دیالوگهای ماندگار فیلم راه سبز

دیالوگی ماندگار از فیلم راه سبز: 
جان کافی: مردم اونایی رو که دوست دارن اذیت میکنن . همه جای دنیا همینه …

و در زبان شاعر ایرانی: اگر با من نبودش هیچ میلی      چرا جام مرا بشکست لیلی

مایکل کلارک دونکان هنرپیشه سیاه پوست و دوست داشتنی این فیلم در 54 سالگی حدودا 6 ماه پیش فوت کرد. خدایش بیامرزد. که چشمهای انسانها همیشه آیینه وجود است. او خودش را بازی کرد و مرد!
مسیر سبز چیست؟ مسیری که به سوی رحمت خداوند و رسیدن به جاودانگی ختم میشود. حال ممکن است این مسیر برای بعضی از ما خیلی کوتاه و برای بعضی دیگر خیلی طولانی باشد. همانطور که پائول در انتهای فیلم به این نکته اشاره میکند. اگر فقط کمی در مفاهیم جملات به کار برده در این فیلم بیندیشیم میبینیم که فرانک دارابونت نابغه است. و چقدر آثار او غنی است. تمام هوش و ذکاوت خود را به کار برده تا به بیننده بفهماند که انسان همیشه باید بتواند با حقیقت روبرو شود. چه خواه و چه ناخواه. در زمان اعدام جان کافی، او هیچ چیز نمیخواهد چون میداند که در طرفی دیگر همه چیز در انتظار اوست. به راستی که همینطور است. هر لحظه از فیلم جمله ای بیان میشود. جملاتی متفاوت و با معنای متفاوت. هیچ کس هم نمیتواند جلوی تقدیر را بگیرد.
start:
شروع با یک چشم، باز هم متفاوت... منظور فیلم های Frank Darabont هست که همیشه متفاوت شروع میشوند و متفاوت تمام میشوند. فیلم کهن سالی های پائول را نشان میدهد. مهربانی و معصومیت در چهره او موج میزند و همین است که همه را به سوی خود جذب میکند. صبحانه اش همیشه صبحانه ای ساده است. به قول یکی از کارکنان صبحانه او همیشه خشک و خنک است ولی به قول خودش صبحانه اش خنک است نه خشک. هر روز به پیاده روی میرود. ولی آیا واقعا به پیاده روی میرود یا اینکه پیاده روی بهانه ای است برای تجدید خاطرات خود یا کنار آمدن با خاطراتش؟ خاطراتی که با دیدن یک فیلم احیا میشود. همه در سالن جمع شده اند و به تماشای فیلم میپردازند. عده ای راضی و عده ای ناراضی.

کانال عوض میشود. فیلمی رمانتیک و مملو از احساسات. بسی خاطرات و بسی غم... غم, غم یادآوری اتاق سبز... همان فیلم, همان احساسات, اما این بار بدون "جان کافی". همه به تماشای فیلم نشسته اند و باز قلب پائول (تام هنکس) پر از درد میشود. دردی فزون تر و ناگریز و داغ دل او تازه و تازه تر میشود. دردی که شاید خیلی وقت صرف آن کرده تا آن را فراموش کند زیرا به قول همسرش راهی برای حل این مشکل نداشته است. پس به ناچار باید از دست دادن معجزه ای چون جان کافی و غم همراهش را همچون راز, تا آخر عمر در دل خود نگه دارد. تا آخر عمر.
اما عمر به پایان نیمرسد زیرا بخشی از وجود الهی جان کافی که به او هدیه شده بود عمر به نسبت جاودانی را نیز به او هدیه کرده بود. عمری به نسبت جاودان زیرا فقط بخشی از روح "جان کافی" در او نهاده شده بود و او مطمئن است که روزی خواهد مرد. اکنون سالها گذشته و سنگینی این راز بر دل او صد چندان شده و جای خالی همسر و همرازش بیشتر از پیش حس میشود. اکنون تنهاست و ناچار و نیازمند به همدمی رازدار برای پر کردن حداقل بخشی از این جای خالیست.
فردی قابل اطمینان دارای حسی نزدیک به خودش را پیدا میکند. پس از دیدن فیلم نیاز به یک هم صحبت دارد تا بتواند غمی که در وجود خود دارد را با کسی دیگر تقسیم کند زیرا نمیتواند از پس این غم سنگین به تنهایی بربیاید.داستان از خاطره غم انگیز مربوط به سالها پیش است که فردی غول پیکر به بندی از زندان راه پیدا میکند. و حکم ورود به راه سبز را همراه خودش دارد. (منظور از راه سبز همان مرگ است)
راه سبز، سختی دارد و شیرینی, امید دارد و وحشت. امید برای نیک اندیشان و نیک روشان و اهورا, و ناامیدی برای بدذاتان و بدراهان و بدخواهان و برای گناهکاری که آمرزش خدا را تا لحظه مرگ نطلبیده و شیرینی برای آنهایی که روزها و ثانیه های زندگی خود را با یاد خدا و گاهی نیز لحظه ای غفلت اما انتظار روز مرگ و قدم نهادن در راه سبز سپری میکنند. این فیلم و نوشته قوی (فرانک دارابونت) وقت زیادی را صرف به تصویر کشیدن واقعیت دنیا و حق و ناحق و جایگزین شدن آموزه های الهی با روابط و پلیدی های انسانی کرده و او نشان میدهد که دنیا انعکاسی از رفتارهای خود ماست.
نویسنده سعی بر این دارد که به ما بفهماند که هر بلایی که سرمان میاید منشا اصلی آن و باعث و بانی آن خودمان هستیم. بدی ها بی پاسخ نمی مانند و خوبی ها نیز کمرنگ هستند ولی تاثیر خود را در سیر طبیعی زندگی انسان میگذارند. شاید به قول یکی از بزرگان (اگر دروغ ها رنگ می داشتند, هر روز هزاران رنگین کمان از دهانها خارج میشد و اکنون بی رنگی نایاب ترین رنگ دنیا بود)
این فیلم توانست تناقض ها, تفاوت ها, تشابه ها, کشمکش های دنیا را به زیبایی هر چه تمام تر به نمایش دراورد و برای چندمین بار به ما بفهماند که مرگ در انتظار همه است حتی معجزه های الهی (حالا هرچقدر هم که آن ها جاودان باشند) همه چیز تمام شدنی است و فناپذیر و انتهای همه راهروهای تالار پر زرق و برق دنیا, راهیست سبز که برای برخی پر سنگ و خار است و برای برخی صاف و مخملی است. فیلم به جنبه های گوناگونی از زندگی میپردازد, زندگی واقعی یا به نوعی واقعیت های زندگی، جنبه هایی از قبیل جنگ حق و باطل, جنایت های انسانی و لطافت های الهی موجود در دنیا.
همه و همه نشانه اند, حتی بدی های اطراف ما, رخدادها, اتفاقات, بدشانسی ها و خوشبینی ها, هر کدام می تواند تلنگری باشد به روح و هر روح خداشناسی در انتظار پایان هرچه زودتر زندگانی است. و بی صبرانه مشتاق رسیدن به آزادی جسم و رهایی روح و وصال به حق است. دنیا آینه ای از ماست و ما می توانیم آینه ای باشیم از قضاوت خدا. اگر به آسایش ها, دروغ ها, نیرنگ ها, بدبینی های فناپذیر پایان دهیم. حالا این فیلم, جان کافی, و یا هرکس دیگری فقط نشانه و تلنگر هستند و بهانه ای برای درک ما از چهره واقعی زندگی.
واقعیتی که به قول یکی از بزرگان ما نقل شده است:
((زمانی به ناگاه باید با آن روبرو شویم و آنرا بپذیریم، وداع را، درد مرگ را و فرو ریختن را تا دگر بار بتوانیم برخیزیم))

دل منو با خودش برد

یاد من هم باش....
اومد پيشم حالش خيلي عجيب بود فهميدم با بقيه فرق ميکنه.

گفت :حاج آقا يه سؤال دارم که خيلي جوابش برام مهمه.
گفتم :چشم اگه جوابشو بدونم خوشحال ميشم بتونم کمکتون کنم
گفت: من رفتني ام!
گفتم: يعني چي؟
گفت: دارم ميميرم.
گفتم: دکتر ديگه اي رفتی، خارج از کشور؟
گفت: نه همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم کاري نميشه کرد.
گفتم: خدا کريمه، انشاله که بهت سلامتي ميده.
با تعجب نگاه کرد و گفت: اگه من بميرم یعنی خدا کريم نيست؟
فهميدم آدم فهميده ايه و نميشه گل ماليد سرش.
گفتم: راست ميگي، حالا سؤالت چيه؟
گفت: من از وقتي فهميدم دارم ميميرم خيلي ناراحت شده بودم از خونه بيرون نميومدم
کارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن.
تا اينکه يه روز به خودم گفتم تا کي منتظر مرگ باشم؟
خلاصه يه روز صبح از خونه زدم بيرون؛ مثل همه شروع به کار کردم.
اما با مردم فرق داشتم، چون من قرار بود برم و انگار اين حال منو کسي نداشت.
خيلي مهربون شدم، ديگه رفتاراي غلط مردم خيلي اذيتم نميکرد.
با خودم ميگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن.
آخه من رفتني ام و اونا انگار موندنی.
سرتونو درد نيارم من کار ميکردم اما حرص نداشتم.
بين مردم بودم؛ اما بهشون ظلم نميکردم و دوستشون داشتم.
ماشين عروس که ميديم از ته دل شاد ميشدم و دعا ميکردم.
گدا که ميديدم از ته دل غصه ميخوردم و بدون اينکه حساب کتاب کنم، کمک ميکردم.
مثل پيرمردا برای همه جوونا آرزوي خوشبختي ميکردم.
الغرض اينکه اين ماجرا منو آدم خوبي کرد و مهربون شدم.
حالا سؤالم اينه که من به خاطر مرگ خوب شدم؛ اما نمیدونم خدا اين خوب شدن منو
قبول ميکنه؟
گفتم: بله، اونجور که میدونم و به نظرم ميرسه آدما تا دم رفتن ولی پیش از مرگ خوب بشن؛ پیش خدا عزیزند.
آرام آرام خدا حافظي کرد و تشکر، وقتی داشت ميرفت گفتم: راستي نگفتي چقدر وقت
داري؟
گفت: معلوم نيست بين يک روز تا چند هزار روز!!!
يه چرتکه انداختم ديدم منم تقريبا همين قدرا وقت دارم. با تعجب گفتم: مگه
بيماريت چيه؟
گفت: بيمار نيستم!
گفتم: پس چي؟
گفت: فهميدم مردنيم، رفتم دکتر گفتم: ميتونيد کاري کنيد که نميرم؟ 
گفتن: نه 
گفتم: خارج چي؟ و باز گفتند : نه! 
خلاصه حاجي ما رفتني هستيم وقتش فرقي داره مگه؟ باز خنديد و رفت و دل منو با خودش برد.

یوفو، هلیکوپتری جنگی را میبلعد و با خود میبرد!!!

یوفو بسیار دیده ام؛ ولی این اولین باری است که چنین چیزی را میبینم. در هفته اولی که هواپیمای مالزیایی ناپدید شد، نظرم را در جایی نوشتم که اگر یافت نشد(که البته نشد) کار یوفوها بوده است، و این سندی است بر آن پیش بینی:

‏Donald J. Potts‏  Sergeant Major's Truther Info

ORB TAKING AN ARMY HELICOPTER TO ANOTHER DIMENSION
This happens more than the public knows, actually quite frequently in fact. I will be posting several of these videos where aircrafts and boats have been filmed being taken from the 3rd dimension to another dimension. People are very handicapped by not believing in ETs, space crafts, the secret space program, and the fact we live in a multi-dimensional, multi-verse, on multiple planes, and multiple timelines. This should help people understand how commercial flights disappear without wreckage or bodies, or how orbs hide behind hologram planes while chem-trailing us, or how orbs hid behind hologram planes that flew into the twin powers while the twin towers were taken down with pre-wired demolitions, thermite steal beam cutters, and an energy beam weapon that was shot down from above the towers from a cloaked space craft.

Note: The world governments mostly work with the malevolent ETs (the bad guys) so often the benevolent ETs (the good guys) are often taking positive actions against our black ops programs and Draco run planet to help mankind. So please don't be scared. The good ETs are taking out nuclear fired weapons, destroying Deep Underground Military Bases (DUMBs), and even blinking out covert technologies quite often, so we are getting off-world help against our Draco rulers and Illuminati controlled governments/military/secret space programs.

اندیشه، روش و منش سلفیها و وهابیها

روایت جوان آلمانی؛ بازگشت از 'جهنم' سلفی‌ها

علی امینی نجفی پژوهشگر حوزه فرهنگ و هنر

جوانی که چندین سال برای سلفی‌های آلمان تبلیغ می‌کرد، از این راه برگشته و برپایه تجارب خود کتابی در این زمینه منتشر کرده است. او سرگذشت خود را به تفصیل بازگو می‌کند اما امید زیادی ندارد که بتواند سایر جوانان را از بنیادگرایی برگرداند.

دومینیک موسی شمیتز در هفده سالگی به سلفی‌ها پیوست. او سالها شهر به شهر سفر می‌کرد تا جوانان را به آیین سلفی که برداشتی خشک و تعصب‌آمیز از اسلام است، جذب کند.

اکنون که ۲۸ ساله شده، باز همچنان شهرهای آلمان را زیر پا می‌گذارد و این بار در شهرهای گوناگون به مدرسه‌ها، باشگاه‌های ورزشی و اماکن تفریحی می‌رود تا به جوانان درباره خطری که در کمین آنهاست هشدار دهد. او امروز به این اعتقاد رسیده که آیین سلفی، یک گرایش فاشیستی است و برای جوانان آلمان، به اندازه ایدئولوژی نازی (ناسیونال سوسیالیسم) خطرناک است.

 

نوعی طغیان جوانی

دومینیک شمیتز در کتابی که به عنوان "من یک سلفی بودم" نوشته و به تازگی در آلمان منتشر شده است، سرگذشت خود را از گرایش به آیین سلفی تا پشیمانی و بازگشت از آن آیین و همچنین برداشت کنونی خود را از دین اسلام، که همچنان به آن وفادار است، بیان کرده است.

او در ۱۷ سالگی به اقتضای سن بلوغ مانند بسیاری از جوانان روحیه‌ای سرکش داشت و به دنبال مقصود و معنایی برای زندگی بود. از زندگی یکنواخت در جامعه آرام و راکد خسته شده و مصمم بود راهی تازه پیدا کند که با زندگی دیگران متفاوت باشد.

بر اثر فشارهایی که در جامعه و خانواده به او وارد آمده بود، مدتی به الکل و مواد مخدر پناه برد و پس از دوره‌ای نومیدی و سرگردانی، به کمک عده‌ای از دوستان سلفی "دین اسلام" را کشف کرد. این دین "برای تمام سئوال‌های ممکن" پاسخی روشن و قطعی داشت و به او می‌آموخت که انسانی "خوب و مفید" باشد.

او می‌گوید: "آنها برای هر سئوالی پاسخی ساده دارند که آدم را از مطالعه و تحقیق بی‌نیاز می‌کند. آنها روز و شب قرآن می‌خوانند و به ندرت کتاب دیگری مطالعه می‌کنند. وقتی دانشمندان و پژوهشگران ناچار هستند درباره یک موضوع دهها کتاب بنویسند، بنیادگرایان هر مشکل بغرنجی را با یک جمله ساده حل می‌کنند.‌"

دومینیک به آیین اسلام گرایید و "موسی آلمانی" نام گرفت و برای اعتقادات خود شروع به تبلیغ کرد. می‌گوید: "دلم می‌خواست دیگران هم از حقیقتی که خود به آن رسیده بودم بهره‌مند شوند."

به زودی در میان سلفی‌های آلمان نام و آوازه‌ای پیدا کرد، با سون لاو، از رهبران اصلی کیش سلفی در آلمان آشنا شد و به همراه پیر فوگل، از سردمداران سرشناس این طایفه به سفر حج رفت.

 

نگاهی نادم به گذشته

به نظر نویسنده جوانانی که به مکتب سلفی جذب می‌شوند، معمولا در شرایط سخت و نابسامان خانوادگی بزرگ شده‌اند. آنها کمبود محبت دارند، پناه یا پیوندی عاطفی می‌جویند و مشتاق هستند که با احساس تعلق به جمعی بزرگ احساس امنیت کنند.

مبلغان سلفی به جوانان سرگشته چیزهایی می‌دهند که آنها نیاز دارند: عشق، احساس تعلق، نظم و ترتیب، حیثیت و امید به آینده. آنها با مهربانی و خوش‌رویی به سوی آنها می‌روند، به آنها احترام می‌گذارند، "کتاب خدا" را هدیه می‌دهند و با آنها پیوند عاطفی و رفاقت برقرار می‌کنند.

به نظر دومینیک شمیتز "کسی که در خانواده‌ای مناسب پرورش یافته، تحصیلاتی مرتب و پرورشی بسامان داشته باشد، هرگز به دام سلفی‌ها نمی‌افتد."

او می‌افزاید: "بیشتر کسانی که جذب سلفی‌ها می‌شوند و سرانجام حتی به سوی جهاد می‌روند، دچار گسل یا کمبودی اساسی در زندگی هستند؛ آنها معمولا از تحصیلات یا دورنمایی روشن محروم هستند. در میان پیروان سلفی به ندرت افرادی می‌بینیم که در تحصیل و کار و زندگی موفق باشند."

به گفته او برای افراد سلفی هر چیزی غیر از دین اهمیت خود را از دست می‌دهد: "آنها مثل ماشین‌هایی هستند که تنها به اراده الله حرکت می‌کنند و مشتی محفوظات تکراری را به زبان می‌آورند. در این سیستم انسان از زندگی عادی دور می‌شود و تمام نیازهای طبیعی و غریزی و دست آخر اندیشیدن را کنار می‌گذارد."

دومینیک پس از پذیرفتن اسلام زندگی ساده و منظمی پیدا می‌کند که شریعت جانمایه و محور اصلی آن است: "سحر بیدار می‌شدم، نماز صبح می‌خواندم، دوباره می‌خوابیدم و چون دیر از خواب بیدار می‌شدم دیگر برای رفتن به سر کار فرصت نداشتم. ظهر به مسجد می‌رفتم و نماز می‌خواندم. به خانه برمی‌گشتم و به چند سخنرانی دینی گوش می‌دادم. نماز عصر را می‌خواندم. غروب دوباره به مسجد می‌رفتم و تا ساعتی پس از نماز شب (عشا) در مسجد می‌ماندم. در فاصله نمازها تا جایی که وقت داشتم قرآن می‌خواندم."

او تأکید می‌کند که فراگیری قرآن منزلت افراد را در میان مؤمنان سلفی بالا می‌برد: "هرکس بیشتر قرآن را خوانده و از بر کرده باشد، در چشم دیگران موقعیت بالاتری پیدا می‌کند و همه به او احترام می‌گذارند."

فعالان سلفی با راه انداختن وبلاگ یا باز کردن صفحه‌ای در فیس‌بوک به سرعت به شهرت می‌رسند. اینترنت افزار اصلی تبلیغ اندیشه و شیوه زندگی آنهاست.

 

جاه و مقام در مکتب تسلیم و اطاعت

جستجوی هویت و یافتن شخصیت فردی انگیزه مهمی برای جوانان است. بسیاری از جوانان سلفی از فداکاری و ازخودگذشتگی دم می‌زنند، اما این تنها ماسکی است که جاه‌طلبی آنها را می‌پوشاند.

به گفته دومینیک در سازمان‌هایی مانند "داعش" چنین افرادی می‌توانند با اندکی پشتکار و زرنگی به ریاست برسند و بر دیگران فرماندهی کنند. اگر کشته شوند هم شهید هستند و در بهشت دهها "حوری" را در اختیار می‌گیرند.

فرقه سلفی، که خود را اسلام اصیل و اولیه و مربوط به "اصحاب سلف پیامبر" می‌داند، به وهابیت، آیین رایج در پادشاهی سعودی، نزدیک است و نماینده برداشتی جزمی و سختگیرانه از این دین است.

این گرایش نسبت به همه چیز نگاهی افراطی دارد و مرزی قطعی میان سیاه و سفید رسم می‌کند. تمام مردم جهان به خوب و بد تقسیم می‌شوند. در واقع غیر از گروه کوچکی از پیروان کیش سلفی، تمام مردم دنیا کافر و بدکار هستند. پیروان سایر ادیان و فرقه‌ها، از جمله شیعیان، کافر و مشرک هستند. باید آنها را به راه راست هدایت کرد و اگر با نصیحت و تبلیغ نیامدند، باید آنها را کشتار کرد.

سلفی‌ها عقیده دارند که در حال حاضر توطئه‌ای جهانی برای نابود کردن اسلام در کار است

سلفی‌ها خود را در مرکز دنیا و یگانه حاملان حق و حقیقت می‌بینند و عقیده دارند که در حال حاضر توطئه‌ای جهانی برای نابود کردن اسلام در کار است. به نظر آنها تمام نابسامانی‌های جهان محصول کفر است و اگر آنها حاکم شوند، جهان را از خیر و سعادت پر می‌کنند.

آنها کتاب نمی‌خوانند و رسانه‌های جمعی را انباشته از تبلیغات کفار می‌دانند. به پیروان خود توصیه می‌کنند کمتر به خیابان بروند چون همه جا را آثار کفر گرفته است. نمونه آن پوسترهای تبلیغات تجاری است که با نمایش زنان برهنه تنها هدف آنها ضربه زدن به اسلام است.

 

بازگشت به زندگی عادی

دومینیک پس از شش سال اعتقاد تعصب‌آمیز به آیین سلفی، کم کم دچار تردید شد. او معتقد است برای یک سلفی که هر کلمه قرآن را به طور مستقیم سخن خداوند می‌داند و بنابرین آن را حقیقت مطلق می‌شمارد و هیچ تفسیری را در آن روا نمی‌دارد، شک و تردید بسیار مشکل است.

او جدایی از همسر سلفی خود را بسیار مهم می‌داند. او پس از آن با زنی مسلمان ولی عادی آشنا شد، با تمام خواسته‌ها و نیازهای یک انسان سالم و طبیعی. این زن تمام تصورات او را از زن و هماغوشی به هم ریخت. او بود که سرشت پرتضاد اعتقادات شمیتز را به او نشان داد: انسان نمی‌تواند به خداوند باور داشته باشد و به انسان‌هایی که او آفریده تا این حد نفرت بورزد. ضدیت با برابری انسان‌ها و بیزاری از دیگراندیشان، همان ایدئولوژی فاشیستی است.(درست گفته اند که در پشت موفقیتهای یک مرد بزرگ، یک زن است.)

شمیتز متوجه شد که مردان سلفی برخوردی بیمارگونه با زن دارند، از زن می‌هراسند و هر نگاه و حرکت او را علامت اغواگری و گناه می‌بینند؛ آنها "دیدن یا حتا شنیدن صدای زن را مایه تحریک و گمراهی مردان" می‌دانند.

مؤمنان سلفی با نفرت از جنسیت زن، در واقع در او چیزی جز جنسیت نمی‌بینند. تمام رؤیاها و تخیلات آنها حول مسائل جنسی دور می‌زند.

در سال ۲۰۱۳ و پس از هشت سال همکاری با سلفی‌ها بود که او به کلی با آنها قطع رابطه کرد و پس از مدتی به افشاگری درباره آنها پرداخت. خود می‌گوید: "می‌دانم که با یکی دو جلسه نمی‌توان جوانی متعصب را از این راه برگرداند، اما تلاش می‌کنم بذر تردید درباره تعصب و خشک‌اندیشی را در دل او بکارم تا شاید از لغزیدن به سراب بنیادگرایی نجات یابد."

دومینیک همچنان به اسلام پایبند است و برای نیایش به مسجد می‌رود، اما نه به مسجد سابق، که مرکز سلفی‌ها بود، بلکه به مساجد دیگری که منادی رأفت و مدارای اسلامی هستند.

به نظر نهادهای امنیتی آلمان در این کشور حدود هشت هزار پیرو آئین سلفی وجود دارد که حدود هزار نفر از آنها فعال هستند و غیر از تبلیغ آئین سلفی فکر و ذکری ندارند.

به نظر نهادهای امنیتی در میان مسلمانان مقیم آلمان پیروان گرایش سلفی به نیم درصد هم نمی‌رسند، اما این جریان رو به رشد است و شمار آنها در پنج سال گذشته دو برابر شده است.

کتاب "من یک سلفی بودم" را به تازگی انتشاراتی اولشتاین Ullstein در ۲۵۶ صفحه منتشر کرده است.

بی بی سی 

ایران در چشم و دل مردم آمریکا

نظرسنجی تازه موسسه گالوپ نشان می‌دهد که قضاوت منفی افکار عمومی در آمریکا نسبت به ایران پس از توافق هسته‌ای تغییر چندانی نکرده و اکثریت آنها توافق هسته‌ای را قابل قبول نمی‌دانند.

بنا به این نظرسنجی تنها کشورهای سوریه و کره شمالی نسبت به ایران تصویر منفی‌تری در افکار عمومی آمریکا دارند.

با توجه به این نظرسنجی احتمال ساخت سلاح هسته‌ای و حمایت از فعالیت‌های تروریستی مهمترین عواملی هستند که آمریکایی‌ها فکر می‌کنند ایران ممکن است از طریق آنها منافع آمریکا را به خطر بیندازد.

بنا به این نظرسنجی در حالی که ۳۰ درصد آمریکایی‌ها از توافق هسته‌ای رضایت دارند، ۵۷ درصد آنها این توافق را رد می‌کنند. البته از میان کسانی که هوادار حزب دموکرات هستند ۵۱ درصدشان توافق هسته‌ای را تایید می‌کنند.

تصویر ایران در افکار عمومی آمریکا همچنان منفی باقی مانده و در مقابل ۷۹ درصد با نگاه منفی، تنها ۱۴ درصد آمریکایی‌ها تصویر مثبتی از ایران دارند.

گالوپ می‌گوید بالاترین سطح محبوبیت ایران در آمریکا ظرف دهه‌های اخیر به ۱۲ سال پیش برمی‌گردد که ایران در اشغال عراق و استقرار حکومت تازه به جای حکومت صدام به آمریکا کمک کرد.

این موسسه می‌گوید برخلاف قضاوت عمدتا منفی درباره توافق هسته‌ای با ایران در آمریکا، اکثریت ایرانی‌ها از این توافق راضی هستند و دو سوم آنها از آن حمایت می‌کنند.

انتخابات یا بیعتی دوباره؟

هدف از نگارش این مقاله، همچنان که از عنوانش پیداست، به چالش کشیدن این ایده نسبتاً پرطرفدار است که انتخابات در ایران، علیرغم تمام کاستی‌هایش، کماکان سازوکاری مطمئن برای تغییر سیاسی و بهبود اوضاع جامعه است.

طرفداران این ایده در حقیقت بر این باورند که انتخابات، حتی با استانداردهای جمهوری اسلامی، مؤثر و معنادار است بدین معنا که اولاً مردم حق انتخاب و تعیین بعضی از صاحبان قدرت را دارند و ثانیاً انتخابات موجب تغییر کیفیت حکومت و نحوه اداره جامعه می‌شود. در نتیجه، از نگاه غالب اصلاح‌طلبان ایرانی، انتخابات تنها راه قابل اتکا و مسالمت‌آمیز برای تحقق خواسته‌های مردمی است.

بسیاری از مخالفان این ایده نقد خود را از اینجا آغاز می‌کنند که حتی کسانی که توسط مردم انتخاب شده و به نهادهای قدرت راه می‌یابند با موانع فراوانی روبه رو شده و در نتیجه نمی‌توانند برنامه‌های خود را عملی کنند. پس شرکت در انتخابات سودی ندارد. گذشته از درستی این ادعا، می‌بایست از یک قدم پیش‌تر آغاز و این پرسش را مطرح کرد که آیا اصلاً انتخابی "از سوی مردم "در ایران صورت می‌گیرد؟ با توجه به نظارت سنگین و پردامنه شورای نگهبان، بر کمتر کسی پوشیده است که صرفاً کسانی مجوز ورود به نهادهای مهمی مثل مجلس، ریاست جمهوری و خبرگان را دارند که یا عضو طبقه حاکم هستند یا وفاداری و سرسپردگی خود را به این طبقه اثبات کرده‌اند. بنابراین، انتخاب در درجه اول توسط کسانی صورت می‌گیرد که مجاری اصلی قدرت را در دست دارند و بدین وسیله تداوم استیلای خود را از خطرات احتمالی مصون نگه می‌دارند. رأی دادن در چنین سیستمی هر اسم و عنوانی داشته باشد، قطعاً آن را نمی‌توان انتخاب نامید. مردم تعیین نمی‌کنند چه کسانی نمایندگان آنها باشند بلکه صرفاً از میان کسانی که از پیش انتخاب شده‌اند تعدادی را تأیید می‌کنند. به عبارت دیگر، بر خلاف ادبیات رسمی جمهوری اسلامی، شورای نگهبان نامزدهای نمایندگی را انتخاب و مردم تأیید می‌کنند. از این رو، نزدیک‌ترین مفهوم به نظام رأی‌گیری در ایران مفهوم بیعت است و نه انتخابات. نقش مردم در هنگام رأی دادن، پیش از هر چیز تأیید اراده و نظر و عمل حاکمان در فرایند گزینش نامزدهای واجد صلاحیت است. انتخابات در ایران، همچون راهپیمایی‌های سالیانه دولتی در سالگرد انقلاب و روز قدس، صحنه نمایشی است که از پیش چارچوب و مختصات و بازیگران و کارگردان تعیین شده‌اند و نقش مردم صرفاً تولید صداها و تصاویری است که حاکی از تأیید کلیت این نمایش است و نه ابراز و انعکاس نظر مستقل خود. هرگونه کنش متفاوتی در این آیین‌های نمایشی با برخورد خشن برگزارکنندگان مواجه خواهد شد بدین دلیل که هدف اصلی از برگزاری آنان نه انتخاب بلکه نمایش قدرت، محبوبیت و مشروعیت برگزارکنندگان است.

نقل از بی بی سی

طیف کامل نور در قرآن

طیف کامل نور در قرآن

احمد شماع زاده

با اینهمه کشفهایی که از قرآن صورت گرفته و میگیرد، آیا باز هم لجبازانی یافت میشوند که نپذیرند همه چیز در قرآن یافت میشود؟ آری به قول خود قرآن معنادین با قرآن همواره بوده اند و خواهندبود؛ چنانکه حقیقت نیز همواره بوده و خواهد بود؛ و مرتباً خود را به حقیقت جویان نشان داده و خواهد داد.

مشغول خواندن قرآن بودم. به این آیه رسیدم که به حضرت موسی در روز برگزیده شدن به پیامبری میگوید: و ادخل یدک فی جیبک تخرج بیضاء من غیرسوء فی تسع آیات...

ترجمه: و دستت را در گریبانت ببر. بیرونش بیاوری نور سفیدی خواهد بود، بی آنکه زیانی به تو رساند، در نه آیه(نشانه). (نمل: آیه دوازده)

موضوع و نکته کلیدی این گفتار، عبارت فی تسع آیات(در نه آیه) است. بویژه آنکه، میان عبارتهای من غیرسوء(که مربوط است به نور دست حضرت موسی) و فی تسع آیات(که وصف چگونگی آن نور است)، علامت صلی که نشانه وصل کردن است، آمده. یعنی نباید میان این دو عبارت در خواندن و فهم جدایی بیفتد.

این آیه را در طول عمر خود، شاید بیش از هزار بار خوانده، و مانند دیگران از آن گذر کرده بودم؛ ولی به خواست خداوند تنها امروز به فهمش نائل آمدم:

تا خواندمش به خود گفتم موضوعش ظاهراً نور است. شاید به طیف نور مربوط شود.

دوباره گفتم ولی طیف نور که هفت رنگ است؛ و این عبارت اشاره به نه آیه(نشانه) دارد.

سپس گفتم شاید طیف نور اصلی و کامل نه رنگ داشته باشد که پژوهشگران فیزیک نور، هنوز به دو  رنگ دیگرش دست نیافته اند و قرآن مانند بسیاری موارد دیگر خواسته است به پژوهشگران نکته ای را یاداوری کند؛ و در اینجا اینکه: طیف نور نه رنگ دارد و نه هفت رنگ.

این گفت و گوی من در مخیّله ام یک دقیقه هم طول نکشید که دو سر طیف نور به ذهنم خطور کرد: فرو سرخ و فرا بنفش...

گفتم: درسته حالا میشه نه تا. برای اطمینان بیشتر دوباره به آیه نگاه کردم تا چیزی کم و بیش نشده، و همه چیز درست باشد. دیدم در وصف آیات، نوشته نشده: بینات که معنای آشکاران را میدهد؛ ولی آنچه که از دعای سمات در زمینه گزییش حضرت موسی به پیامبری در صحرای سینا و در سرزمین مصر در ذهنم مانده بود، بینات نیز داشت:تسع آیات بینات.

گفتم جلّ الخالق که آیه چقدر دقیق است! و به مانند دیگر آیات، از نظر اثبات، مو لای درزش نمیرود. اگر بیّناتی که در دعای سمات وجود دارد در قرآن پس از آیات آمده بود، نمیشد این نتیجه درست را گرفت؛ زیرا که تنها هفت رنگ از طیف نور بیّن(آشکار-  مرئی) هستند و رنگهای فرو سرخ و فرا بنفش که مکمّل طیف نور هستند، نادیدنی(نامرئی) اند.

برای اطمینان بیشتر حاشیه قرآن را نگاه کردم. دیدم چیزی نوشته نشده؛ و مطمئن شدم که نظرم به حقیقت بسیار نزدیک و یا عین حقیقت است.

روشنگری: قرآنی را که هر روزه میخوانم، چاپ سوریه است؛ و خلاصة التفاسیری به زبان عربی در حاشیه دارد. اگر چیزی پیرامون واژه ها نوشته شده باشد، متوجه میشوم که در تفسیرها به آن واژه توجه شده،(البته برخی از توجه هایی که شده منظور نظر خداوند را نمیرسانند؛ و تنها نظر مفسر است.) وگرنه نتیجه میگیرم که تفسیرها از فهم آن واژه یا عبارت، عاجز مانده و سکوت اختیار کرده اند.

دستاوردهای دانش در زمینه طیف نور:

رنگهای مختلفی را که ما میبینیم، به دلیل وجود طول موجهای متفاوت در پرتو نور است. نور خورشید بیرنگ به نظر میرسد و اصطلاحأ نور سفید نامیده میشود. اما نور سفید مخلوطی از انواع رنگهاست. وقتی نور خورشید با قطره های باران معلق در هوا برخورد میکند، شکست پیدا میکند و در نتیجه ما میتوانیم رنگهای مختلف تشکیل دهنده نور سفید را که به صورت رنگین کمان در آسمان نمایان میشود، مشاهده کنیم. از آنجا که هر یک از قطره های باران، طول موجهای تشکیل دهنده نور را به طور متفاوت میشکنند، در نتیجه رنگهای مختلف موجود در نور سفید، تجزیه میشوند.

این رنگها به ترتیب از قرمز(بلندترین طول موج) در یک سر طیف نور شروع میشود و به رنگ بنفش(کوتاهترین طول موج) در انتهای دیگر آن، پایان مییابد. رنگهای تشکیل دهنده نور سفید، اصلاحأ طیف نور نامیده میشود.

نور مرئی تابشی الکترومگنتیک است که به چشم انسان میآید. نور مرئی یا آشکار، با طول موجی از حدود 380 تا حدود 740 نانومترجای دارد.  محدوده نور مرئی بین دو نور نامرئی فروسرخ، که در طول موجهای بلندتر و نور نامرئی فرابنفش، که در طول موجهای کوتاهتر یافت میشود، قرار دارد.

تابش فروسرخ که به آن اشعّه مادون قرمز نیز میگویند، در دانش فیزیک به بخشی از طیف امواج الکترومگنتیک گفته می‌شود که طول موج آن‌ها بلندتر از دامنهٔ نور مرئی، و کوتاه‌تر از دامنهٔ رادیویی باشند. امواج فروسرخ در بازه بسامدی ۳۰۰ گیگاهرتز تا ۴۰۰ تراهرتز و طول موج یک میلیمتر تا ۷۵۰ نانومتر قرارمی‌گیرند.

28 بهمن ماه نودوچهار

«تاکسی» جعفر پناهی برنده خرس طلایی جشنواره برلین

«تاکسی» جعفر پناهی برنده خرس طلایی جشنواره برلین شد‬ 

سه شنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۴- ۱۶ فوریه ۲۰۱۶

 

هانا سعیدی خواهر زاده جعفر پناهی به هنگام دریافت خرس طلایی جشنواره برلین.

آغاز شصت و پنجمین جشنواره برلین؛ با «تاکسی» پناهی به راه می‌افتد.

• جعفر پناهی با «تاکسی» در بخش مسابقه جشنواره برلین شرکت میکند.

بابک غفوری آذر

۱۳۹۳/۱۱/۲۵

مراسم اختتاميه شصت و پنجمين دوره جشنواره فيلم برلين شنبه شب در محل کاخ اين جشنواره برگزار شد و خرس طلايی بهترين فيلم اين دوره به «تاکسی» از ايران رسيد.

جعفر پناهی فيلمساز ايرانی با دريافت اين جايزه مهم‌ترين جايزه ۳ سال اخير سينمای ايران را پس از جايزه اسکار اصغر فرهادی برای فيلم «جدايی نادر از سيمين» دريافت کرد.

آقای پناهی که به دليل حکم ممنوع الخروجی‌اش امکان حضور در اين جشنواره را نداشت، دو سال پيش هم برای فيلم «پرده» خرس نقره‌ای بهترين فيلمنامه را از همين جشنواره گرفته بود. در مراسم اختتاميه، هانا سعيدی از بازيگران فيلم تاکسی به نمايندگی از سازندگان فيلم، خرس طلايی را دريافت کرد.

هيئت داوران اين دوره برليناله به رياست دارن آرنوفسکی فيلمساز آمريکايی، فيلم تاکسی را از ميان ۱۹ فيلمی که در بخش مسابقه حضور داشتند، به عنوان بهترين فيلم انتخاب کرد.

 آقای آرنوفسکی هنگام اعلام جايزه با اشاره به محدوديت‌های جعفر پناهی در ايران گفت که فيلم تاکسی سرشار از عشق فيلمساز به هنر و کشور و مخاطبانش است.

در ميان اين فيلم‌ها تعدادی از ساخته‌های شناخته شده‌ترين فيلمسازان دنيا از جمله ورنر هرتسوگ،ترنس ماليک و بيل کاندون قرار داشتند. فيلم تاکسی در زمان نمايش در جشنواره هم با تحسين زياد منتقدان حاضر در جشنواره و رسانه‌های خبری گوناگون روبرو شده بود.

با اين همه حجت‌الله ايوبی رئيس سازمان سينمايی وزارت ارشاد در نامه سرگشاده‌ای به دبير جشنواره برلين، از اينکه اين جشنواره با نمايش فيلم تازه پناهی به گفته او می‌خواهد «همه را سوار تاکسی سوتفاهم‌های تازه‌ای عليه مردم ايران نمايد» ابراز تاسف کرده بود.(اگر جلو زبانت را میگرفتی و هیچ چیز نمیگفتی بهت میگفتند گنگی؟ چرا باید حقوق بگیران از دولت که باید حامی ملت در برابر حاکمیت باشند علیه مردم شعار میدهند و آنهم برخلاف حقیقت: سوء تفاهم تازه ای علیه مردم!!)

ديتر کاسليک دبير جشنواره در مراسم اختتاميه بار ديگر بر رويکرد برليناله در توجه به فيلم‌های سياسی و اجتماعی تاکيد کرد و گفت خوشحال است که فيلم‌های اين دوره انعکاسی از وقايع فعلی دنيا هستند.

پیوند دو عاشق پس از ۷۰ سال

پیوند دو عاشق پس از ۷۰ سال

نسیم روشنایی

۲۲ بهمن ۱۳۹۴

نوروُود توماس، سرباز آمریکایی ۹۳ ساله که در جنگ جهانی دوم شرکت داشت، پس از هفتاد سال جدایی از معشوق ۸۸ ساله انگلیسی خود، جویس دورانت موریس، روز چهارشنبه دهم فوریه در استرالیا، محل زندگی جویس به او پیوست.

آنها هفتاد سال پیش در جنگ جهانی دوم در لندن یکدیگر را ملاقات کرده، به هم دل بسته و چند ماه با هم در رابطه عاشقانه بودند. در آن دوران جویس ۱۷ سال و نوروود ۲۱ سال داشت. ناگهان نوروود از سوی ارتش به نورماندی(D-Day) فرستاده شد. وقت چنان تنگ بود که نوروود هرگز نتوانست از جویس حضوری خداحافظی کند اما پس از آن مدتی با هم نامه نگاری داشتند.

پس از پایان جنگ، نوروود به آمریکا بازگشت و از جویس خواست که از انگلیس به آمریکا مهاجرت کند تا بتوانند با هم ازدواج کنند. جویس نامه نوروود را درست نفهمید و فکر کرد که نوروود می‌خواهد با زنی دیگر در آمریکا ازدواج کند. پس از آن جویس دیگر برای او نامه ننوشت و رابطه اش را با او قطع کرد. هر دو درنهایت با دو فرد دیگر ازدواج کردند.

سال گذشته، جویس به کمک یکی از پسرهایش از طریق اینترنت سعی کرد که عشق گمشده‌اش را پیدا کند. او ناگهان نام نوروود را در یک روزنامه محلی که مقاله‌ای درباره (D-Day) منتشر کرده بود، دید. جویس از این طریق توانست یار قدیمی خود را بیابد. همسر نوروود تازه درگذشته بود و جویس هم پس از سی سال زندگی از همسرش جدا شده بود. این دو عاشق از طریق اسکایپ عشق کهنه خود را جان دوباره بخشیدند.

پس از اینکه قصه آنها به رسانه‌ها راه یافت، صدها نفر با اهدای پول به نوروود کمک مالی کردند تا بتواند از ویرجینیای آمریکا (Virginia Beach) به استرالیا سفر کند. درنهایت دهم فوریه اولین دیدار آنها تحقق یافت. در ویدئویی که دیدار آنها را ثبت کرده است، دو عاشق خندان یکدیگر را در آغوش می‌کشند. نوروود این وصال را شگفت‌انگیزترین اتفاق زندگی‌اش می‌داند.

دوعاشق تصمیم گرفتند روز ولنتاین را درکنار یکدیگر سپری کنند.

 

برگرفته از تریبون زمانه