قصه ای زیبا و به یادماندنی برای زندگی!!

چهار شمع

 

چهار شمع به آرامی می سوختند. محیط چنان آرام و لطیف بود که میتوانستی صحبتهای آنها را بشنوی.

 

اولی گفت:

من صلح هستم!

دیگر هیچکس نمیتواند مرا روشن نگهدارد. معتقدم که به زودی خاموش خواهم شد.

همین را گفت و شعله اش به سرعت کم شد و کاملا“ خاموش شد.

 

دومی گفت:

من ایمان هستم!

اغلب مردم دیگر نیازی به بودن من حس نمیکنند از اینرو دیگر دلیلی ندارد بیش از این روشن بمانم.

آنگاه که حرفهایش تمام شد نسیمی به آرامی وزید و آن را خاموش کرد.

 

شمع سوم با اندوه گفت:

من عشق هستم!

من آنقدرقوی نیستم که بتوانم روشن بمانم.

مردم مرا کنار گذاشته اند و اهمیت مرا نمیدانند.

آنها حتا فراموش کرده اند چگونه به نزدیکترین کسانشان عشق بورزند.

بیش از این صبر نکرد و خاموش شد.

 

ناگهان کودکی وارد اتاق شد و دید یک شمع بیشتر روشن نیست و باقی خاموشند.

” چرا شماها دورتان را روشن نمیکنید؟

قرار بود شما تا آخردنیا روشن بمانید“

 

کودک این را گفت و شروع به گریه کرد.

 

این گاه شمع چهارم گفت:

”نترس تا آن زمان که من روشنم ما میتوانیم دیگر شمعها را روشن کنیم.

زیرا من من "امیدم“

 

کودک با ذوق زده شمع امید را برداشت و با آن شمعهای دیگر را روشن کرد.

 

هان! آگاه باشید که شعله های امید هرگز نباید در زندگیتان بمیرند.

 

  ... و هر یک از ما باید:

 

امید- ایمان- صلح و عشق را پایدار نگهداریم!!