لطايف‌الحكايات

^{لطايف‌الحكايات}

^{در راه(فقر)}

^{ساكن اصفهان هستم ولي نه در وسط شهر بلكه در كناره‌هاي شهر. از جايي برمي‌گشتم. كمي دورتر از خانة‌مان كه شبيه به روستا بود.دو نفر را ديدم يكي با چرخ و سيب‌زميني‌هايي در گوني برروي چرخ، و ديگري با خر و كودهايي حيواني ـ انساني در پالان خر برروي خر، كه دٌماغ و دِماغ را مي‌آزرد.}

            ^{چرخي به خري گفت: ‹اينا ديگه قديمي شدس› و خري به چرخي پاسخ‌داد: ‹براي اونا كه دارند قديمي شدس. اما براي اونا كه ندارند، قديمي نشدس›.}

^{راست مي‌گفت. نداشتن بدست. چرا نداشت؟                                8/7/1353}

  

^{در كارخانة ذوب‌آهن اصفهان}

 ^{سوار اتوبوس بوديم تا به خانه برگرديم. يك اصفهاني با لهجة غليظ اصفهاني پرسيد: اينجا كوجاس؟ و آن ديگري با همان لهجه پاسخ‌داد: نورد سيصدوپنجاس. اولي پرسيد: اينجا چي درس‌مي‌كونن؟ و دومي گفت: آهن رو مي‌گيرند، پهنش مي‌كونن بيل‌ مي‌شد، درازش مي‌كونن سيخ مي‌شد.}

^{بهمن 1353}

  ^{بالا و پايين}

^{خانم آموزگار زبان فرانسه، از شاگردان مي‌پرسيد: وو ژابيت… (تو زندگي مي‌كني در… ) و شاگردان كه بيشتر دختر  و همه ساكن بالاي شهرند، مي‌گويند: نوژابيت … و يكي از خيابان‌هاي بالاي شهر را نام‌مي‌برند. هنگامي كه نوبت به من رسيد، از روي تفنّن و براي گوشزد به ديگران كه تهران همه‌اش بالاي شهر نيست، مي‌گويم: ‹نو ژابيت دروازه‌غاز!› و همه مي‌زنند زيرخنده.}

^{بله. خنده‌هاي قشنگ دختراي مست‌وملنگ بالاي شهر، به كوچه‌ها و خانه‌هاي تنگ‌ و تاريك و كثيف و ويران پايين شهر!!}                                            

•  ^20/7/58

^{روشنگري: در آن زمان هنوز حجاب اجباري نشده‌بود و كلاس‌ها مختلط بودند و انجمن دوستي ايران و فرانسه آموزش زبان فرانسه را ادامه مي‌داد، زيرا كه فرانسوي‌ها به دليل همراهي با رهبر انقلاب، در نظام حكومتي تازه، آبرويي داشتند. احمد شماع زاده}