‹اوتاد› در قرآن

‹اوتاد› در قرآن

و فرعون ذوالاوتاد (ص: 12)

و فرعون ذي‌الاوتاد (فجر: 10)

الم نجعل‌الارض مهاداً و الجبال اوتاداً(نبأ: 6 و 7)

همان گونه كه ديده مي‌شود، در قرآن سه بار از اوتاد يادشده، كه در ترجمه ها هريك را به گونه‌اي ترجمه كرده اند: ‹قدرت›، ‹قدرت و سپاه›، ‹عماد و نگهبان› و ‹ميخ›

براي درك درست اين واژة قرآني به المنجد بازمي‌گرديم:

فعل: وتّد رجله في‌الارض اي ثبّتها

       ترجمه: ثابت نگاه‌داشت پايش را در زمين يا ثابت‌قدم ماند.

اسم: ما رزّ في‌الحائط او الارض  

       ترجمه: آنچه كه در ديوار يا زمين فرومي‌رود.

       اوتادالارض: جبالها. اوتاد الفم: اسنانها  

       ترجمه: اوتاد زمين كوهها هستند. اوتاد دهان دندان‌ها هستند.

        الهنيّه‌النّاشره في مقدّم الاذن كالثّلول

       ترجمه: بلندي برامده در جلو گوش، مانند زگيل

با بهره‌برداري از المنجد، ‹وتد› (‹اوتاد› جمع) به چيزي مي‌گويند كه داراي اين سه ويژگي باشد:

1 ـ موجب استحكام و پيوند شود،‌ همچون ‹بست› و ‹ميخ›.

2 ـ نسبت به پيرامونش برامده، برجسته، و ريشه در چيزي داشته‌باشد.

3 ـ شكلش مانند هرم يا كوهان شتر باشد. چنانكه زگيل و برجستگي جلو گوش نيز چنين‌اند.

قرآن كريم هر سه ويژگي را در اين آيه آورده: والجبال اوتاداً و كوهها را اوتاد قرارداد.

پرسش اول: آيا ماهيت وجودي كوه‌ها داراي اين سه ويژگي هست؟ يقيناً چنين است.

پرسش دوم: ‹فرعون داراي اوتاد› يعني چه؟  مگر او كوه يا چيزي شبيه به كوه داشته كه قرآن كريم با اين ويژگي منحصر به فرد از او يادكرده؟

پاسخ: آري هرم‌هاي سه‌گانه مصر که همانند کوه و با همان ویژگیها هستند.

اگر بگوييم معناي اوتاد، سپاه يا قدرت است، درست نيست. زيرا بسياري از جبّاران تاريخ سپاهياني پرتوان‌تر از او داشته‌اند. مي‌توان گفت او جزء جبّاران و لشگركشان تاريخ نبوده بلكه مرد منصفي بوده كه خداوند به حضرت موسي گفت با او به‌نرمي سخن بگو و او را دعوت به يكتاپرستي كن. اينها نشانة يك جبّار نيست. قرآن او را طغيانگر نسبت به خدا و فرعون و هامان و سپاهيانشان را تنها خطاكار(خاطئين) خوانده و نه ‹جبارين›. نزديك بود خداوند او را ببخشايد، تنها كمي دير استغفاركرد.

فروردین 94- احمد شماع زاده