نقدی بر پیام نوروزی

هرگز و هرگز نمی‌شود کشور را بدون تعامل با دنیا ساخت. نمی‌شود با روش‌های خصمانه و یا با توسل به خشونت‌های کلامی عریان، مانند مرگ بر این و مرگ بر آن، امیدوار بود تا قطار اقتصاد کشور بر ریل پیشرفت قرار گیرد.(نقل از متن مقاله)

 

ولی به نظر نگارنده میشود کشوری را برای مدتی حتا مدتی مدید بدون تعامل با دنیا ساخت. نمونه اش هم چین است در آن زمان که سی سال درها را به روی خود بست و به خودسازی پرداخت. ولی نه کشوری چون ایران که در رأسش نهادهایی حکومت میکنند که همه زیر نظر رهبری و پیرو سیاستهای برون مرزی رهبرند و کاری به مشکلات داخل کشور ندارند. اگر هم بخواهند که قطار اقتصاد بر ریل پیشرفت قرار گیرد، نه به دلیل دغدغه مشکلات معیشتی مردم را داشتن است، بلکه برای پیشبرد هدفهای خودشان است.

میگویند آمریکا خدعه کرد! خوب وقتی که شما با پرتاب و آزمایش موشک بالستیک به غرب و اسرائیل دندان تیز نشان میدهید، خط و نشان میکشید، تهدید میکنید، توقع هم دارید تا با شما رفتاری عادی داشته باشند؟ دنیا زمانی با شما تعامل میکند که  شما هم رفتاری عادی و خردمندانه از خود بروز دهید. آنان میدانند که دولت و مجلس و ... هیچیک کاره ای نیستند، پس اگر رهبر خردمندانه عمل نکند و دوباره تحریمهایی نو آغاز شود، چه کسی بیش از دیگران زیان دیده است؟ آیا جز ملت؟

نقدی کوتاه بر پیام نوروزی رهبری

  سه شنبه, ۳ام فروردین, ۱۳۹۵

 رضا ط. جلودارزاده

 

مقام رهبری، تا آن‌جایی که حافظه بنده یاری می‌دهد، برای نخستین‌بار با سیمایی بشاش و با چهره‌ای بسیار مهربان! در برابر دوربین صدا و سیما قرار گرفت. (که لازم است به فال نیک گرفته شود این چهره جدید- بماند از این‌که در بر شماری موفقیت‌های سال ۹۴ هیچ از حضور خوب مردم در ۷ اسفندماه یادی نکرد که البته با توجه به نتایج حاصله طبیعی می‌نمود!)

باری، پیام نوروزی ارائه شده از سوی ایشان اما با عنایت به شیوه و منش و هم‌چنان رویکردهای خارجی به شدت دارای ابهام است!
راهکاری که به نظر «ناشدنی» می‌نمایاند.

اینکه دولت دکتر حسن روحانی با توجه به شرایط بغرنج اقتصادی حال و حاضر کشور و با تاکید بر اقتصاد مقاومتی می‌باید بر معضلات رو به فزونی و کلان کشور نظیر بحران بیکاری، بحران اشتغال، تورم، رکود و تولید و… فائق آید؛ و از آن‌سو بدون تعامل و یا همکاری با قدرت‌های بزرگ جهانی در راس آن‌ها آمریکا، آمریکا فلان است و انگلیس بهمان و مابقی قدرت‌های بزرگ اقتصادی هم به گونه‌های دیگر، تنها و تنها با عنایت به توانمندی‌ها و پتانسیل‌های داخلی؛ به نظر دکترینی کل یوم پارادوکسیکال و صدالبته غیرممکن به نظر می‌رسد.

مگر می‌شود اقتصاد ورشکسته یک کشور بدون تعامل و همکاری با دیگر کشورها به ویژه قدرت‌های بزرگ دنیا به سامان برسد؟! اقتصادی که با سیاست‌ها و کیاست‌های به غایت غلط، ماجراجویانه و چاروداری شخص بی‌صلاحیتی چون محمود احمدی‌نژاد، با آن فساد عالم‌گیر ارمغانی‌اش که بی‌رحمانه بر تنه ملک و ملت الصاق شده، این‌گونه به سامان شود!

در دیپلماسی خارجی همواره سه راه پیش روی هر دولتی قرار دارد:

در جهان جدید عموم کشورها با روش «تعامل» به پیشواز دیپلماسی خارجی می‌روند. اگرچه دو روش غلط دیگری هم در این مسیر وجود دارد که بارها و بارها از سوی بسیاری از دولت‌ها امتحانات غلط خود را در دنیا پس داده است. روش‌هایی چون ستیز و سرسپردگی که مردمانی را به خاک سیاه نشانده.
آن روش‌های منسوخی که کوبا و کره شمالی، عراق زمان صدام و تا مقداری هم سودان و مصر و لیبی و… تست زدند و یا هم‌چنان در حال تست زنی‌اند.
دو روش منسوخی که کشور ما هم دیرزمانی آن روش‌های غلط را تست زده است. یکی پس از سقوط دولت مردمی دکتر محمد مصدق از سوی شاه با نام سرسپردگی و دیگری-بیش و کم با عنوان ستیز- از سوی نظام جمهوری اسلامی از سال ۱۳۵۹ تا پیش از همین سرانجام برجام.

پذیرش و دریافت واقعیت‌های موجود در جهان جدید با آن‌چه که ایدئولوژی‌ها تعیین می‌کنند همواره تفاوت وجود دارد. ما می‌توانیم با حفظ آرمان‌ها و با تاکیدی مضاعف حتا، بر عزت ایرانی- دینی خود با تمام دنیا در تعامل و تبادل قرار گیریم. تعاملی که هرگز نمی‌تواند معنای خودباختگی و مرعوب شدن به خود گیرد. روش و شیوه‌ای از سیاست‌ورزی‌های عاقلانه و منطبق بر منطق.

دیپلماسی معنای مصاف ندارد بل به معنای تعامل است. دیپلماسی محل دعوا و تحمیل نیست. دیپلماسی یعنی کنشی شایسته و درخور آدمیان. سیاست، عرصه بده بستان است. حوزه مذاکره و مجادلات و سنجش سود و زیان است. در دیپلماسی خارجی ایدئولوژی مداری و آرزومندی‌های آرمان‌گرایانه محلی از اعراب ندارد.

هرگز و هرگز نمی‌شود کشور را بدون تعامل با دنیا ساخت. نمی‌شود با روش‌های خصمانه و یا با توسل به خشونت‌های کلامی عریان – مانند مرگ بر این و مرگ بر آن – امیدوار بود تا قطار اقتصاد کشوری بر ریل پیشرفت قرار گیرد.