مناظره پروین اعتصامی و عالی پیام(هالو)

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی

فریاد شوق بر سر هر کوی و بام خاست

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم

کاین تابناک چیست که در تاج پادشاست

آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست

پیداست آن قدر که متاعی گران بهاست

نزدیک رفت پیرزنی گوژپشت و گفت

این اشک دیده‌ی من و خون دل شماست

ما را به رخت و چوب شبانی فریفته است

این گرگ سالهاست که با گله آشناست

آن پارسا که ده خرد و ملک، رهزن است

آن پادشا که مال رعیت خورد گداست

بر قطرهٔ سرشک یتیمان نظاره کن

تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست

پروین به کجروان سخن راستی چه سود

کو آنچنان کسی که نرنجد ز حرف راست

 بچه های خیابان

روزی گذشت سانتافه ای از چهارراه
از اگزوزش صدای مهیبی به پای خاست

پرسید بچه فال فروش از رفیق خود
این لکسوز است؟ نه، به گمانم که زانتیاست

آهی کشید دخترک گلفروش و گفت:

                                         این که گذشت ذره ای از پول نفت ماست

این اشک دیده‌ پدر و مادر من است
این خون جاری از رگ و از ریشه‌ شماست

این گفت و خواست تا برود، فالگیر گفت:

                                           نه، این شعارها همه اش باد در هواست

این پولدارها که نباشند، خود بگو
در این چهارراه چه کس مشتری ماست؟

از تو خودت بگو چه کسی گل خریده است
آن کس که پولدار خفن هست یا گداست

یا فال من وسیله‌ تفریح کیست؟ هان؟
آن کس که پشت شیشه‌ بنز گرانبهاست

جایی که پول خمس و زکات: آستین شیخ
نذر و نذور مردم ما گنبد طلاست؛

جایی که اختلاس و چپاول طبیعی است؛
سرمایه های ملت ما دست دزدهاست؛

ما کودکان کوچه خیابان و چارراه
روزی مان نه دست خدا، دست اغنیاست
هالو، گلوی خویش چرا پاره میکنی؟
چپ کرده ای بده قلمت را به دست راست