دو یادداشت سیاسی- اقتصادی

پیشنهاد هر راه حلی باید قابل اجرا باشد!

یکی دو هفته پیش پشنهادی از سوی کانون صنفی معلمان، به رئیس جمهور شد که خواستار افزایش حقوق اقشار زحمتکش جامعه شده بودند و افزوده بودند که نگویید ما امکانات و بودجه و... نداریم. برای فراهم شدن آن لایحه ای را در مجلس آینده بگذرانید که تمام سرمایه های نهادهای زیر نظر رهبری را ملی اعلام کنند و از آن پولها در جهت اصلاح وضع اقتصادی جامعه بکوشید.

این پیشنهاد هیچگاه جامه عمل نخواهد پوشید زیرا:

یک- دولت روحانی تاکنون با سخنان شیرین خود بخشی از مردم را برای خود نگه داشته است ولی تاکنون هیچ اقدامی ملی که به سود مردم و به زیان حاکمیت باشد را نه تنها عملی نکرده که مطرح هم نکرده است.

دو- هیچ مجلسی جرأت تصویب چنین لایحه ای را ندارد.

سه- متولیان این نهادها برای رسیدن به این مال و منالها حق و حقوق بسیاری از مردم را طی 37 سال تباه کرده اند. بنابراین اگر جانشان را هم از دست بدهند، زیرا بار چنین خفتی نمیروند.

راه حلی شدنی:

به جای آن راه حل ناشدنی، این پیشنهاد که قابل طرح، پیگیری و اقدام عملی است؛ مطرح شود که تنها همت دولت را نیاز دارد تا پشتوانه عملی شدنش باشد و همت مجلس را نیاز دارد تا عملی شود. البته باز هم مشخص نیست تا آن اندازه همت و عزمی بلند در دولت هست که چنین لایحه ای را تهیه کند یا نه:

دولت لایحه ای را به مجلس ببرد، بدین مضمون:

نظر به اینکه پس از رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی تداخل کاری در نهادهای دولت و ولایت فقیه افزایش چشمگیری داشته، به نحوی که ولایت فقیه حساب سیاست داخلی و خارجی خود را از دولت جدا کرده است، و در بسیاری موارد موازی کاری، تقابل، تضاد و حتا تناقض در سیاستهای داخلی و خارجی دولت از یک سو و حاکمیت از سوی دیگر پیش آمده، و بسیاری مشکلات را برای دولت ایجادکرده است، شایسته است حساب مالی و بودجه نهادهایی که زیر نظر ولی فقیه کار میکنند و پاسخگو به دولت، مجلس و مردم نیستند، و مجلس و دولت عملاً هیچ نظارتی بر آنها ندارند، و حتا به دولت مالیات نمیپردازند، از ردیف بودجه سالانه دولت حذف، و از سوی ولی فقیه تأمین گردد، تا دولت بتواند به نابسامانیهای اقتصادی کشور رسیدگی کند و از درد و رنج مردم بکاهد.

البته در این راستا باید بسیاری از قانونها و برخی مواد قانون اساسی اصلاح شوند.

اگر حکومت، حکومتی درستکار  بود!

اگر حکومت درستکار، و ذره ای از عدالت در روش و منشش بود، آقای جنتی! به کسی که عکسهای خانم مینو خالقی را به عنوان افشاگری بر علیه یک کاندیدای منتخب مردم به شورا آورده بود، میگفت: ا"ی شیطان! تو به چه حقی عکسهای خانوادگی و شخصی مربوط به حریم خصوصی شخصی را که آبرودار و منتخب مردم است را به اینجا آورده ای"؟

سپس خانم خالقی را احضار میکرد و در برابر او آن فرد یا آن نماینده جریان را به استنطاق میکشید که:

-       این عکسهای خانوادگی را از کجا آورده ای؟

-       از فلان شخص گرفتم.

-       خانم خالقی! آیا شما چنین شخصی را میشناسید؟

... و آنقدر به استنطاق ادامه میداد تا حقیقت روشن شود.  

سپس به شخص رسواشده میگفت تو و جریانی که پشت این بداخلاقی نهفته است همه تان از این پس منفورید و نباید سروکله تان در جایی پیدا شود! که هدفتان فریب حکومت و ضایع کردن حق ملت است.

ولی چون حکومت درستکار نیست، آقای جنتی فریب آن جریان را میخورد و حق ملت را ضایع میکند؛ هرچند بعید به نظر نمیرسد خود جزئی از آن جریان باشد؛ بدان دلیل که پس از انتخاب روحانی وی در نماز جمعه گفت ما یک سنگر را از دست دادیم و باید مواظب از دست ندادن دیگر سنگرها در انتخابات آینده باشیم.