نرفتن روحانی به اتریش نادرست بود!

نرفتن روحانی به اتریش نادرست بود!

  دوشنبه, ۱۶ام فروردین, ۱۳۹۵

 » احمدرضا احمدپور

اتریش از کشورهای اروپای غربی است. این کشور از کشورهای ثروتمند و از قدرت‌های اقتصادی دنیا است که مردمانش کمابیش از آسایش خوب زندگی برخوردار هستند، همکاری‌های اقتصادی و سیاسی با این کشور اروپایی و مانند آن می‌تواند بازه و کارایی به‌سزایی در اقتصاد و رشد رفاه اجتماعی برای ایران و ایرانیان داشته باشد که با برهم‌ خوردن سفر روحانی، این بازۀ اقتصادی برای ایران از دست رفت! از این‌رو در نگرشِ بی‌سویگی نویسنده و بدو‌ن در نگر آوردن نگرش روحانی به بهره‌برداری درون‌ حاکمیتی از نرفتنش، خودداری وی از سفر به کشوری جهان اولی، به‌بهانۀ برگزاری گردهمایی هواداران براندازی جمهوری‌ اسلامی‌ ایران به‌چند آوند و انگیزه برای کشور و مردم بی‌بازده، بلکه بیهوده بوده است:

۱- تروریست‌ها اگر بخواهند رفتار تروریستی انجام دهند ناگزیر به برگزاری گردهمایی پرخاشگرانه نیستند و گزینه‌ای حرفه‌ای‌تر را بر می‌گزینند؛

۲- طبق اعلام دولت اتریش، گردهمایی پرخاشگرانه از دید امنیتی از جایگاه روحانی و همراهان، دور و بلکه جدایی بسنده و آرام‌مند و آسوده‌ای، پیش‌بینی شده بود؛ بنابراین چنین گردهمایی نمی‌توانست پوشش دهندۀ رفتار و کردار تروریستی باشد؛

۳- آن گردهمایی از دیدگاه دولت اتریش تنها کُنشی پرخاشگرانۀ شهری و شهروندی بوده است و نه واکنشی تروریستی، بنابراین برپایۀ قوانین حاکم بر دولت و هم‌بود اتریش، دست‌اندرکاران فرمانروایی آن کشور نمی‌توانستند از برگزاری گردهمایی پیش‌گیری کنند؛

۴- برابر قوانین اتریش و بیشتر کشورهای اروپایی، گردهمایی‌های پرخاشگرانه با چراغ‌سبزِ دولت‌ها برگزار نمی‌شوند؛ بلکه آن‌ها تنها تامین‌کنندۀ امنیت و آرامش گردهمایی و هم‌بودهای مردمان و مهمانان هستند؛

۵- تباهی سفر روحانی، تنها کاربرد درون‌ کشوری و روی‌کرد ناخواسته به‌خواست و خوشنودی دیدِ دارندگان قدرت و فشاری داشته است که علیه دولت روحانی در پیش است و با آغاز سال ۹۵ تندتر و تنگ‌ترهم شده است و چه بسا بخواهند روحانی را به وابسته‌ بودن به گروه‌های برانداز، بدنام کنند و زمینۀ ناشایستگی او را در گزیدمان[انتخابات] آیندۀ ریاست جمهوری فراهم کنند [بایستگی خودداری رییس‌جمهور از سفر به اتریش در اینجا آشکار می‌شود]؛

۶- خلاف نگرشِ علی لاریجانی که افاضه‌کلام فرموده‌اند: «لغو سفر از سر حکمت و مصلحت و عزت بود»، آشکار است که تباهی سفر به‌ هیچ‌وجه فرزانگی و مهتری نبود و نیز بهرۀ ویژه و بایسته‌ای در پهنۀ جهانی برای ایران و ایرانیان نداشته است و او نیز برای کاربرد درونی قدرت، تباهی سفر را درست دانسته است؛ وگرنه بازه‌ سوزی دیگری در پهنای سیاست و اقتصاد بین‌المللی است که همانند همۀ بازه‌ سوزی‌هایی است که بخشی از خوی و منش روزانه و سالانۀ بیشتر دولت‌مردان ایران کنونی ماست؛

۷- تباهی چنین سفرهای اقتصادی و سیاسی و بین‌المللی به‌ دور از خواستۀ تباه‌کنندگان سفر، نشان از افزایش ارزش این‌گونه گردهمایی‌های پرخاش‌گرانه می‌شود و با به‌ دست‌آمدن خواستۀ برپاکنندگان گردهمایی یادشده، آنان را در خواستۀ خود استوارتر خواهد کرد تا در برابر رفت‌وآمدهای دیگرِ کارگزاران‌ جمهوری‌ اسلامی‌ ایران گردهمایی‌هایی را باززایش کنند؛

۸- چشم‌داشت از دولت تدبیروامید روحانی، این‌ است که نه روی‌کرد نیک‌اندیشی درون‌ کشوری را برای رسیدن به نیک‌اندیشی برونی، (چون «برجام‌ هسته‌ای») را نادیده بگیرد و نه مهتری و بهرۀ اقتصادی و اجتماعی نیک‌اندیشی و همکاری میان بیگانگان را برای رسیدن به خواسته‌ای شخصی یا جناحیِ درون‌ کشوری را نادیده بگیرد؛ بلکه آنچه شایسته چنین دولت و مردم است؛ همانا روی‌کرد دولت به «گشودن گره‌ها و قفل‌ها»ی زنگارزدۀ حصر و فرهنگ و سیاست و اقتصادِ درونِ کشور است و بایسته و شایسته‌تر است اگر با پیش‌گرفتن سیاست تنش‌زدایی در همکاری با دیگر کشورها از بازه‌های زمانی و اقتصادی بین‌المللی برای مهتری همگانی مردم ایران بهره‌برداری کند.