «علی فلاحیان» و همچنین زندانی سیاسی سابق، «هاشم زینالی» پدر «سعید زینالی» دانشجویی که که در جریان اعتراضات دانشجویی پس از حمله به کوی دانشگاه در تیرماه ۱۳۷۸ از سوی نیروهای امنیتی در منزل بازداشت و تاکنون خبری از وی به دست نیامده است، « محسن شجاع » و تنی چند از هواداران «محمد علی طاهری» بازداشت و با ون های سفید رنگ به دادسرای اوین منتقل شدند.
یک منبع کاملا آگاه در گفتگویی با «کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی» گفته ” تعدای از بازداشت شدگان زن به همراه « سیمین عیوض زاده» مادر« امید علی شناس» پس از خروج از دادسرای زندان اوین به هنگام انتقال به ون های سفید رنگ از انتقال خودشان به زندان «قرچک ورامین» و ضرب و شتم بسیار شدید « هاشم زینالی» پدر « سعید زینالی» خبر داده اند. همچنین حدود ۱۲ نفر از شاگردان «محمد علی طاهری» با دستبند به هنگام خروج از دادسرای زندان اوین از انتقال خودشان به بندعمومی زندان اوین خبر داده اند.”
این منبع آگاه در ادامه افزود” ماموران امنیتی در دادسرای اوین پس از تحقیر و بد رفتاری ، موهای سرتعدادی از شاگردان « محمد علی طاهری» را تراشیده و به هنگام انتقال به بند عمومی زندان اوین در حضور تنی چند از خانواده های بازداشت شدگان ، رو به خانواده ها با لبخند و لحنی بسیار تحقیر آمیزگفته اند « موهای سر بچه خوشگل هایتان را از ته زدیم». همچنین مامورین امنیتی از انتقال «هاشم زینالی» پدر«سعید زینالی» به همراه « رضا ملک» به ساختمانی مربوط به وزارت اطلاعات داده اند”
این منبع آگاه در ادامه گفت ” تمامی مرد های بازداشت شده پس از ضرب و شتم شدید به بند عمومی زندان اوین منتقل شده اند، همچنین «سیمین عیوض زاده» مادر « امید علی شناس» پس از ضرب و شتم بسیار شدید به هنگام خروج از زندان اوین به همراه دیگر بازداشتی های زن روز جاری ، به هنگام انتقال به ون های سفید رنگ ازانتقال خود و دیگر زندانیان زن به « زندان قرچک» و ضرب و شتم شدید خبر داده است.”
تا لحظه تنظیم این خبر از هویت همه بازداشت شدگان اطلاعی در دست نیست ، گفته شده بازداشتی های روز جاری شنبه ۳۰ آبان ماه ۱۳۹۴ دستکم حدود ۳۰ نفر می باشند.

عکسهایی از حضور ماموران امنیتی و لباس شخصی در مقابل زندان اوین در روز جاری و همچنین ون های سفید رنگ جهت انتقال بازداشت شدگان که در اختیار « کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی» قرار گرفته است در پی می آید.

درسهایی از آموزش و پرورش(انسانسازی) در ژاپن:

درسهایی از آموزش و پرورش(انسانسازی) در ژاپن:
 
یک: دانش آموزان همراه با آموزگاران، هر روز به مدت ربع ساعت به نظافت مدرسه میپردازند و این کار موجب تربیت نسلی متواضع و تمیز میشود.

دو: هر شهروند ژاپنی که سگ داشته باشد، همیشه کیف و کیسه های خاصی برای برداشتن فضولات آن به همراه دارد.

حرصشان بر نظافت را الگوی اخلاق خود قرارداده اند.

سوم: کارگر نظافت و رفتگر را "مهندس بهداشت" مینامند و ماهانه پنج الی هشت هزار دلار آمریکایی دستمزد میگیرد و برای ورود به این پیشه باید امتحانات کتبی و شفاهی بدهد.

چهارم: ژاپن هیچ منبع طبیعی ندارد و سالانه در معرض صدها زلزله قرارمیگیرد؛ اما این مسائل باعث نشده که این کشور را از این که دومین کشور اقتصادی جهان باشد، باز دارد.

پنج: هیروشیما فقط طی ده سال توانست، از لحاظ اقتصادی به همان هیروشیمای پیش از سقوط بمب هسته ای بازگردد.

 شش: استفاده از تلفن همراه در مترو، رستوران و محیطهای بسته ممنوع است.

هفت: یکی از مواد درسی اول تا ششم ابتدایی(گامی به سوی اخلاق) است که در آن اخلاق و شیوه تعامل با دیگران را آموزش میدهد.

هشتم: بااینکه ژاپن از ثروتمندترین کشورهای جهان است، اما پیشکار و خدمتکار نمیگیرند و تنها پدرومادران متعهد به انجام کارهای فرزندان و خانواده هستند.

نهم: از اول ابتدایی تا سوم دبیرستان چیزی به نام "مردودی" ندارند! چون در این مدت، هیچ امتحانی ندارند! و هدف تربیت، نهادینه کردن مفاهیم و ساختن شخصیت است نه تنها آموزش که در جهان سوم مرسوم است.

دهم: در رستوران هر کسی به اندازه نیاز خود غذا برمیدارد و آخر کار در بشقاب شان چیزی نمی ماند...اسراف وجود ندارد.

یازدهم: میانگین تأخیر در مترو هفت ثانیه در روز است. این بدان معناست که ژاپنیها ارزش وقت را می دانند و مراقب ثانیه و دقیقه های عمرشان هستند.

دوازده: دانش آموزان در مدرسه ها پس از صرف غذا مسواک میزنند و از کودکی مراقب سلامتی خود هستند.

سیزده: مدیر مدرسه نیم ساعت پیش از ورود دانش آموزان از غذای آنان میخورد تا از سالم بودن آن مطمئن شود و اگر از او بپرسی که چرا؟ می گوید: این دانش آموزان، آینده ژاپن هستند.
 
چهارده: در اتوبوس و مترو، کمتر کسی روی صندلی مینشیند و آن را متعلق به افراد مسن و ازکارافتاده میدانند.

به همین دلیل: 

- ژاپنیها اصولاً پس انداز نمیکنند!

- تورم در ژاپن منفی است!

- خانه ویلایی به ندرت پیدا میشود!

- از کار مردن در ژاپن، یک افتخار است!

- حقوق یک آموزگار معادل 7500 دلار در ماه است!

- یک فروشنده ژاپنی به رضایت مشتری، اهمیت فوق العاده ای میدهد!

- شکست درکار، برای یک مدیر، برابر مرگ است!

- تمام آموزگاران دوره ابتدایی، خانم هستند که گاهی از مادران بچه‌ها دلسوزترند!

- هنگام تعطیلی مدرسه ها، بچه‌ها گریه میکنند!

- خانمها در ژاپن، پس از ازدواج، کار نمیکنند!

- مردان حقوق خود را به همسران خود میدهند و از آنها پول توجیبی میگیرند.