آیا علی(ع) زندانی سیاسی هم داشت؟

آیا علی(ع) زندانی سیاسی هم داشت؟

اشاره

علی(ع) چون طبق قرآن عمل میکرد زندانی سیاسی نداشته است. زیرا قرآن کریم هیچگاه از زندانی شدن مخالفان حضرت رسول اکرم(ص) سخنی به میان نیاورده است. بالاتر از آن اینکه در قرآن کریم هیچگاه از زندانی شدن مخالفان فرعون هم سخنی نیست!! بلکه برعکس فرعون به بزرگترین مخالف خود یعنی حضرت موسی اجازه میدهد تا با او مناظره و بلکه مناقشه و مجادله کند!! شماع زاده

هر کس یک زندانی سیاسی نام ببرد که در حکومت علی(ع) به دلیل مخالفت با علی(ع) و یا تبلیغ علیه نظام و شخص او و یا تشویش اذهان عمومی و ... به زندان افتاده و یا حتی یک شبانه روز بازداشت شده باشد بیاید و یک جایزه نفیس از من بگیرد!

در دولت علوي، زنداني سياسي ديده نمي‌شود. اين بدان معنا نيست كه در حكومت  آن حضرت، كسي مرتكب جرم سياسي عليه حكومت نمي‌شده، بلكه در آن دوره به دليل فتنه خوارج، شورش طلحه و زبير، و شرارت‌هاي معاويه، اوضاع جامعه از نظر سياسي بسيار هم ملتهب بود، بویژه كه چون خوارج و اصحاب جمل، از ميان ياران حضرت انشعاب كردند و با تبليغات گمراه‌كننده‌ ضدِ حضرت عضوگيري مي‌كردند، ارتكاب جرائم عليه حكومت فراوان اتفاق مي‌افتاده. اين گروه‌ها، پس از شورش مسلحانه، با مقابله‌ حضرت و جنگ رو به رو شدند، ولي پیش از آن زنداني نشدند در حالي كه برخي از آن‌ها به حضرت دشنام مي‌دادند، برخي ديگر به نشر اكاذيب و تشويش اذهان مي‌پرداختند، برخي هم تجمعات عليه حكومت تشكيل مي‌دادند و....

 شگفت آور است كه در آن شرائط حادّ امنيتي و سياسي، حتي نام «چند نفر» كه زنداني شده باشند، ديده نمي‌شود! در حالي كه مخالفان، افراد سرشناسي بودند و اگر چنین بود حبس آن‌ها در تاريخ ثبت مي‌شد. شگفت آورتر آنكه در همان اوضاع، افراد متعددي از مسؤولان دولتي به دليل تخلفات و فسادهای مالی خود، در زندان گرفتار بودند!

 كثير حضرمي، مي‌گويد در مسجد كوفه، گروهي عليه اميرالمؤمنين صحبت مي‌كردند. يكي از آن‌ها قسم خورد كه حضرت را خواهد كشت، من او را گرفتم و خدمت حضرت آوردم، حضرت فرمود: 

«آزادش كن! توقع‌داري كه قبل از اقدام به قتل، او را بكشم»!

گفتم: «به شما اهانت مي‌كرد!» 

فرمود: «تو هم یا به او اهانت كن يا رهايش كن.»

(مبسوط سرخسي، ج10، ص125)

حكومت‌ها معمولاً، مخالفان را پيش از اقدام عليه حكومت دستگير مي‌كنند، تا فرصت اقدامات ضدحكومتي را از آنان بگيرند، ولي اميرالمؤمنين(ع) شيوه‌ي ديگري داشت، مثلاً خرّيت بن راشد، سر به عصيان برداشت و خروج كرد، برخي اصحاب اصرار داشتند كه حضرت او را دستگير كند و حتي در اين باره به حضرت اعتراض كردند، ولي پاسخ حضرت اين بود كه تا جنايتي اتفاق نيفتاده نمي‌توان كسي را زنداني كرد، و الّا بايد زندان را از متهمان پر كنيم: 

«انا لو فعلنا هذا لكل من نتهمّه من الناس ملأنا السجون منهم؛ اگر ما این کار را بکنیم و هر کسی را که متهم می دانیم زندانی کنیم، زندانها را از زندانی پر خواهیم کرد.»!

(الغارات، ج1، ص335)

سيره‌ي اميرالمؤمنين چنان بود كه در جريان جنگ جمل، اسيران را به پشت ميدان جنگ فرستاد و آن‌ها را كه دست به شورش مسلحانه زده بودند، زنداني كرد، ولي با پايان جنگ، آن‌ها را آزاد كرد، لذا فقها در باره‌ي همين مجرمان هم فتوي داده‌اند كه «زنداني شدن آن‌ها در مدّت جنگ و براي آن است كه به دشمن نپيوندند، ولي پس از آن آزاد مي‌شوند.»

(شهيد، الدروس، ج2، ص43)

علی اصغر افتاده