ایمان یعنی باور قلبی و نه زبانی!!

کوهنوردی که خیلی به خود ایمان داشت قصد بالا رفتن از کوهی را کرد...

تقریباً نزدیک قله کوه بود که مه غلیظی سراسر کوه را فراگرفت. در همین هنگام از روی سنگی لغزید و به پایین سقوط کرد.

کوهنورد مرگ را پیش چشمانش دید و در حال سقوط از صمیم قلب فریاد زد: خدایا کمکم کن!
ناگهان تناب ایمنی که او را نگه می‌داشت دور کمرش پیچید و او را بین زمین و هوا نگه داشت.

مه بسیار غلیظ بود و او جایی را نمی‌دید و نمی‌توانست هیچ کاری انجام دهد... دوباره فریاد زد: «خدایا نجاتم بده!»

صدایی شنید که می‌گفت: «آیا تو ایمان داری که من می‌توانم نجاتت دهم؟»   
کوهنورد گفت: «بله.»

صدا گفت: «تناب را ببر!»
کوهنورد لحظه‌ای فکر کرد و سپس تناب را محکم و دو دستی چسبید...

صبح که شد و گروه نجات برای کمک به کوهنورد آمده بودند چیز عجیبی دیدند؛ کوهنورد را دیدند که از سرمای هوا یخ زده بود و تناب دور کمرش را دو دستی چسبیده است ولی او با زمین تنها یک متر فاصله داشت!...

در بسیاری موارد ادعا میکنیم که ایمان داریم و تنها آنگاه ایمان آورده ایم که نتیجه را به خدا واگذار کرده باشیم! و نه به کوشش خود مطمئن! معنى ایمان يعنى باور قلبى!!

قرآن کریم به کسانی که ایمان قلبی نیاورده بودند ولی برای در امان بودن مسلمان شده بودند میفرماید: نگویید ایمان آوردیم بگویید اسلام آوردیم. برای همین هم در روزگار ما مسلمان زیاد است و مؤمن بالله کم!!!