خدا! خدا! خدا!

خدا مال همه است. مال من، مال شما، مال یکایک ما و شما. خدا نمایندگی انحصاری ندارد. خدا به تعداد آدم‌ها در زمین شعبه دارد. خدا تنها امکانی است که هیچ‌کس نمی‌تواند از من وشما بگیرد.
خدا تنها دارایی است که فقیران بیشتر از ثروت‌اندوزان دارند. خدا تنها قدرتی است که مظلومان بیش از ستمگران دارند. خدا تنها پناهگاهی است که امنتیش هیچگاه به مخاطره نمی‌افتد و حفاظ حصارش خلل نمی‌پذیرد.

خدا تنها روزنه امیدی است که هیچ‌گاه بسته نمی‌شود. خدا تنها کسی است که با دهان بسته هم می‌توان صدایش کرد و با پای شکسته هم می‌توان سراغش رفت. خدا تنها معشوقی است که به عاشقان خود عشق می‌ورزد. خدا تنها قاضی است که در قضاوتش احتمال ظلم و خطا نمی‌رود و عدالتش کمترین خدشه‌ای نمی‌پذیرد. خدا تنها خریداری است که اجناس شکسته را بهتر برمی‌دارد و بیشتر می‌خرد. خدا تنها حاکمی است که دنبال راهی برای خلاصی محکوم می‌گردد. خدا تنها دارنده‌ای است که بی‌منت و چشمداشت می‌بخشد. خدا تنها دادستانی است که راه‌های فرار را نشان خلافکار می‌دهد و کلید زندان را در جیب می‌گذارد و چشمش را بر خطای گناهکار می‌بندد.

خدا تنها محبوبی است که محبان خود را تر وخشک می‌کند. خدا تنها سلطانی است که دلش با بخشیدن خنک می‌شود نه با تنبیه کردن. خدا تنها کسی است که دشمنانش را هم بر سر سفره اطعامش می‌نشاند و به منکران و تکذیب‌کنندگانش هم روزی می‌دهد.

خدا تنها کسی است که علی‌رغم دانستن، چشم می‌پوشد و در عین توانستن، در می‌گذرد و می‌بخشد. خدا تنها حاکم مقتدری است که هیچگاه در خانه‌اش را نمی‌بندد و هیچ‌کس را از در خانه‌اش نمی‌راند. خدا تنها مالکی است که درخواست متقاضیان آزارش نمی‌دهد و اصرار و پافشاری خواهشگران، کلافه‌اش نمی‌کند. خدا تنها پادشاهی است که ملاقاتش نیاز به وقت قبلی ندارد. خدا تنها کسی است که برای همگان بهترین را می‌خواهد و از عهده تأمینش هم برمی‌آید. خدا تنها متعهدی است که اگر امانت وجودت را به دستش بسپاری بهتر از خودت مراقبت و محافظتش می‌کند و بیشترین سود را نصیبت می‌سازد.

خدا تنها کسی که اگر یک قدم به سویش برداری، ده قدم به سویت پیش می‌آید و اگر به سمتش راه بروی، به سمت تو می‌دود. خدا تنها کسی است که اگر از تو محبت ببیند، زیردینت نمی‌ماند و با قدردانی شگفت و بی‌نظیرش تو را شرمنده می‌گرداند. خدا تنها کسی است که وقتی همه رفتند، می‌ماند و وقتی همه پشت کردند، آغوش می‌گشاید و وقتی همه تنهایت گذاشتند، محرمت می‌شود. خدا تنها حاکم مقتدری است که برای بخشیدن گناهکار، هزاران بهانه می‌تراشد، هزاران وسیله می‌سازد و انواع عذرها و بهانه‌ها را به دست خطاکار می‌دهد تا تبرئه‌اش کند.

...و ماه رمضان یکی از این بهانه‌ها و وسیله‌هاست. و از مهمترین و مؤثرترین و کارسازترین آن‌ها. ماه رمضان، مهلت یا وقت اضافه‌ای است که خدا برای غفلت‌زده‌ها و در راه مانده‌ها و دیر‌رسیده‌ها فراهم می‌کند.
ماه رمضان، ماه مهمانی دیار عالی است که خدا کارت دعوتش را برای همه مردم، از کوچک، بزرگ و پیر وجوان، وعابد و عاصی، وصالح و طالح می‌فرستد.
ماه رمضان، مقطعی از زمان است که خدا ناز بندگان را می‌کشد، به دنبال فراریان و گریختگان می‌فرستد. و هر شرط و شروطی را برای ورود به خانه و مهمانخانه‌اش بر می‌دارد.
بیایید این فرصت آسمانی را دریابیم...

سید مهدی شجاعی